شماره‌ی (۷) 💠 زیدیه، مذهب شمشیر و اعتراض 🔹سال ۶۱ هجری، امام حسین (ع) قیام می‌کند و به شهادت می‌رسد. با شهادت امام حسین (ع)، خیلی از مسائل دگرگون می‌شود. عده‌ای بعد از این واقعه بر این اعتقاد می‌شوند که یکی از اساسی‌ترین ارکان و ویژگی‌های شیعه، قیام، آن هم از نوع خشن و مسلحانه‌اش است. 🔸 آنان امام علی (ع)، امام حسن (ع) و امام حسین (ع) را به دلیل وجود نص به عنوان امام قبول می‌کنند، اما برای امامان بعد از این بزرگواران ویژگی‌هایی قائل می‌شوند تا در صورت وجود آن‌ها، آن شخص را امام قرار بدهند. 🔹برخی از این ویژگی‌ها هم‌چون عدالت و سخاوت و مهرورزی و … عمومی می‌باشند. اما علاوه بر این‌ها، دو ویژگی دیگر بسیار مهم و اساسی نیز وجود دارد که فصل ممیز جریان زیدی از سایر جریانات و مذاهب اسلامی می‌باشد. یکی فرزند فاطمه بودن امام است و دیگری اهل حرکت مسلحانه و قیام بودن است. ویژگی‌ای که تا به دیروز یک اختلاف در راهبرد کوتاه‌مدت بود، حال تبدیل به رکن و شرط اصلی امامت شده است. 🔹 آنان پس از امام حسین (ع)، این ویژگی‌ها را در زید بن علی بن الحسین پیدا کردند و او را امام خود قرار دادند. این آغاز مذهبی به نام زیدیه می‌باشد. 🔸 زیدی‌ها اساساً امام را یک مفهوم سیاسی اجتماعی می‌دانند و کمتر به ویژگی‌های باطنی و معنوی امام توجه می‌کنند. درست در مقابل اسماعیلیه‌ها که بسیار به امور باطنی توجه می‌کنند که ان‌شاءالله در آینده خواهد آمد. #تاریخ_همگرایی_و_واگرایی_مذاهب_اسلامی #استاد_قطرانی 🔻 @hdsharif hd.sharif.ir