✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿ #رمان_قبله_من #قسمت_هشتم #بخش_پنجم ❀✿ چشمهای جذابش گرد مے شوند.ازجا بلند مےشود و بھ طرفم مےاید. سعے میڪنم ترسم را پشت لبخندڪجم پنهان ڪنم. خم مے شود و شانھ هایم را میگیرد و ازجا بلندم مےڪند. _ ببین دختر! اگر چادرت رو ڪنار بزاری... بعدیمدت چیزای دیگھ رو ڪنار میزاری! اول چادرنمے پوشے،بعدش میگے اگر یقم بسته نباشھ چے میشھ؟ بعداگر یڪم موهاتو بیرون بزاری... بعدشم چیزایے ڪھ نمیخوام بگم. مستقیم بھ چشمانم زل مےزند. _ دلم نمیخواد شاهداون روز باشم. تو دختر رضا ایران منشے.دخترمن!... دستے به موهایم مےڪشد _ دخترمن باید گل بمونھ. سرم را اززیر دستش عقب مےڪشم و مے پرانم: ینے بدون چادر نمے شھ گل بود؟ نفسش را بیرون مےدهد و شانھ ام را رها مےڪند _ چرااز چادر بدت میاد؟! _ نمیدونم! جلو دست و پامو میگیره.چرامشڪیھ؟ دلم میگیره!نمیتونم خوب سر ڪنم! اصن نمیفهمم علتش چیھ! اگر پوشش ڪاملھ..خب...خب میشھ بامانتوی خوب خودت رو بپوشونے. پشتش رابمن میڪند و دورم قدم مےزند. سرمیگردانم و بھ مادرم نگاه میڪنم ڪھ بهت زده ب، لبهایم خیره شده. میدانم باورش برای هرڪس سخت است کھ من بلاخره توانستم با جسارت بھ حاج رضا بگویم ڪھ چادر را ڪنار میگذارم. پدرم نگاه سرد و جدی اش را بھ زمین مے دوزد _ محیا! من نمیزارم تو چادرت رو برداری.همین و بس! و بھ سمت اتاق مے رود. عصبے مے شوم ، تمام جراتم راجمع میڪنم و بلند جواب مے دهم: مگھ زوره خب پدرمن؟دلم نمیخواد.بابا ازش بدم میاد! این حجاب قدیمیھ.الان عرف جامعھ رو ببین!خیلے وضع خرابھ.چادری هارو مسخره میڪنن. پشت هم حرفهای احمقانھ میبافم و دستهایم را درهوا تڪان مےدهم. سرجایش مے ایستد و میگوید: بدون همیشھ ڪسایی مسخره میشن ڪھ ازهمھ #جلوترن... حرصم مے گیرد و بھ طرف پلھ ها مے دوم. درڪے ندارم. بنظر من چادر یھ پوشش #عقب_مونده_اس! ❀✿ داستان هنوزتو خط اصلی نیفتاده،منتظرقسمتهای جذاب باشید ❀✿ 💟 نویسنــــــده: #میم_سادات_هاشمی @dokhtaranchadorii

: 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #424 #بخش_پنجم متعجب بہ انتهاے سالن خیرہ میشوم،دختر جوانے همسن و سال هاے خودم انتهاے سالن ایستادہ و زار میزند. نگاهم بہ سمت شڪم برآمدہ اش مے رود! حتما زمان زایمانش رسیدہ! میخواهم بہ سمت عقب برگردم ڪہ ضجہ هایش بیشتر میشود! بے اختیار نگاهش میڪنم،دو زن با لباس هاے مشڪے بازوهایش را گرفتہ اند و قربان صدقہ اش مے روند و پا بہ پایش اشڪ مے ریزند! پرستار و پزشڪے مقابلش ایستادہ اند و متاثر نگاهش میڪنند. ناگهان دختر جیغ مے ڪشد:ولم ڪنید! هیچڪدومتون درد منو نمے فهمید! هیچڪدومتون! خدااااااااا! فریاد خدا زدنش تنم را مے لرزاند! بے اختیار بہ سمتشان مے دوم. بہ چند قدمے اش مے رسم،حالا چهرہ اش را واضح مے بینم! صورت سفید و تپلش از شدت درد سرخ شدہ و جاے چند چنگ روے گونہ هایش دیدہ میشود! چادر مشڪے اش روے شانہ هاش افتادہ و تلاشے براے جمع ڪردنش نمے ڪند! یڪے از زن ها با عجز میگوید:لااقل بہ بچہ ے تو شڪمت رحم ڪن! از دست رفت! متعجب رو بہ پرستار میگویم:چرا این بندہ خدا رو نمے برید اتاق زایمان؟! از دست رفت ڪہ! پرستارے سرے تڪان میدهد و آرام جواب میدهد:وقت زایمانش نیست! دخترڪ دوبارہ هق هق میڪند و این بار روے زمین مے نشیند! هر دو زن ڪنارش مے نشینند و سعے دارند از روے زمین بلندش ڪنند. بے توجہ چشمان نیمہ جانش را باز میڪند و رو بہ زنے ڪہ مسن تر است مے گوید:بگو بیان! بگو همہ ے مردمے ڪہ تو این چند وقت بهم طعنہ و زخم زبون زدن بیان حالمو ببینن! رضا دیگہ نمیاد خونہ! و ناگهان فریاد مے ڪشد:مامان! رضا دیگہ برنمیگردہ! رضا دیگہ برنمیگردہ! و هق هقش شدت میگیرد! نمیدانم چرا قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر مے خورد! چند قدم بہ سمت عقب برمیدارم ڪہ صداے پرستارے در جا خشڪم میڪند! _بیچارہ هفت ماهہ باردارہ! شوهرش مدافع حرم بود،امروز خبر شهادتشو دادن! حالش بد شدہ آوردنش بیمارستان! صداے تاسف و دلسوزے هاے چند نفر بہ گوشم میخورد و من را بہ چهار سال و نیم قبل پرت مے ڪند! تنم مے لرزد! قلبم مے لرزد! پلڪم مے لرزد! جانم مے لرزد! میخواهم از جمعیت دور بشوم،میخواهم فرار ڪنم! تازہ آرام گرفتہ ام! تازہ فراموش ڪردہ ام! تازہ قلبم دوبارہ جان گرفتہ! بہ زور چند قدم برمیدارم و دستم را روے پیشانے ام میگذارم. صداے دخترڪ باعث میشود روح از تنم پرواز ڪند! _رِ...رضا...دیگہ...دیگہ...نَ‌.‌..فس...نمے...ڪشہ! صداے پچ پچ ها در گوشم سوت میڪشد! مے ایستم،صداے همهمہ،صداے نالہ،صداے پچ پچ،صداے گریہ،صداے لالایے خواندن،صداے خندہ هاے هادے،صداے ضجہ زدن هاے خودم. همہ در گوشم هم زمان صدا مے ڪنند! نفس عمیقے میڪشم،دستم از روے پیشانے ام سر میخورد و بہ دیوار دست مے اندازد ڪہ زمین نخورم! صداے یاس در سرم مے پیچد:هادے شهید شدہ آیہ! صداے خودم از اعماق گذشتہ ها در گوشم زنگ میخورد:"فقط بگو ڪہ هادے هنوز براے آیہ نفس میڪشہ!" صداے خندہ هاے هادے از دور مے آید،صداے تفهیم گفتن هایش! صداے لالایے خواندن فرزانہ! صداے زمین خوردنم پاے تابوت! صداے یا زهرا گفتن بابا مهدے! صداے قلبم! صداے احساستم ڪہ فرو ریخت! صداے بیل زدن آن پیرمرد در قبرستان! صداے لا اللہ الا اللہ گفتن ها! صداے هق هق هاے همتا و یڪتا! صداے زار زدن هایم! صداے شڪستنم! همہ و همہ در گوشم صدا مے ڪنند! قلبم مے سوزد! آتش میگیرد! خاڪستر میشود! دوبارہ صداے هق هق هاے دخترڪ سوهان روحم میشود! زنے از جنس من! چهار پنج سال قبلِ من! و صداے تڪان خوردن هاے حلقہ اے ڪہ در گردبندم منتظر بود تیر خلاص را بعد از گذشت چهار سال و نیم بہ قلبم مے زند! و دوبارہ صداے یاس! _سہ شب پیش تو عملیات بہ قلبش تیر میخورہ! هادے شهید شدہ آیہ! و باز صداے هق هق ڪہ نہ،صداے جان دادن آن دخترڪ در گوشم مے پیچد! چشمانم سیاهے مے روند... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_427 #بخش_پنجم حسام ابرویے بالا مے اندازد و با تحقیر پوزخند میزند،بے توجہ ظرف سالاد را برمیدارم و بہ سمت میز غذاخورے میروم. مریم دنبالم مے آید. _آیہ جان! بہ دل نگیر میدونے ڪہ اخلاقش همینہ! من عذر میخوام! ظرف سالاد را روے میز میگذارم و لبخندے بہ رویش مے پاچم:ناراحت نشدم خواهرے! تو و امیرمهدے برام از حسام سوایید! چشمڪے میزنم و زمزمہ وار ادامہ میدهم:تو حرص نخور براے تو راهیت خوب نیست! لبخند تلخے میزند و بہ آشپزخانہ برمیگردد. چند قدم بیشتر برنمیدارم ڪہ در باز میشود و عطر نرڪس در خانہ مے پیچد! روزبہ نرگس بہ دست وارد خانہ میشود و بلند و پر انرژے میگوید:سلام عزیزم! سرش را ڪہ بلند میڪند نگاهش بہ حسام مے افتد،سریع بہ سمتش مے رود و خوش آمد مے گوید. امیرمهدے با ذوق بہ سمتش مے دود و مشتش را بہ سمت روزبہ میگیرد‌. روزبہ هم دستش را مشت میڪند و آرام بہ مشت امیرمهدے مے ڪوبد. امیرمهدے عجیب دوستش دارد! همہ مے توانند دوستش داشتہ باشند اما از اعتقاداتش ڪوہ ساختہ اند و دور خودشان ڪشیدہ اند. حتے خود من! روزبہ ڪمے سر بہ سر امیرمهدے میگذارد و بہ سمت من مے آید. سیاهے چشمان مهربانش را بہ صورتم مے دوزد و لبخند گرمے نثارم میڪند. بے اختیار من هم لبخند میزنم،پیش دستے میڪنم و سریع مے گویم:سلام! خستہ نباشے! فاصلہ را ڪم میڪند و در چند قدمے ام مے ایستد،دستہ هاے نرگس را بہ سمتم میگیرد و گرم میگوید:سلامت باشے! با ذوق بہ نرگس ها نگاہ میڪنم و از دستش میگیرم،عمیق بو میڪنم و جان میگیرم از عطرشان. مهربان میگوید:گفتم آخرین نرگساے امسالو برات بگیرم. سپس لب هایش را آرام اما عمیق بہ پیشانے ام مے چسباند. صداے استغفراللہ گفتن حسام را مے شنوم،خندہ ام میگیرد! خجول و آرام میگویم:روزبہ! اخلاق حسامو ڪہ میدونے! بوسہ ے دیگرے نثار پیشانے ام میڪند و با شیطنت نگاهم میڪند:اونم اخلاق منو میدونہ! مگہ دارم چے ڪار میڪنم؟! مشتے بہ بازویش میڪوبم و دلخور میگویم:دیر ڪردے؟! همانطور ڪہ ڪتش را در مے آورد مے گوید:سامان زنگ زد یہ سر رفتم پیشش! عذر میخوام باید خبر میدادم! سپس رو بہ جمع مے گوید:معذرت میخوام معطل شدید! سریع لباس عوض میڪنم میام! روزبہ ڪہ بہ سمت اتاق خواب راہ مے افتد حسام سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد و زیر لب چیزے میگوید ڪہ متوجہ نمیشوم‌‌. بے خیال بہ سمت آشپزخانہ میروم،نرگس هایم را با احتیاط داخل گلدان روے ڪابینت میگذارم‌‌. مریم با خندہ میگوید:فڪر ڪنم حسام دیگہ نذارہ بیام خونہ تون! بگہ بدآموزے دارہ! با قلدرے میگویم:جراتشو ندارہ! چشمڪے نثارم میڪند:حالا ببین! شانہ اے بالا مے اندازم:روزبہ این حرڪتو بد نمیدونہ! منظورم بوسیدن صورت و دستہ! حالا جلوے هرڪس! میگہ یہ نوع محبت و احترامہ! _چے بگم؟! ڪمے مڪث میڪند و سپس ادامہ میدهد:آیہ! ڪنار روزبہ خوبے آرہ؟! ساڪت بہ صورتش زل میزنم،لبخند پر محبتے میزند:احساس میڪنم خیلے فهیم و با درڪہ! مریم هم احساس ڪردہ بود فهمیدہ و ملاحضہ گر این رابطہ روزبہ است! سڪوتم را ڪہ مے بیند متعجب مے گوید:وا! چرا حرف نمیزنے آیہ؟! چندبار دهانم را باز و بستہ میڪنم تا جوابے بدهم اما تردید دارم! مریم بے خیال مے پرسد:ڪنارش خوشبختے؟ دهانم قفل میشود! نمیدانم چرا براے گفتن ڪلمہ ے "آره" باز نمیشود؟! در خوشبختے ام تردید داشتم... 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 چند روز بعد همتا خبر شهادت علیرضا را برایم آورد! دوبارہ حالم بہ هم ریخت! دوبارہ روح و روانم آشفتہ شد! دوبارہ حالت هاے پنج سال قبل شروع شد! انگار حق با روزبہ بود،در گذشتہ جا ماندہ بودم! در غم هادے و حسرتش جا ماندہ بودم و بہ خیال خودم حالم خوب بود و در زمان حال زندگے میڪردم! شهادت علیرضا و دیدن حال یاس دوبارہ تلنگرے و بهانہ اے شد براے سرباز ڪردن زخم هاے گذشتہ! براے این ڪہ نبودِ هادے دوبارہ بہ جانم بیوفتد! براے این ڪہ بخواهم براے خودم از روزبہ،هادے اے ڪہ حسرتش بہ دلم ماندہ بسازم... نمیدانم روزبہ بعد از آن روز چہ در چشمانم دید ڪہ در سر رسیدش نوشت: "خدا نڪند دلے بستہ بہ دلے ڪہ هم پا و قسمتش نیست بشود..." ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_428 #بخش_پنجم در ڪل خواهر من! بیا این عاشقتو بردار ببر ڪہ دیگہ بہ درد ما نمیخورہ! هوش و حواس براش نموندہ! ارزونے خودت و مامان پسر دوستش! سپس موبایل را بہ سمت هادے میگیرد و مے گوید:خودت باهاش حرف بزن فیلمو براش بفرس! هادے ابروهایش را بالا مے اندازد:نہ! علیرضا رو بہ دوربین مے گوید:من عذر میخوام خجالت میڪشہ! سپس پس گردنے اے بہ هادے میزند و موبایل را بہ دست هادے میدهد. صدایش دور میشود:اخوے با خانمت خوب اختلاط ڪن تا چند روز دیگہ ببینہ! هادے لبخند شیرینے میزند و بہ دوربین چشم مے دوزد. نفس عمیقے میڪشد و لبش را بہ دندان میگیرد،ڪمے این طرف و آن طرفش را نگاہ میڪند و دوبارہ دوربین را میخڪوب چشمانش میڪند! زمزمہ وار مے گوید:سلام! لبخندش عمیق میشود:الان حدودا سہ هفتہ س ڪہ ندیدمت! برات نامہ نوشتم اما...خب...فعلا روم نمیشہ برات بفرستمشون! ان شاء اللہ بعد از عقد ڪہ یخمون باز شد! از این دیونہ بازیاے علیرضام بلد نیستم! هول میشود و سریع اضافہ میڪند:نہ ڪہ بے احساس باشما! نہ! الان خیلے راحت نیستم! یعنے یڪم راحتم! بلافاصلہ بعد از این جملہ مے خندد:دارم چے میگم؟! خوبہ الان رو بہ روم نیستے! تبسمے میزند از آن دلبرانہ ها! _یعنے هستے! از وقتے ڪہ اومدم سوریہ تو رو ڪنارم حس میڪنم! تو قلبم! با شرم ادامہ میدهد:قضیہ ے این خوابے ام ڪہ علیرضاے دیونہ میگہ...اینہ ڪہ...اووووم...خب... نگاهش را بہ سقف مے دوزد! _خواب دیدم بچہ دار شدیم! یعنے نمیدونم بچہ ے ما بود یا ڪسے دیگہ! اما تو جا افتادہ تر شدہ بودے و یہ نوزاد پسر تو بغلت بود! ولے من ازتون دور بودم! حالا شاید تعبیرش اینہ قرارہ یہ عمر با این شرایط وبال گردنت باشم و مجبور باشے تا ابد منو درگیریامو تحمل ڪنے! نگاہ مهربانش را دوبارہ بہ دوربین مے دوزد. _چون این خوابو اینجا دیدم دوست دارم اگہ راضے باشے وقتے پسردار شدیم اسمشو بذاریم امیرعباس! قشنگہ نہ؟! انگشت اشارہ اش را روے صفحہ ے موبایل میڪشد حتما بہ جاے نوازش صورت من! بغض میڪند ‌و برق چشمانش بیشتر میشود! _جات خیلے پیشم خالیہ! آیہ ے هادے! سپس ڪلیپ تمام میشود! قلبم آب میشود و از چشمانم جارے... یڪ چیزے در قلبم گر میگیرد و نمڪ میپاشد بہ این زخم ڪهنہ! میخواهم هق هق ڪنم ڪہ حضور ڪسے را بالاے سرم احساس میڪنم... