💥 ✅ ادامه شرح و تفسیر خطبه ۱/بخش۳/نهج‌البلاعه 🔹توضیح این که: خداوند به هر موجودى دو گونه ویژگى داد. ویژگیهایى که در درون ذات  آنهاست که امام(علیه السلام) از آن تعبیر به غرایز  فرمود و ویژگیهایى که در جنبه هاى ظاهرى و خصوصیاتى مانند زمان و مکان و سایر  جزئیات است و از آن تعبیر به «اَلْزَمَها أشْباحَها» فرمود و به این ترتیب مطابق حکمت بالغه اش براى هر موجودى ویژگیهاى درونى و برونى  مقرّر فرمود تا هر یک از موجودات وظیفه خاصّ خود را انجام دهند و از موجودات دیگر  شناخته شوند.  🔻نکته 🍃هدایت فطرى و تکوینى تمامى موجودات جهان 🔸آنچه در جمله هاى بالا از کلام مولا(علیه السلام)  آمده است اشاره به نکته مهمّى دارد که در قرآن مجید نیز مکرّر بر آن تأکید شده است  و آن این که همه موجودات جهان خلقت و مادّه، داراى زمان بندى خاصّى است و در عین  وجود تضادّ و اختلاف در آنها، با یکدیگر هماهنگى دارد و همدیگر را تکمیل مى کنند و  همواره با یک نظم درون ذاتى و برون ذاتى، هدایت مى شوند و به صورت کاروانى هماهنگ و  همگام به سوى هدف نهایى در حرکتند، از مسیر خود منحرف نمى شوند و دقیقاً به سوى  مقصد پیش مى روند. 🍃برگ و بار درختان در فصل بهار و تابستان، پژمردگى و خشکى آنها در پاییز و  زمستان، حرکت خورشید در برج هاى دوازده گانه، چگونگى نظام شب و روز و حرکت زمین به  دور خود و همچنین قواى درونى و برونى انسان، همگى گواه بر این هدایت تکوینى الهى  هستند همان گونه که قرآن از زبان موسى(علیه السلام)مى فرماید:  «رَبُّنَا الَّذى اَعْطى کُلَّ شَیء خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى; پروردگار ما کسى است که به هر چیز آفرینش ویژه اش را داد سپس هدایت فرمود»(۹)  و نیز مى فرماید: «فِطْرَتَ اللهِ الَّتى فَطَرَ النّاسَ  عَلَیْها; (توحید و اسلام) فطرتى است که خداوند انسانها را بر آن آفریده  است»(۱۰) و نیز مى فرماید: «وَاِنْ  مِنْ شَیء اِلاّ عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ اِلاّ بِقَدَر مَعْلُوم;  خزاین همه چیز نزد ماست و جز به مقدار معلوم (و مطابق نظم و حساب خاص) آن را نازل  نمى کنیم».(۱۱) این در حقیقت یکى از نشانه هاى مهم خداوند در عالم هستى است که هر قدر انسان در  آن بیشتر بیندیشد و مسأله هدایت تکوینى و نظم و زمان بندى و تألیف بین مختلفات را  بیشتر مورد توجّه قرار دهد، به عمق این مسأله آشناتر مى شود. 🌸 سپس مى افزاید: «از همه آنها (اشیا) پیش از آن که آنها را بیافریند آگاه بود و  به تمام حدود و پایان آنها احاطه داشت و از جمیع لوازم و تمام جوانب آنها باخبر  بود» ✨(عالِماً بِها قَبْلَ ابْتِدائِها مُحیطاً بِحُدُودِها وَ  انْتِهائِها عارِفاً بِقَرائِنِها(۱۲) وَ أحْنائِها(۱۳)).(۱۴) 🔹این سه جمله در واقع به منزله دلیل و یا بیان و توضیحى است که براى جمله هاى قبل  آمده است، زیرا کسى که مى خواهد هر موجودى را در وقت مناسبش ایجاد کند و اشیاى  مختلف را با هم التیام دهد و غرایز درونى و لوازم بیرونى را، هر کدام، در جاى خود  برقرار سازد، از یکسو نیاز به آگاهى کامل و جامع دارد و از سوى دیگر به احاطه و  قدرت تامّ و تمام. 🌷از این رو مى فرماید: «خداوند از تمام اشیا، قبل از آن که آفرینش آنها را آغاز  کند آگاه بود و حدود و مرزها و نتایج آنها را مى دانست و بر همه آنها توانایى داشت» (عالِماً بِها قَبْلَ ابْتِدائِها…). 🔹نه تنها از خود آنها و ابتدا و انتهایشان باخبر بود بلکه لوازم و جوانب و علل و  آثار آنها را نیز مى دانست. به طور مسلّم کسى که از همه این امور آگاه باشد و قدرت  و توانایى بر انجام آنها داشته باشد، مى تواند به طور دقیق هر کدام را در جاى خود  قرار دهد و به هر یک، هر چه لازم دارد بدهد و در مسیر وجود و حیاتش هدایتش کند و به  کمال مطلوبش برساند. 🌱ادامه دارد... ⚘ eitaa.com/Nahjolbalaghe2 #شرح‌و‌تفسیر‌خطبه‌های‌نهج‌البلاغه