اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا حُجَّةَ اللَّهِ وَ دَلیلَ اِرادَتِهِ" سلام بر تو اى حجت خدا و راهنماى اراده‌اش، حجّت در لغت نمایانگر و دلیل و برهان را گویند که هنگام بحث و گفتگو با طرف مقابل به کار گرفته می‌شود، خواه آن دلیل درست و مورد قبول خردمندان باشد یا باطل و مردود. حجّت به کسانی گفته می‌شود که به وسیله­ ي گفتار و کردار و تمام شئون آنان، احتجاج و استدلال به حق می‌كنند که مرحله­ ي اوّل و مصداق اکمل آن، انبیا و ائمّه­ ي هدی(علیهم‌السلام) می‌باشند که از خطا و عصیان، معصوم بوده و در تمام شئون الگوی مردم و مظهر هدایت و نمودار حقایق دین هستنددر مراحل بعدی کسانی هستند که گفتار و کردارشان استوار و درست است و با خدا و رسول و ائمّه(علیهم‌السلام) به راستی رفتار می‌کنند و به وجود آنان بر اسلام استدلال می‌گردد که لقب حجّه­ الاسلام بر ایشان اطلاق می‌شود و معنایش این است که هر کس می‌خواهد اسلام را بشناسد به این اشخاص بنگرد. بنابراین کسی که عملش برخلاف اسلام باشد نمی‌توان به او حجّه ­الاسلام گفت. نتیجه این‌که حجّت خداوند کسی است که وجود او زبان گویای دلایل الهی و نمایانگر تمام حقایق دین است و خداوند در هر زمانی حجّتی برای مردم قرار داده و حجّت ودلیل خود را تمام کرده است. چنان که امام باقر(علیه‌السلام) فرمودند:«به خدا سوگند، خداوند از آن هنگام که آدم(علیه‌السلام) را قبض روح نموده، زمین را بدون امامی که به وسیله­ ي او به خداوند رهنمون شوند، وانگذاشته است و اوست حجّت خداوند بر بندگانش و زمین بدون امامی که حجّت خداوند بر بندگانش باشد، برجای نمی‌ماند» (الکافی، ج1، ص179). #چهل_روز #چهل_فراز_از_زیارت_ال_یس