🔺و جاء من اقصی المدینة رجل یسعی... انی آمنت بربکم فاسمعون 🔻معبری به نام عبور از خواص...(5) 🔹 شتاب بخشی به تواصی 🔰حال سوال اساسی این است آیا همه این افراد که به فرموده رهبری خواص هستند و در همه اقشار پخش هستند، متوجه وظیفه تواصی هستند؟ آیا میدانند که باید مخاطبین خودشان را به انتخابات دعوت کنند؟ و اگر نه، چگونه میتوان این خیل عظیم از ملت ایران را متوجه وظیفه‌شان کرد؟ پاسخ اجمالی این است که اگر هر کس که پیام آقا را شنیده است با هر یک از گروه‌های مخاطبین سخن بگوید، کار پیش خواهد رفت اما اگر بخواهیم این کار را شتاب ببخشیم باید از شتاب‌دهندگان استفاده کنیم که رهبری در 16 بهمن فرمودند. 🔰از این جهت لازم است: 🔹اولین گام مهم این است که با استفاده ازظرفیت دستگاه‌های حکومتی بخصوص صدا و سیما در قالب برنامه‌های متنوع در کنار دعوت از مردم برای رأی دادن، از مردم بخصوص خواص به معنای جدید آن، بخواهد که به وظیفه تواصی نیز عمل کنند. 🔹دومین گام این است که با استفاده از سرشبکه‌های مجموعه‌های فرهنگی، مدیران مجموعه‌های فرهنگی مانند ائمه جمعه، ائمه جماعات، هیئات، کانون‌ها و پایگاه‌های بسیج و.... را نسبت به سازماندهی سرمایه‌های اجتماعی خود در امر تواصی همگانی توجیه کنند. 🔹سومین گام استفاده از ظرفیت افراد و چهره‌های اثرگذار اعم از فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، هنری، رسانه‌ای و ... در توجیه مخاطبین خود برای عملیات تواصی در کنار دعوت به انتخابات است. مانند اساتید دانشگاه، معلمان، اساتید حوزه، ورزشکاران، بازیگران، ... . 🔹چهارمین گام ورود کردن در میدان‌هایی است که خیل عظیمی از مردم حضور دارند و میتوان با آنها در قالب مشخص و روشن سخن گفت و آنها را با وظیفه تواصی آشنا کرد اما متأسفانه کسانی که این وظایف را با آنها در میان بگذارند وجود ندارد؛ از جمله مهمترین این گروه، کارگران در محیط کارخانه و کارگاه هستند که جمعیت 22 میلیون نفری دارند و متأسفانه به دلیل مشغله های کاری دسترسی به این قشر در دیگر تجمعات عمومی کم است و بهترین جا همان کارخانه است. بنابراین توجه دادن بخشی از این افراد به وظیفه تواصی در میدان کار و فعالیت اقتصادی، میتواند محیط کار و خانواده این افراد را به عرصه تواصی تبدیل کند. 🔹پنجمین گام این است که از ظرفیت تخاطب عمومی در جامعه استفاده کنیم؛ یعنی عموم مردم را در اماکن عمومی مخاطب قرار دهیم و آنها را با تأکید بر روایت پیشرفت دعوت کنیم به تواصی همگانی. نه اینکه پیش فرض را بر این بگذاریم که مخاطب ما حتما تصمیم گرفته که رأی ندهد و سعی کنیم آنها را متقاعد بسازیم که رأی بدهند.