یادم هست کلاس چهارم توی کتاب فارسیمون یک پسر هلندی بود که انگشتش رو گذاشته بود توی سوراخ سد تا سد خراب نشه!!قهرمانی که با اسم و خا طرہ اش بزرگ شدیم!! پطروس"توی کتاب، عکسی از پطروس نبود وهیچ وقت تصویرش را ندیدیم...!! همین باعث شد که هر کدام از ما یک جوری تصورش کنیم و برای سالها توی ذهنمان ماندگار شود!!پطرس ذهن ما خسته بود٬ تشنه و رنگ پریدہ، انگشتش کرخت شدہ بود و...!! سالها بعد فهمیدیم که اسم واقعی پطروس٬ هانس بودہ است!!تازہ هانس هم یک شخصیت تخیلی بودہ که یک نویسندہ آمریکایی به نام "مری میپ داچ" آن را نوشته بود!! بعدها، هلندیها از این قهرمان خیالی که خودشان هم نمیشناختنش، یک مجسمه ساختند!! خود هلندیها خبر نداشتند که ما نسل در نسل با خاطرہ پطروس بزرگ شدیم!! شاید آن وقتها اگر میفهمیدیم که پطروسی در کار نبودہ، ناراحت میشدیم!! اما توی همان روزها٬ سرزمین من پر از قهرمان بود!!قهرمانهایی که هم اسمهاشون واقعی بود و هم داستانهاشون!! شهید ابراهیم هادی: جوانی که با لب تشنه و تا آخرین نفس توی کانال کمیل ماند و برای همیشه ستارہ آنجا شد؛ کسی که پوست گوشتش، بخشی از خاک کانال کمیل شد!!! شهید حسین فهمیده: نوجوان سیزدہ ساله ای که با نارنجک، زیر تانک رفت و تکه تکه شد!!! شهید حاج محمدابراهیم همت: سرداری که سرش را خمپارہ برد...!!! شهیدان علی، مهدی و حمید باکری: سه برادر شهیدی که جنازہ هیچکدامشان برنگشت!!! شهیدان مهدی و مجید زین الدین: دو برادر شهیدی که در یک زمان به شهادت رسیدند!!! شهید حسن باقری: کسی که صدام برای سرش جایزہ گذاشت!!! شهید مصطفے چمران: دکترای فیزیک پلاسما از دانشگاہ برکلی آمریکا، بی ادعا آمد و لباس خاکی پوشید تا اینکه در جبهه دهلاویه به شهادت رسید!!! و....... کاشکی زمان بچگیمان لااقل همراہ با داستانهای تخیلی، داستانهای واقعی خودمان را هم یادمان میدادند!! ما که خودمان قهرمان داشتیم!!! #با_شهدا_گم_نمی_شویم @Sedaye_Enghelab