آن یار که در خانه‌ی دل، شمس هدا بود رسمش، همه جا با همه کس، مهر و وفا بود یک عمر، اسیر سر زلفش شده این دل آن آهوی وحشی که ز هر قید، رها بود خوش بود دلم، در قفس و بی پر پرواز تا مرغ دلم، گرم در این حال و هوا بود بر ساحل آرام، بوَد محو تماشا غافل که دلم، در یم او غرق شنا بود از دوری رویش، چه قدَر ناله نمایم؟ یاری که طبیب است و به هر درد، دوا بود آواره‌ی اویم، چو صبا کوچه به کوچه هرچند نپرسید که دلداده کجا بود؟ ای کاش! به ما چهره‌ی ماهش بنماید بر خلق جهان آن که خودش قبله‌نما بود #محمد_رضا_قاسمیان #گروه_ادبی_نجوای_دل ۱۴۰۲/۰۶/۲۶