🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_427 #بخش_پنجم حسام ابرویے بالا مے اندازد و با تحقیر پوزخند میزند،بے توجہ ظرف سالاد را برمیدارم و بہ سمت میز غذاخورے میروم. مریم دنبالم مے آید. _آیہ جان! بہ دل نگیر میدونے ڪہ اخلاقش همینہ! من عذر میخوام! ظرف سالاد را روے میز میگذارم و لبخندے بہ رویش مے پاچم:ناراحت نشدم خواهرے! تو و امیرمهدے برام از حسام سوایید! چشمڪے میزنم و زمزمہ وار ادامہ میدهم:تو حرص نخور براے تو راهیت خوب نیست! لبخند تلخے میزند و بہ آشپزخانہ برمیگردد. چند قدم بیشتر برنمیدارم ڪہ در باز میشود و عطر نرڪس در خانہ مے پیچد! روزبہ نرگس بہ دست وارد خانہ میشود و بلند و پر انرژے میگوید:سلام عزیزم! سرش را ڪہ بلند میڪند نگاهش بہ حسام مے افتد،سریع بہ سمتش مے رود و خوش آمد مے گوید. امیرمهدے با ذوق بہ سمتش مے دود و مشتش را بہ سمت روزبہ میگیرد‌. روزبہ هم دستش را مشت میڪند و آرام بہ مشت امیرمهدے مے ڪوبد. امیرمهدے عجیب دوستش دارد! همہ مے توانند دوستش داشتہ باشند اما از اعتقاداتش ڪوہ ساختہ اند و دور خودشان ڪشیدہ اند. حتے خود من! روزبہ ڪمے سر بہ سر امیرمهدے میگذارد و بہ سمت من مے آید. سیاهے چشمان مهربانش را بہ صورتم مے دوزد و لبخند گرمے نثارم میڪند. بے اختیار من هم لبخند میزنم،پیش دستے میڪنم و سریع مے گویم:سلام! خستہ نباشے! فاصلہ را ڪم میڪند و در چند قدمے ام مے ایستد،دستہ هاے نرگس را بہ سمتم میگیرد و گرم میگوید:سلامت باشے! با ذوق بہ نرگس ها نگاہ میڪنم و از دستش میگیرم،عمیق بو میڪنم و جان میگیرم از عطرشان. مهربان میگوید:گفتم آخرین نرگساے امسالو برات بگیرم. سپس لب هایش را آرام اما عمیق بہ پیشانے ام مے چسباند. صداے استغفراللہ گفتن حسام را مے شنوم،خندہ ام میگیرد! خجول و آرام میگویم:روزبہ! اخلاق حسامو ڪہ میدونے! بوسہ ے دیگرے نثار پیشانے ام میڪند و با شیطنت نگاهم میڪند:اونم اخلاق منو میدونہ! مگہ دارم چے ڪار میڪنم؟! مشتے بہ بازویش میڪوبم و دلخور میگویم:دیر ڪردے؟! همانطور ڪہ ڪتش را در مے آورد مے گوید:سامان زنگ زد یہ سر رفتم پیشش! عذر میخوام باید خبر میدادم! سپس رو بہ جمع مے گوید:معذرت میخوام معطل شدید! سریع لباس عوض میڪنم میام! روزبہ ڪہ بہ سمت اتاق خواب راہ مے افتد حسام سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد و زیر لب چیزے میگوید ڪہ متوجہ نمیشوم‌‌. بے خیال بہ سمت آشپزخانہ میروم،نرگس هایم را با احتیاط داخل گلدان روے ڪابینت میگذارم‌‌. مریم با خندہ میگوید:فڪر ڪنم حسام دیگہ نذارہ بیام خونہ تون! بگہ بدآموزے دارہ! با قلدرے میگویم:جراتشو ندارہ! چشمڪے نثارم میڪند:حالا ببین! شانہ اے بالا مے اندازم:روزبہ این حرڪتو بد نمیدونہ! منظورم بوسیدن صورت و دستہ! حالا جلوے هرڪس! میگہ یہ نوع محبت و احترامہ! _چے بگم؟! ڪمے مڪث میڪند و سپس ادامہ میدهد:آیہ! ڪنار روزبہ خوبے آرہ؟! ساڪت بہ صورتش زل میزنم،لبخند پر محبتے میزند:احساس میڪنم خیلے فهیم و با درڪہ! مریم هم احساس ڪردہ بود فهمیدہ و ملاحضہ گر این رابطہ روزبہ است! سڪوتم را ڪہ مے بیند متعجب مے گوید:وا! چرا حرف نمیزنے آیہ؟! چندبار دهانم را باز و بستہ میڪنم تا جوابے بدهم اما تردید دارم! مریم بے خیال مے پرسد:ڪنارش خوشبختے؟ دهانم قفل میشود! نمیدانم چرا براے گفتن ڪلمہ ے "آره" باز نمیشود؟! در خوشبختے ام تردید داشتم... 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 چند روز بعد همتا خبر شهادت علیرضا را برایم آورد! دوبارہ حالم بہ هم ریخت! دوبارہ روح و روانم آشفتہ شد! دوبارہ حالت هاے پنج سال قبل شروع شد! انگار حق با روزبہ بود،در گذشتہ جا ماندہ بودم! در غم هادے و حسرتش جا ماندہ بودم و بہ خیال خودم حالم خوب بود و در زمان حال زندگے میڪردم! شهادت علیرضا و دیدن حال یاس دوبارہ تلنگرے و بهانہ اے شد براے سرباز ڪردن زخم هاے گذشتہ! براے این ڪہ نبودِ هادے دوبارہ بہ جانم بیوفتد! براے این ڪہ بخواهم براے خودم از روزبہ،هادے اے ڪہ حسرتش بہ دلم ماندہ بسازم... نمیدانم روزبہ بعد از آن روز چہ در چشمانم دید ڪہ در سر رسیدش نوشت: "خدا نڪند دلے بستہ بہ دلے ڪہ هم پا و قسمتش نیست بشود..." ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے