4️⃣تانک‌ها چند صد متری عقب رفتند، ما فکر کردیم کار تمام است، اما یک وقت متوجه شدیم آنها ما را کشانده‌اند وسط دشت صاف، و ناگهان برگشته‌اند رو به ما، و آتش سنگین‌شان که شروع شد!
ما جایی برای پناه گرفتن نداشتیم. ما اسلحه‌ای برای زدن آن تانک‌های غول‌پیکر روسی نداشتیم. ما جایی برای پناه گرفتن نداشتیم.
5️⃣از نیمه شب دیشب که سازمانمان به هم خورده و فرمانده‌مان شهید شده بود دیگر نمی‌دانستیم چه کسی فرمانده است. در آشفته بازاری که تیرهای آتشین سمت ما می‌امد و گلوله‌های مستقیم تانک این طرف و آن طرف ما زمین می‌خورد، حسین خود به خود شد فرمانده. "حسین احتیاطی" با جسارت بلند شد و همه ما را هدایت کرد به کمی عقب‌تر، پشت جاده‌ای خاکی که سمت راست‌مان بود، تا تلفات ندهیم.
6️⃣می‌نویسم حسین اما دست و دلم می‌لرزد.
حسین هنوز دانش‌آموز دبیرستان شریعتی اهواز بود. رشته‌اش ریاضی و شاگرد زرنگ کلاس. و چقدر هم زیبا و دوست داشتنی...
گلوله‌های آرپی‌جی ما تمام شده بود.
تانک‌های عراقی حالا حرکت‌شان را به سمت ما شروع کرده بودند.
راستش آن وقت‌ها نمی‌ترسیدیم، آخرش شهید شدن بود که قبولش کرده بودیم.
کنار جاده درازکش منتظر سرنوشت بودیم.
جنگ تن و تانک.
جنگ تعدادی نوجوان با تانک‌هایی غول پیکر
یک طرف فکر بچه‌هایی بودیم که محاصره مانده بودند
یک طرف فکر خودمان که حالا داشتیم می‌رفتیم در محاصره تانک‌ها
و نگاهم به حسین بود
چه می‌گوید فرمانده...
👇👇