#باغنار2🎊 #پارت6🎬 سپس بانو سیاه‌تیری، زیرچشمی نگاهی به بانو احد انداخت و ادامه داد: _آخه من، با کمتر از ربع قرن عقبه و تجربه توی وکالت و رانندگی، اینقدر خنگ بازی در بیارم و بچه به این ماهی رو جا بذارم؟! بعد اولین لقمه را در دهانش گذاشت که استاد مجاهد گفت: _شما مطمئنید که امروز مدارس تعطیل بود؟! آخه من همین دیشب و قبل خواب اخبار رو پیگیری کردم. خبری از تعطیلی نبود! بانو سیاه تیری لقمه‌ی داخل دهانش را قورت داد. _خب بله؛ قبل خواب خبری نبود. ولی بعد دزدی دیشب که آخر وقت هم بود، اعلام کردن! همون موقعی که همتون چِپیده بودید توی اتاق و داشتید دوربینا رو چِک می‌کردید. صدرا با ناراحتی گفت: _خب چرا همون موقع به من نگفتید خاله که اشترش امتحان امروژ رو نداشته باشم؟! _چون همتون این‌قدر توی نخ دزده رفته بودید که اصلاً حواستون به دور و وَرتون نبود! پس از این حرف، سکوت میانشان حکم‌فرما شد که دوباره خود بانو سیاه‌تیری سکوت را شکست. _راستی مراسم سال استاد نزدیکه‌ها. نمی‌خوایید کاری کنید؟! بانو احد آهی کشید. _مراسم گرفتن پول می‌خواد که به لطف آقا دزده ما نداریم! _یعنی همین‌جوری می‌خوایید دست روی دست بذارید؟! استاد مجاهد صلواتی زیرلب فرستاد و گفت: _راستش من یه فکرایی کردم، ولی خب نمی‌دونم شدنیه یا نه! بانو نسل خاتم که به فکرهای استاد مجاهد ایمان داشت، چشمانش برقی زد. _خب بگید استاد. شاید با فکر شما فرجی شد...! کوله‌ی آذوقه‌اش را بر دوشش انداخته بود و در حالی که سعی می‌کرد ادای نِی زدن را در بیاورد، خوشحال و شنگول زمزمه می‌کرد "واقفی جونم، دردت به جونم، کاش می‌بودی و می‌کردی درمونم. من زن می‌خواستم، نه..." اما به یک‌باره یاد دزدی دیشب می‌افتاد و مانند مجسمه‌ها، سکوت پیشه می‌کرد و به افق خیره می‌شد. باورش نمی‌شد که قرار است مراسم سال استاد، بدون هیچ تشریفاتی برگزار شود و او و اعضای دیگر باغ، باید شرمنده‌ی همسایه‌ها و از همه مهم‌تر، خود استاد و یاد شوند. مراسم نگرفتن برای استاد، برایش غیر قابل هضم بود. به همین خاطر نگاهی به گوسفندانش که لب جاده و کنار جوب داشتند می‌چریدند انداخت و سعی کرد راه حلی برای این مشکل پیدا کند که ناگهان با صدای بوق نیسان آبی، از جا پرید. _آقا شما اسنپ می‌خواستید؟! احف به زور از روی جدول بلند شد. _آره؛ ولی من به استاد ابراهیمی زنگ زده بودم. شما چرا اومدی؟! راننده اسنپ سرش را تکان داد. _آخه بنده‌ی خدا، استاد ابراهیمی که تاکسی داره. پیش خودت چی فکر کردی که این همه گوسفند رو می‌تونی سوار یه تاکسی کنی؟! چشمان احف باز و بازتر شد و به سختی پِلک زد. _اصلاً تو از کجا می‌دونی من واسه گوسفندام اسنپ گرفتم؟! _بابا وقتی استاد ابراهیمی زنگ زد، گفت با نیسانت برو دنبال احف. چون احف یا با گوسفنداش میاد بیرون، یا اصلاً بیرون نمیاد. احف لبخندی زد و از اینکه استاد ابراهیمی، مثل یک پدر هوایش را داشت و قِلِق‌هایش را می‌دانست، خوشحال شد. سپس گوسفندانش را پشت نیسان آبی سوار کرد و خودش هم کنار راننده نشست. _داش کرایه که نمی‌گیری؟! چون من کرایه مِرایه ندارما. اصلاً به خاطر همین نداشتن کرایه، به خود استاد ابراهیمی زنگ زدم. _نترس برادر. استاد گفت مهمون منی! احف با خوشحالی به روبه‌رو خیره شد. _خب خداروشکر. مهمون هم که حبیب خداست! _بله. ولی بنده خدا استاد گفت این‌قدر مهمونش شدی که کارِت از حبیب بودن گذشته و به یار شدن رسیده! حالا کجا میری؟! _میرم مرکز واکسیناسیون. می‌خوام گوسفندام رو از شر کرونا خلاص کنم...! آخرین تابلو را هم جابه‌جا کرد و گوشه‌ای نشست. دستش را زیر چانه گذاشت و از تهِ دل آه کشید. از دیشب تا حالا، هرچه بد و بیراه بلد بود، بار آن دزد نابه‌کار کرده بود؛ اما چه فایده؟! گاوصندوق خالی بود و مراسم سال استاد و یاد، لِنگ در هوا مانده بود. نه! این‌طور نمی‌شد. استاد به گردنش حق زیادی داشت. استاد بود که مسیر طراحی و کشیدن تایپوگرافی را جلوی پایش گذاشته بود. کمی فکر کرد و چانه‌اش را خاراند. شاید می‌شد یکی دوتا از تابلوهایش را بفروشد و پولش را برای مراسم سال استاد کنار بگذارد؛ اما از طرفی هم دلش نمی‌آمد. بین دوراهی سختی گیر کرده بود که فکری به ذهنش رسید. شاید می‌توانست یکی دوتا از کارهایی که ارزش کمتری داشتند را برای این کار کنار بگذارد. ناگهان چهره‌ی استاد واقفی جلوی چشم‌هایش نقش بست که می‌گفت: _قلم و دوات بهشتی نصیبتان! لب پایینش لرزید و قطره اشکی از چشم چپش پایین افتاد؛ اما به ثانیه نکشیده سرش را به طرفین تکان داد و به خودش نهیب زد. _اگه خجالت نمی‌کشی، حداقل عبرت بگیر اَفرا! استاد واقفی کم به گردنت حق نداره. یادته چقدر از روی تایپو‌هاش کشیدی تا کم کم قلمت جون گرفت؟! پاشو خودت رو جمع و جور کن! سپس از جا بلند شد و به سرعت، به طرف کافه‌نار سچینه قدم برداشت...! #پایان_پارت6✅ 📆 #14020106 🆔 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344