#شرح-نامه۲۷(بخش۲) 🔸ساده زيست ها هم دنيا را دارند و هم آخرت را: امام(عليه السلام) در اين بخش از نامه خود بحث جامعى درباره صفات پرهيزکاران و افتخارات و امتيازات آنها دارد تا درسى براى محمد بن ابى بکر و ساير مردم مصر باشد. ✅نخست مى فرمايد: «بدانيد اى بندگان خدا که پرهيزکاران هم از دنياى زودگذر بهره گرفتند و هم از سراى آخرت، با اهل دنيا در دنيايشان شرکت جستند در حالى که با اهل دنيا در آخرت (تاريک) آنها شرکت نکردند»; (وَاعْلَمُوا عِبَادَ اللهِ أَنَّ الْمُتَّقِينَ ذَهَبُوا بِعَاجِلِ الدُّنْيَا وَآجِلِ الاْخِرَةِ، فَشَارَکُوا أَهْلَ الدُّنْيَا فِي دُنْيَاهُمْ، وَلَمْ يُشَارِکُوا أَهْلَ الدُّنْيَا فِي آخِرَتِهِمْ). آن گاه امام(عليه السلام) به شرح اين معنا پرداخته و مى فرمايد: «آنها در دنيا بهترين مسکن (مسکن هاى ساده و دور از تکلف و زرق و برق) را برگزيدند و بهترين خوراک ها (خوراک ساده و حلال و مورد نياز) را تناول کردند و همان لذتى را که متنعمان از دنيا بردند، نصيبشان شد و آنچه را جباران مستکبر از آن بهره گرفتند، بهره آنان گشت (زندگى ساده آنها لذت بخش تر از زندگى پر زرق و برق جباران بود)»; (سَکَنُوا الدُّنْيَا بِأَفْضَلِ مَا سُکِنَتْ، وَأَکَلُوهَا بِأَفْضَلِ مَا أُکِلَتْ، فَحَظُوا مِنَ الدُّنْيَا بِمَا حَظِيَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ، وَأَخَذُوا مِنْهَا مَا أَخَذَهُ الْجَبَابِرَةُ الْمُتَکَبِّرُونَ). ❗مفهوم اين سخن آن نيست که پرهيزکاران زهد پيشه، مانند اهل دنيا سفره هاى رنگين و کاخ هاى زيبا 🏫و لباس هاى زربفت 👑👚براى خود تهيّه مى بينند، بلکه منظور اين است که آنها از آن زندگى ساده خود به همان اندازه لذت مى برند که متنعمان، لذت مى برند; 😊 زيرا از يک سو به اندازه نياز تهيه مى کنند و انسان نيازمند هنگامى که به مقصود خود برسد بسيار لذت مى برد همچون انسان گرسنه اى که به غذاى ساده اى دست يابد و از سوى ديگر چون مى دانند حلال است و رضاى خدا در آن است و عقاب اخروى ندارد، با روحى آرام و فکرى راحت و قلبى مطمئن از اين مواهب ساده بهره مى گيرند.😌 بسيارند کسانى که در خانه اى ساده و کوچک با وسايلى محدود و غذا و لباسى کم ارزش زندگى مى کنند; ولى بر اثر روحيات عالى، از زندگى خود کاملا راضى هستند و آرامش بى نظيرى احساس مى کنند و خود را بسيار خوشبخت مى بينند در حالى که اکثر ثروتمندان که در کاخ هاى مجلل و با بهترين وسايل زندگى و سفره هاى بسيار رنگين روزگار مى گذرانند، گرفتار پريشانى خاطر،😣 اضطراب و گاه افسردگى 😔و بيمارى روانى هستند. تجربه اين موضوع واقعيّت گفتار مولا على(عليه السلام) را در جمله هاى بالا کاملا روشن مى سازد. ➕اضافه بر اينها، پرهيزکاران چون زندگى کاملا ساده اى دارند به هنگام ترک دنيا حسرتى بر دل آنها نمى ماند; ولى جباران متکبّر و مترَف با آن زندگى زيبا و پرزرق و برق به هنگام جدايى از دنيا بالاترين حسرت را دارند به خصوص اينکه اگر اعتقادى به آخرت داشته باشند مى دانند وزر و وبال اين همه ثروت ها به گردن آنها خواهد بود.❌ ✅آن گاه امام(عليه السلام) در ادامه اين سخن مى فرمايد: «سپس آنها (پرهيزکاران) از اين جهان با زاد و توشه کافى و تجارتى پرسود، به سوى سفر آخرت رفتند. از لذت زهد در دنيا بهره مند شدند و يقين کردند که در آخرت همسايگان خدايند در سرايى که هرچه تقاضا کنند اجابت مى شود و هيچ گونه لذتى از آنها دريغ نخواهد شد»; (ثُمَّ انْقَلَبُوا عَنْهَا بِالزَّادِ الْمُبَلِّغِ وَالْمَتْجَرِ الرَّابِحِ أَصَابُوا لَذَّةَ زُهْدِ الدُّنْيَا فِي دُنْيَاهُمْ، وَتَيَقَّنُوا أَنَّهُمْ جِيرَانُ اللهِ غَداً فِي آخِرَتِهِمْ، لاَ تُرَدُّ لَهُمْ دَعْوَةٌ، وَلاَ يَنْقُصُ لَهُمْ نَصِيبٌ مِنْ لَذَّة). 👈جمله «لاَ تُرَدُّ لَهُمْ دَعْوَةٌ» اشاره است به آيه شريفه (لَهُمْ فِيهَا فَاکِهَةٌ وَلَهُمْ مَّا يَدَّعُونَ); براى آنها در بهشت ميوه بسيار لذّت بخشى است، و هر چه بخواهند در اختيارشان خواهد بود»یس/۵۷; و جمله «وَلاَ يَنْقُصُ لَهُمْ نَصِيبٌ مِنْ لَذَّة» اشاره است به آيه شريفه «(وَلَکُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِى أَنفُسُکُمْ وَلَکُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ); و براى شما هر چه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است و هرچه طلب کنيد به شما داده مى شود».فصلت/۳۱ ✔بعضى از شارحان و مترجمان نهج البلاغه جمله «لاَ تُرَدُّ لَهُمْ دَعْوَةٌ وَلاَ يَنْقُصُ لَهُمْ نَصِيبٌ مِنْ لَذَّة» را ناظر به حال متقيان در دنيا دانسته اند که دعاهاى آنها بر اثر ايمان و حسن يقين و عمل مستجاب مى شود و هيچ يک از لذات دنيا از آنها دريغ نخواهد شد; ولى اين تفسير صحيح به نظر نمى رسد،❌ زيرا اين جمله دنبال جمله اى است که درباره آخرت سخن مى گويد و آنچه درباره حال متقيان در دنيا بود در جمله هاى قبل آمده است .