📖 ۳ 💠 *«سجده»* ✳️ *سجده، یعنی یافتن گذشته‎ی خویش و بازگشت به اصل و ریشه‌ی خود*؛ آنگاه که هیچ کس و هیچ‌چیز در خلقت عالم به جز نور وجودی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله نبود و خدا اراده کرد تا هستی را به برکت وجود مقدس محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله موجود کند. 🔆 «لَوْلاکَ لَمَا خَلَقْتُ الْأَفْلاکَ»؛ «اى پیامبر! اگر تو نبودى، افلاک را خلق نمی‌کردم» 🔹 و چون انسان را خلق کرد، حرکت این وجود خاکی، سجده بر جلوه‌ی صفات، ذات و افعال خدای سبحان بود. نمازگزار با اولین سجده، خاطرات خاکساری و تواضع خود را در روز «الست» مرور می‌کند. سر بر خاک می‌گذارد و خدایی را سجده می‌کند که وجودش را از خاک آفرید. خاکی که باقی‌مانده گل وجود پیامبر و اهل بیت علیه‌السلام است . خاکی که قدرت رویش و سبز شدن و بارور کردن در عمق آن نهفته است. خاکی که اگر چه در ظاهر بی‌ارزش و ناچیز و بی‌قدر است، اما قدر انسان‌ها وابسته به قدر این خاک است. 🍀 امام صادق علیه‌السلام فرموده‌ا‌ند: 🔆 «شیعَتُنا جُزْءٌ مِنّا خُلِقُوا مِنْ فَضْلِ طینَتِنا»؛ «شیعیان ما جزئی از ما هستند، از زیادی سرشت ما آفریده شده‌اند» ❇️ *انتخاب خاک برای سجده، نشان رجعت انسان به روز الست و اعلام بندگی اوست.* آن روز که خلقت جسمانی بشر شکل گرفت و مخلوق به ندای خالق خویش لبیک گفت، و از بشر خاکی سؤال شد: 🔆 « ...أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ »؛ « آیا من خدای شما هستم؟» 🍃 و او پاسخ داد: « بلی» ✨ *سجده‌ی اول هر نماز تکرار میثاق میان بنده و خداست که در آن روز بسته شد.* 🔹 در سجده خبر از هیچ چیز و هیچ کس نیست، حتی خبر از خود فرد هم نیست. همچنان که در روز الست روز میثاق خبر از هیچ کس نبود. 📚 📚 بخشی از کتاب «بشارت اشارت» - صفحات ١٨٠ تا ١٨٢ ‏🌐 emamraoof.com