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_429 #سورہ_یازدهم #بخش_پنجم متعجب بہ انتهاے حیاط خیرہ میشوم،نفسم بندہ آمدہ! قلبم تاپ تاپ میڪند،متعجب از حالم چند بار نفس عمیق میڪشم! حضور ڪسے را پشت سرم احساس میڪنم،سر بر مے گردانم. فرزاد نزدیڪم ایستادہ و در را مے بندد،ڪامل بہ سمت من بر مے گردد. متعجب نگاهم میڪند:چرا نرفتید داخل؟! شانہ اے بالا مے اندازم:نمیدونم! پیشانے اش را بالا میدهد،من من ڪنان مے پرسم:هنوز نمیخواید صحبت ڪنیم؟! راجع بہ ناگفتہ هایے ڪہ گفتید! متفڪر بہ چشمانم خیرہ میشود و سڪوت میڪند. بعد از ڪمے مڪث جواب میدهد:الان نہ! سپس اضافہ میڪند:هوا هنوز سوز دارہ بهترہ برید داخل! ڪمے عصبے میشوم! میخواهم رو برگردانم ڪہ نگاهم بہ انتهاے حیاط مے افتد. آرام مے گویم:یہ صدایے از تہ حیاط اومد! فرزاد سرفہ اے میڪند،احساس میڪنم ڪمے دستپاچہ شدہ! _چہ...چہ صدایے؟! شانہ ام را بالا مے اندازم:نمیدونم! گفتم نڪنہ شاخہ ے درختے شڪستہ باشہ یا حیوونے زخمے افتادہ باشہ! الان نگاہ میڪنم! سریع مے گوید:نہ! نہ! لازم نیست! با چشمانے گرد شدہ براندازش میڪنم اضافہ میڪند:خودم یہ نگاہ میندازم! شما بفرمایید داخل! سرے تڪان میدهم و باشہ اے زمزمہ میڪنم،یادم مے افتد روزبہ چقدر حیاطشان را دوست داشت! میگفت دوران مجردے هرگاہ عصبے یا ناراحت میشدہ دور تا دور حیاط را قدم میزدہ تا آرام شود! حتے گفتہ بود: "حیاط ما بوے عشق تو رو میدہ ها! روش اسم تو هڪ شدہ آیہ! وقتے احساس ڪردم بهت علاقہ مند شدم تمام دلواپسے ها و تردیدا و ناراحتیامو تو اون حیاط قدم زدم!" بے اختیار نگاهم را بہ سنگ فرش میدوزم و آرام قدم برمیدارم. فرزاد از ڪنارم عبور میڪند و بہ سمت انتهاے حیاط مے رود. احساس میڪنم پا روے جاے قدم هاے روزبہ گذاشتہ ام! میخواهم مثل او دلتنگے و دلواپسے ها را در این حیاط قدم بزنم! از سرعتم مے ڪاهم و پاهایم را روے نقاط مختلف سنگ فرش میڪشم ڪہ مبادا جایے از جاے قدم هاے روزبہ جا ماندہ باشد! همانطور ڪہ قدم برمیدارم برایش با بغض زمزمہ میڪنم:چشمانِ تو آرامشِ جان است...! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش دوم #سورہ_یازدهم #بخش_پنجم براے همہ چاے مے آورم و ڪنارشان مینشینم. ساسان مے پرسد:پس این مهندس ڪو؟! میدونہ مهمون دارہ؟! از روے مبل بلند میشوم:الان بیدارش میڪنم! هنوز ڪامل از جایم بلند نشدم ڪہ صداے روزبہ مے پیچد:لازم نیست عزیزم! سر بر مے گردانم،روزبہ بہ سمتمان مے آید. پیراهن سفیدے همراہ با شلوار ڪتان مشڪے رنگے بہ تن ڪردہ و چهرہ اش ڪمے خستہ و گرفتہ است. نگاهش بہ دریا ڪہ مے افتد متعجب نگاهش میڪند:خانم دریا رضوے؟! دریا آرام و موقر از جایش بلند میشود و با حالت عجیبے بہ صورت روزبہ چشم مے دوزد. _سلام! _شما ڪجا اینجا ڪجا؟! دریا لبخند زیبایے میزند:تازہ برگشتم ایران! امروز رفتم بہ ساسان و بنفشہ سر بزنم ڪہ گفتن میان اینجا. منم بہ خودم اجازہ دادم مزاحم همڪلاسیاے سابقم بشم. روزبہ لبخند میزند:خیلے خوش اومدے! سپس بدون توجہ بہ نگاہ هاے سنگین دریا بہ سمت مجید و ساسان مے رود و مشغول احوال پرسے و خوش آمدگویے میشود. ڪمے بعد بہ سمت بنفشہ و مهسا و دریا مے رود،با آن ها هم سلام و احوالپرسے میڪند و دست میدهد. با تشویش لبم را مے جوم و نگاهم را از آن ها میگیرم،روزبہ ڪنارم مے نشیند. همہ بہ من و روزبہ بابت فارغ التحصیلے ام تبریڪ میگویند. دریا بہ صورتم خیرہ میشود:حقوق خوندید؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:بلہ! _دفتر وڪالتتون ڪجاست؟! _هنوز نمیتونم دفتر بزنم. متعجب نگاهم میڪند:مگہ بعد از گرفتن ارشد نمیشہ تو آزمون وڪالت شرڪت ڪرد؟! تازہ ارشدتونو گرفتید؟! من فڪر ڪردم تو مقطع دڪترا فارغ التحصیل شدید! متعجب نگاهش میڪنم:نہ! ڪارشناسے حقوق دارم! ابروهایش را بالا مے اندازد،روزبہ سریع مے گوید:آیہ جان بیست و سہ سالشہ! دریا نگاہ متعجبش را میان من و روزبہ مے چرخاند. _بہ چهرہ شون میخورہ ڪم سن و سال باشن اما فڪر ڪردم سنشون بہ ما نزدیڪہ. _شما چندسالتونہ؟ لبخند میزند:سے و چهار! چشمانم گرد میشوند:ماشاللہ! اصلا بهتون نمیخورہ! نگاهش را بہ روزبہ مے دوزد:چہ خبرا؟ ڪار چطورہ؟ ساسان پشت بند دریا مے گوید:پسر مغرور و غد و پاستوریزہ ے دانشگاہ! همہ مے خندند،ساسان چشمڪے نثار مجید میڪند:اڪثر بچہ ها یہ نیمچہ شیطنتا و بچہ بازیایے داشتن بہ جز جناب ساجدے! لبخند دریا عمیق تر میشود و قلبِ من پر تلاطم! رفتارش یڪ جوریست،همہ مشغول صحبت و خاطرہ گویے میشوند. دریا آرام است و ڪم حرف. نگاهش میان همہ میگردد بیشتر بین من و روزبہ! نیم ساعت بعد آرام از جایش بلند میشود و از من مے پرسد:تراس دارید؟! سرم را تڪان میدهم:آرہ! تو اتاق اولے! میخواهم بلند شوم ڪہ روزبہ مے گوید:تو بشین! من راهنماییشون میڪنم! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:دیگہ نمیتونم طاقت بیارم و امروز یہ نخ سیگار نڪشم! دلخور و نگران نگاهش میڪنم،سیگار ڪشیدن هایش هم بیشتر شدہ! روزبہ همانطور ڪہ بلند مے شود رو بہ دریا مے گوید:بفرمایید! دریا دنبال روزبہ بہ سمت اتاق خواب مے رود،از رفتار دریا خوشم نمے آید! نگاهش بہ من و روزبہ یڪ جوریست! یڪ جورے ڪہ حس ڪنجڪاوے زنانہ را بر مے انگیزد. بنفشہ و مهسا و مجید و ساسان ڪہ سرشان گرم میشود بہ بهانہ اے از جا بر مے خیزم و بہ سمت اتاق مے روم. در اتاق نیمہ باز است،محتاط از میان فاصلہ ے در و دیوار رد میشوم. در تراس باز است و باد پردہ ها را بہ بازے گرفتہ. خودم را نزدیڪ دیوار مے ڪشانم،سرڪے بہ تراس میڪشم. روزبہ و دریا با فاصلہ ڪنار هم پشت بہ من ایستادہ اند. روزبہ پڪے بہ سیگارش میزند و تڪیہ اش را بہ نردہ ها مے دهد. دریا نفس عمیقے میڪشد و مے گوید:اصلا تغییر نڪردے! صورتت! رفتارت! حرف زدند! حتے نگاهت! روزبہ چیزے نمے گوید؛ادامہ میدهد:فڪر میڪردم باید با آوا ببینمت! البتہ قبل اومدن بچہ ها گفتن ڪہ نامزدیت با آوا بہ هم خوردہ و ازدواج ڪردے! جداییت از آوا برام اصلا جاے تعجب نداشت اون موقعم همہ تعجب ڪردن ڪہ چرا آوا را انتخاب ڪردے! روزبہ سڪوت را میشڪند:بالاخرہ آدم یہ اشتباهاتے تو زندگیش دارہ،اون موقع یہ پسر بیست و چهار پنج سالہ بودم! آوا اشتباهے بود ڪہ زود جمع شد! _نمیدونم این حرفا الان درستہ یا نہ ولے اون موقع خیلے سعے ڪردم بہ خاطرہ خودت بهت بفهمونم آوا آدم تو نیست ولے تو اصلا توجهے بہ من نداشتے ڪہ هیچ! باهام سر لجم افتادہ بودے! صداے دریا مے خندد:دفعہ ے اول ڪہ سر ڪلاس دیدمت ازت بدم اومد! بیست سالت بیشتر نبود ولے عین این مرداے سن بالاے عصاقورت دادہ بودے! چقدر مسخرہ ت میڪردم! نہ این ڪہ تیپ و قیافہ ت ایرادے داشتہ باشہ نہ! نوع صحبت ڪردن و رفتار ڪردنت تو دانشگاہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_432 #بخش_پنجم ساڪم را از روے تخت برمیدارم،بغضے راہ نفسم را بستہ اما اجازہ نمیدهم اشڪ هایم شروع بہ ریزش ڪنند! دوبارہ موبایل روزبہ زنگ میخورد،دلم میخواهد موبایل را بردارم و بہ دیوار بڪوبم! چند بار نفس عمیق میڪشم تا واڪنشے نشان ندهم. در اتاق باز میشود و روزبہ در چهارچوب در پیدا. با چشمانے گرد نگاهم میڪند و پیشانے اش را بالا میدهد. _جایے میخواے برے؟ بہ سمت در مے روم و از ڪنارش عبور میڪنم،دنبالم راہ مے افتد. _آیہ! دارم با تو حرف میزنم! چے شدہ؟ بدون این ڪہ بہ سمتش بر گردم جواب میدهم:میرم خونہ ے بابا! مقابلم مے ایستد:الان؟! ساعت دہ شبہ! صبح خودم مے برمت! _الان باید برم! گیج نگاهم میڪند:چرا؟! بندہ هاے خدا نگران میشن! فڪر میڪنن چے شدہ این موقع شب پاشدے رفتے اونجا! با مامان تماس بگیر بگو من دارم میرم سفر از فردا چند روز میرے پیششون. عصبے مے گویم:همین الان میخوام برم! همین الان! دوبارہ دردے زیر دلم مے پیچد اما توجهے نمیڪنم! میخواهم قدم بردارم ڪہ روزبہ مانع میشود،جدے مقابلم سد میشود. _آخه چت شد یهو؟! میخواهد دستم را بگیرد ڪہ دستش را پس میزنم. _بہ من دست نزن! اخم هایش در هم مے رود:دارے عصبیم میڪنے! یهو خوبے! یهو عصبے میشے! یهو میخواے برے! میشہ حرف بزنے ببینم چے شدہ؟! بعد هرجا خواستے مے برمت. درد شڪمم بیشتر میشود،بے اختیار دستم را روے شکمم میگذارم و خم میشوم. صداے نگران روزبہ ڪنار گوشم مے پیچد:چے شدے؟! بلند نالہ اے میڪنم و دستم را روے شڪمم میگذارم،سریع مے گوید:الان آمادہ میشم بریم درمانگاہ! تڪیہ ام را بہ دیوار میدهم،صداے دور شدن قدم هاے روزبہ در گوشم مے پیچد... بہ زور قد راست میڪنم،براے رفتن... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_434 #بخش_پنجم صدایش رنگ مهربانے میگیرد:ممنون از توجهتون. لازمہ یڪم فڪر ڪنم و بیشتر راجع بهش صحبت ڪنیم! سریع مے گویم:حتما! _اگہ ڪارے پیش اومد یا هر زمان احساس ڪردید ڪمڪے از دستم برمیاد حتما باهام تماس بگیرید! آرام مے گویم:چشم! بہ بابا محسن و سمانہ جون سلام برسونید! _بزرگے تونو میرسونم،شما هم بہ خانوادہ سلام برسونید. میخواهد خداحافظے ڪند ڪہ بے اختیار صدایش میزنم:آقا فرزاد! چند ثانیہ مڪث میڪند و سپس مے گوید:بلہ؟! نگاهم را بہ خیابان شلوغ مے دوزم. _من...هنوز منتظرم ڪہ بهم خبراے خوب بدید! منتظرم چیزایے ڪہ میخواستید بهم بگیدو بگید! با جملہ اش تنم یخ مے بندد! _چیز مهمے نبود! یہ سرے حرفا راجع بہ گذشتہ ڪہ بہ نظرم دیگہ لزومے ندارہ راجع بهشون صحبت ڪنیم! متعجب مے پرسم:مطمئنید؟! محڪم مے گوید:بلہ! امرے ندارید؟ شوڪہ لب میزنم:عرضے نیست! خدانگهدار! _خداحافظ! نفس عمیقے میڪشم و موبایل را در دستم محڪم مے فشارم! چند ثانیہ نگذشتہ موبایلم زنگ‌ میخورد،سریع بہ نام تماس گیرندہ خیرہ میشوم.نام دڪتر همتے روے صفحہ نقش بستہ. بے حوصلہ جواب میدهم:جانم خانم دڪتر؟ صدایش گرم و گیراست! _سلام آیہ جان خوبے؟ با شنیدن صدایش ڪمے آرام مے شوم. _ممنون خوبم! شما خوبید؟ _شڪر عزیزم! تماس گرفتم ڪہ بگم این آخرین تماس امسال ماست. جلسات بعدے تلفنے رو از روز پنجم عید شروع میڪنیم. _چشم! _حالت بهتر شدہ؟ تمرینا رو انجام میدے؟ _بلہ! یعنے آروم تر شدم! مشتاق مے پرسد:یعنے چے؟ _تغییرے تو حالم و ناراحتیام احساس نمیڪنم،اما مثل سابق بے قرار نیستم! همونطور ڪہ گفتید خاطراتے ڪہ مهم بودن و یادم میاد،راجع بہ خودم و خانوادہ م و هادے با جزئیات تو یہ دفتر نوشتم‌‌. _نخوندیش ڪہ؟ سریع مے گویم:نہ! _آفرین! لطفا تا زمانے ڪہ نوشتن خاطرات تموم نشدہ بہ هیچ عنوان نخونش! _چشم! _چشمات سلامت! حالا دوست دارم تا روز پنجم فروردین ماہ ڪہ باهات تماس مے گیرم دفتر خاطرات رو تموم ڪنے! یعنے تا بہ امروزت! امروزے ڪہ چند ماهہ روزبہ نیست! همہ ے حس و حالت رو برام بنویس! همہ رو! مردد مے گویم:برام سختہ! _چے عزیزم؟! صدایم مے لرزد:ڪہ روزبہ رو تموم ڪنم! _اگہ الان از قید خاطرات آزاد نشے بعدا برات خیلے سخت تر میشہ! خیلے! ما نمیخوایم آیہ با گذشتہ و عذاب وجدان زندگے ڪنہ و مادرے ڪنہ! میخوایم ڪہ آیندہ رو خوب بسازہ! قرار نیست روزبہ رو تموم ڪنے! قرارہ از بند گذشتہ آزاد بشے و این مستلزم بہ اینه ڪہ خودت بخواے! _میدونم! _پس براش تلاش ڪن! اول بخاطر خودت و بعد بخاطرہ پسرت! _سعے م رو میڪنم! محڪم مے گوید:میدونم از پسش برمیام! لبخند میزنم:امیدوارم ڪہ بتونم! _میتونے! یہ سوال ازت مے پرسم با دقت بهم جواب بدہ! سڪوت میڪنم،چند ثانیہ بعد مے پرسد:این روزا چقدر بہ هادے فڪر میڪنے؟ هادے برات چہ جایگاهے دارہ؟ ڪمے فڪر میڪنم،بعد از یڪ دقیقہ جواب میدهم:شاید یڪ ماهے بشہ ڪہ اصلا بہ هادے فڪر نڪردم! _خب! _اوایل مرگ روزبہ،خیلے بہ هادے فڪر میڪردم! خیلے حسرت نبودنش رو میخوردم! یعنے... یعنے از قصد اینطورے میڪردم! _یعنے چے؟! سرم را پایین مے اندازم،حتم دارم گونہ هایم از شرم سرخ شدہ اند! _بخاطرہ لجبازے با روزبہ! از هادے بدش مے اومد! _یعنے یہ جورایے میخواستے از روحش هم انتقام بگیرے؟! _فڪر ڪنم! _الان چے؟! _الان حتم دارم هادے اولین مردے بودہ ڪہ بهش علاقہ پیدا ڪردم اما فقط دوستش داشتم! دیگہ برام حسرت نیست! الان برام یہ خاطرہ ے خوبہ! یہ دوست قدیمے! یہ انسان شریف! همین! نمیتونم دیگہ بہ این فڪر ڪنم ڪہ ڪاش بود و زندگیمو باهاش مے ساختم! جایگاهش تو قلب و ذهنم بہ عنوان یہ خاطرہ ے خوب و سخت محفوظہ اما... _اما چے؟! _اما دیگہ بہ غیر از روزبہ هیچڪس نمیتونہ روح و قلبمو عاشقانہ تصاحب ڪنہ! _حتے هادے؟! محڪم مے گویم:حتے هادے! _مطمئنے آیہ؟ مطمئنے هادے دیگہ فقط برات یہ خاطرہ و دوستہ؟ _مطمئنم! _خوبہ! خیلے خوبہ! نصف راهو اومدے دختر! تا بہ این جا بزرگترین چیزے ڪہ روحیہ تو،توے این چند سال تحت تاثیر و ضعف قرار دادہ بود،همین مسئلہ بود! این ڪہ با نبودن و جایگاہ هادے ڪنار نیومدہ بودے! صدایش رنگ اطمینان مے گیرد:حالا مطمئنم خیلے زود میتونے از گذشتہ دل بڪنے و رو آیندہ ت تاثیر نداشتہ باشہ! پیشاپیش سال نو رو بهت تبریڪ میگم! ڪارے ندارے؟ لبخند میزنم:متشڪرم! ان شاء اللہ سال خوبے داشتہ باشید! فعلا خدافظے! _ممنون عزیزم! خدانگهدار! نفس راحتے میڪشم و تماس را قطع میڪنم. دستم را شڪمم میگذارم و آرام زمزمہ میڪنم:قصہ ے مام دارہ بہ سر میرسہ...! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطا