🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت288 وارد اتاق که شدیم اول گوشی‌ام را از شارژ در آوردم. روشنش کردم و آرام زمزمه کردم: – صبرکن اول یه پیام بدم به علی ببینم چرا... نادیا وسط حرفم پرید. –ولش کن، بیا خودم دلیلش رو بهت می گم. گوشی‌ام را روی زمین گذاشتم. –مگه تو می‌دونی؟! با ناراحتی سرش را به علامت مثبت تکان داد. –پس چرا هیچی نمی گی؟! پتویی که دستش بود را روی زمین پهن کرد. –مامان و بابا ازش خواستن. ابروهایم بالا رفت. –یعنی امشب اونا بهش گفتن تنها بره خونه؟ روی پتو نشست و زانوهایش را در بغلش جمع کرد. –اونا بهش گفتن کُلّا بره و... چهار دست و پا به طرفش رفتم و رو به رویش نشستم. –کلا بره؟ یعنی چی؟ کجا بره؟ نگاهش را به زانوهایش داد و با مِن و مِن گفت: –یعنی...یعنی.. دیگه نباشه، یعنی مامان اینا دیگه نمی خوان تو رو بهش بدن. اخم‌هایم در هم شد. –چی؟! مگه چی شده؟! شانه‌ای بالا انداخت. –دیگه می‌خواستی چی بشه؟ گروگان که بردنت، آبرومون که رفت، از استرس و نگرانی مردیم و زنده شدیم. تو رو بهش بدن که فردا یه بلایی سرت بیاد؟ اینا اصلا معلوم نیس... با بغض حرفش را بریدم. –این حرفا چیه؟! چرا آبرومون رفته؟! کسی چیزی گفته؟ بغض کرد. –آره، نمونه ش عمه کوچیکه. وقتی شنید چی شده به مامان گفت: –دختر بیچاره رو دادی به یه خانواده ی مشکل دار؟ هینی کشیدم. –چه ربطی داره؟ –خب هر کی باشه این جوری فکر می کنه دیگه؛ مخصوصا وقتی فهمیدن علی آقا با هلما قبلا زن و شوهر بودن، بیشتر آبرو ریزی شد. می دونی که قرار نبود کسی بفهمه علی آقا قبلا زن داشته. عمه چقدر از داماد عمو جلال تعریف کرد. می گفت دخترشون رو به چه آدم خوبی شوهرش دادن. خلاصه کلی خون به جیگر مامان شد. با دست هایم صورتم را پوشاندم. –ای وای، علی همه‌ی اینا رو فهمید؟ –اهوم. وقتی علی آقا اومد این جا عمه هم بود. بابا از علی پرسید چرا گذاشتی اون زنه دخترم رو ببره. اون گفت یه مرد قوی هیکل همراهش بود که زورش بهش نرسیده. بابا وقتی این رو شنید غیرتی شد و حرفایی به علی‌آقا زد که نباید می زد. علی آقا، بیچاره هی به بابا می گفت آروم تر حرف بزنید مهمون تو خونه س ولی بابا... حرفش را بریدم. –خب حالا چرا جلوی عمه حرف زدن؟ –جلوی عمه نبود، تو حیاط بودن ولی اون قدر صداشون بلند بود که همه می شنیدن. –ولی علی که مقصر نیست. اون بیچاره کلی هم کتک خورد. دوباره گوشی را برداشتم. –بهش زنگ بزنم ببینم... نادیا گوشی را از دستم قاپید. –آبجیِ من، ساعت رو دیدی؟ نزدیکه دو نصفه شبه، بذار واسه فردا. دوباره گوشی را از نادیا گرفتم. –نمی‌تونم تا فردا صبر کنم. دستم را روی سرم گذاشتم. –راستی من که شماره‌ی داداشش رو ندارم. از نادیا پرسیدم. –تو داری درسته؟ من خودم با اون گوشی بهت زنگ زدم. نادیا لب هایش را گاز گرفت. پوفی کردم. –اصلا یه پیام به مادرش می دم، از اون می‌گیرم. نتم را که روشن کردم. چند پیام داشتم. یکی از پیام ها از طرف علی بود. زود بازش کردم. –خانم خانوما رسیدید خونه؟ پیام را دو ساعت پیش فرستاده بود. با خودم گفتم شاید خواب باشد، با این حال برایش نوشتم. –چرا بهم نگفتی چی شده؟ چرا امشب تنها رفتی؟ فوری جواب پیامم را داد. –چرا نخوابیدی خانم خانوما؟ نوشتم. –با شنیدن اون حرفا خواب از سرم پرید. شکلک لبخند گذاشت و نوشت. –پدر و مادرت فعلا عصبانی هستن، باید بهشون فرصت بدیم. بهت نگفتم چون نخواستم بعد از اون همه ناراحتی که کشیده بودی، دوباره اذیت بشی. تایپ کردم: –اصلا فکر نمی‌کردم کاری که هلما از من می‌خواست انجام بدم رو پدر و مادر خودم مجبورم کنن که انجامش بدم. –هلما مگه ازت چی خواست؟ حرف های هلما و حوادثی که بعد از جداشدن از او برایم اتفاق افتاده بود را برایش نوشتم، البته با کمی سانسور. دیگر از خستگی چشم‌هایم باز نمی شد. آخرین پیامش این بود: –گوشیت رو روی اذان صبح بذار تا برای نماز خواب نمونی! من هم همین کار را کردم و دیگر همه جا تاریک شد. با شنیدن صدای جیغ وحشتناکی چشم‌هایم را باز کردم و از جا پریدم و با دیدن شبهه سیاه رنگی، در آن تاریکی ماتم برد. لیلافتحی‌پور 🌸🌸🌸🌸🌸 🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت289 به چند ثانیه نکشید که با روشن شدن چراغ اتاق توسط محمد امین ساره را بالای سرم دیدم و نفس راحتی کشیدم. سر نادیا را در بغلم جا دادم. از ترس نفسهای پشت سر هم می‌کشید. –چیزی نیست نترس، ساره بود. ساره زل زده بود به گوشی‌ام و اشاره می‌کرد که خاموشش کنم. صدای اذان از گوشی‌ام ساره را از خواب بیدار کرده بود و به پایین کشیده بود. گوشی‌ام را خاموش کردم.