‌ آدم از برکت عشق، خوب می‌شود. از وحشت روحش نجات پیدا میکند و انسان می‌شود. من شبی هستم که او ستاره‌ من است.بی او ظلمت محضم، در تاریکی گم می‌شوم و دیگر حتی خودم را هم نمیتوانم بیابم و به دست بیاورم. نمی‌خواهیم بپذیریم،ولی ما آدم‌ها بی عشق،موجوداتی از دست رفته‌‌ایم. مسکوب شنیده‌ام که درخت از درخت باخبر است و من گمان دارم که سنگ هم از سنگ و ذره ذره عالم که عاشقان هم‌اند. @TAMASHAGAH