چندی پيش برهانی نابسامان از تأثيرات تخليه نفس در امر قضاوت، در هفته نامه علمى «مقالات آكادمى ملى علوم ايالات متحده آمريكا»(٣٧) منتشر شد. مشارکت كنندگان در اين مطالعه، هشت قاضى عفو مشروط در اسرائيل بودند. آنان به مدت چندين روز به بررسى درخواست نامه‌ها براى عفو مشروط پرداختند. پرونده‌ها به‌طور اتفاقی بررسی شدند و قضات برای هر یک از آنها به طور میانگین شش دقيقه وقت گذاشتند. تصميم پيش فرض، رد عفو مشروط بود؛ تنها ٣۵ درصد از درخواست‌ها تأیید شدند. مدت زمان هر تصمیم‌گیری و مدت صرف غذاى قاضى‌ها (صبحانه، ناهار و شام) در طول روز به دقت ثبت شد. نسبت درخواست‌هاى تأييدشده به آخرين مدت صرف وعده غذايى بررسى شد. این نسبت پس از هر بار غذا خوردن افزايش یافت؛ تا جايى كه حدود ۶٥ درصد درخواست‌ها در این زمان تأیید شدند. تقریباً از دو ساعت قبل از وعده غذایی، این نسبت به‌طور ثابت کاهش یافت و پیش از غذاخوردن كاملاً به صفر رسيد. شايد تصور كنيد اين نتيجه اصلاً مطلوب و پذيرفتنى نيست؛ به همين علت نويسندكان اين مطالعه با موشكافى بسيار همه عوامل محتمل را بررسى كردند. محتمل ترين نتيجه از بررسى‌ها خبر خوشى به همراه ندارد: قضات خسته و گرسنه تمایل بیشتری به بسنده کردن به پیش‌فرض ساده و آسان، یعنی رد هر درخواست عفو مشروط داشتند. احتمالاً خستگى و گرسنگى، هر دو در ایجاد این تمایل مؤثر بودند. (دنیل کانمن، تفکر سریع و آهسته، ص 48) •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈• عضو کانال #معارف_اسلامی بشوید.👇 @Islamimaaref