🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430/بخش اول #سورہ_یازدهم #بخش_اول یڪے دو دقیقہ بعد خودم را مقابل در ورودے مے بینم،مادرم از پشت پنجرہ نگاهے بہ سر تا پایم مے اندازد و لب میزند:چے شدہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم و جواب میدهم:هیچے! نفس عمیقے میڪشم و وارد خانہ میشوم،سمانہ در آشپزخانہ مشغول دم ڪردن چاے است و مادرم مدام مے گوید ڪہ زحمت نڪشد! ڪش چادرم را آزاد میڪنم و از سرم برمیدارم،همانطور ڪہ چادرم را تا میڪنم بہ سمت آشپزخانہ مے روم. _سمانہ جون! شما برید لباساتونو عوض ڪنید من چاے دم میڪنم. چشمان نگرانش را بہ صورتم مے دوزد:برات زحمت نمیشہ؟! لبخندے بہ رویش مے پاشم:چہ زحمتے؟! تشڪر میڪند و از آشپزخانہ خارج میشود،وارد آشپزخانہ میشوم. چادرم را روے میز غذا خورے میگذارم و پشت گاز مے ایستم‌. زیر ڪترے را روشن ڪردہ،خم میشوم و در ڪابینت را باز میڪنم. صداے یااللہ گفتن فرزاد در خانہ مے پیچد،سریع قد صاف میڪنم و چادرم را از روے میز برمیدارم. چادرم را روے سرم مے اندازم،مادرم مے گوید:بفرمایید! صداے قدم هایش مے پیچد،بانڪہ ے چاے را بیرون میڪشم و روے ڪابینت قرار میدهم. همین ڪہ بر میگردم فرزاد گربہ بہ بغل وارد آشپزخانہ میشود! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ سریع میگوید:صدایے ڪہ شنیدید صداے افتادن ایشون بود! فڪر ڪنم پاش شڪستہ! مادرم بہ سمت مان مے آید و بہ گربہ چشم مے دوزد:حیوونڪے! فرزاد ببخشیدے مے گوید و از ڪنارم عبور میڪند،نگاهے بہ دور تا دور آشپزخانہ مے اندازد و مے گوید:میشہ برام یہ سبدے چیزے پیدا ڪنید بذارمش توش! سریع مشغول گشتن در ڪابینت ها میشوم،سبد متوسطے پیدا میڪنم و داخلش پارچہ ے تمیز سفید رنگے پهن میڪنم. فرزاد گربہ را داخلش قرار میدهد و مے گوید:سریع برسونمش دامپزشڪے! ببخشید تنهاتون میذارم! سرے تڪان میدهم:خواهش میڪنم! سریع برید حیوونے انگار دارہ درد میڪشہ! خداحافظے ڪوتاهے میڪند و از خانہ خارج میشود. مادرم و سمانہ مشغول صحبت ڪردن میشوند،بے اختیار پشت پنجرہ مے نشینم و بہ منظرہ ے حیاط خیرہ میشوم. باید با خودم رو راست باشم! باید خودم را از گذشتہ ها بیرون بڪشم و همہ چیز را تمام ڪنم! همہ ے این فرار ڪردن ها را! همہ ے ترس ها و حسرت ها را... همہ ڪاش هادے بودن ها...ڪاش جاے روزبہ،فرزاد را انتخاب میڪردم ها را... خودم را نمے توانم گول بزنم و تسڪین بدهم! تسڪین دردها و زخم هاے من نہ هادے ست نہ ڪسے دیگر! من خودم را در روزبہ جا گذاشتہ ام...تا ابد... باید سورہ ے آخر را هم بخوانم! زمزمہ میڪنم:شروع جنون! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ساعدم را روے پیشانے ام میگذارم و نفس عمیقے میڪشم،سرم در حال انفجار است! نالہ اے میڪنم و روے شڪم دراز میڪشم،محڪم پیشانے و چشمانم را بہ بالشت مے فشارم. "جات خیلے پیشم خالیہ! آیہ ے هادے...!" بغض بہ گلویم چنگ مے اندازد،از رفتنم بہ خانہ ے یاس پشیمانم! خانہ در سڪوت و تاریڪے غرق شدہ،خبرے از روزبہ نیست. نمیدانم ساعت چند است و ڪے بہ خانہ بازگشتم. عذاب وجدان دارم و دلتنگے! عذاب وجدان براے لحظہ اے ڪہ دلم با دیدن تصویر هادے لرزید و دلتنگے براے... با صداے باز و بستہ شدن در قلبم مے ریزد،آب دهانم را فرو میدهم و سریع پتو را روے سرم میڪشم. صداے افتادن دستہ ڪلید روے میز بہ گوشم میخورد،خودم را روے تخت جمع میڪنم. صداے متعجب روزبہ در خانہ مے پیچد:آیہ! خونہ اے؟! جوابے نمیدهم،صداے قدم هایش نزدیڪ میشود. چند ثانیہ بعد در اتاق باز میشود و بوے عطرش مے پیچد. خندہ در صدایش موج میزند:خوابیدے تنبل خانم؟! تازہ ساعت یازدهہ! صدایش را ڪہ مے شنوم بغضم مے شڪند و هق هقم بلند میشود. سرم را محڪم تر روے بالشت مے فشارم. تخت ڪمے تڪان میڪرد،مضطرب مے خواندم:آیہ! سپس گرماے دستانش را روے شانہ هایم حس میڪنم. فشار خفیفے بہ شانہ هایم وارد میڪند. _چے شدہ عزیزدلِ من؟! پاشو ببینمت! همیشہ "عزیزدلِ من" را غلیظ و با تاڪید میگفت!طورے ڪہ قند میشد و در دلم آب! اما این بار آتش شد و قلبم را سوزاند! هق هقم دوبارہ شدت گرفت،دستانش را بہ سمت بازوهایم سوق داد و بہ زور بلندم ڪرد! خودش را ڪمے جلو ڪشید و آرام موهایم را پشت گوشم انداخت. سرم‌ پایین بود و نگاهم بہ رو تختے! دست گرمش زیر‌ چانہ ام جا گرفت و سرم را بلند ڪرد. چیزے ڪہ اول بہ چشمم خورد دو چشم مهربان و نگران بود! هول ڪردہ بود! انگشت شصتش را روے رد اشڪم قرار داد و با لحن دلبرانہ اے پرسید:چے شدہ ڪہ چشماے آیہ ے من ابرے شدن؟! ڪسے اذیتت ڪردہ؟! نچے گفتم و سریع نگاهم را بہ نقطہ اے غیر از چشمانش دوختم! _وقتے باهات حرف میزنم لطفا منو نگاہ ڪن! لحنش مهربان بود و اما در عین حال قاطع! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش اول #سورہ_یازدهم #بخش_سوم وارد اتاق میشویم،در اتاق را پشت سرم مے بندم. روزبہ بہ سمت تخت مے رود و روے آن مے نشیند. همانطور ڪہ بہ سمت تخت مے روم مے پرسم:چرا گفتے مسڪن بودنت خوب نیست؟! ڪمے مڪث میڪند و سپس در تاریڪے بہ چشمانم خیرہ میشود:چون منو بخاطرہ دردات میخواے! دردات ڪہ آروم بشن میذاریم ڪنار! ساڪت نگاهش میڪنم،نفس عمیقے میڪشد:نمیخواے بخوابے؟! روے تخت دراز میڪشم و نفسم را رها میڪنم،چند لحظہ بعد دستش را روے چشمانم مے نشیند! صداے آرامش ڪنار گوشم مے پیچد:آروم چشماتو ببند و بہ هیچے فڪر نڪن! چشمانم را مے بندم،انگشتانش را آرام روے چشمانم مے ڪشد و سپس بہ سمت شقیقہ هایم سوقشان میدهد. ڪم ڪم درد سرم آرام گرفت و خوابم برد... غافل از طوفانے ڪہ آغاز شدہ... تا جنون دیگر فاصلہ اے نبود... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش دوم #بخش_اول با وسواس مشغول خشڪ ڪردن موهایم میشوم و بہ تصویر خودم در آینہ نگاہ میڪنم. قطرہ آبے از میان موهایم لیز میخورد و خودش را روے تے شرت سفید رنگم مے اندازد. موهایم را ڪامل با حولہ ے ڪوچڪ گلبهے رنگ مے پوشانم و از روے صندلے بلند میشوم. نگاهے بہ ساعت ڪہ سہ بعد از ظهر را نشان میدهد مے اندازم و با عجلہ بہ سمت آشپزخانہ مے روم. بوے فسنجان و صداے قل قل خورشت در خانہ پیچیدہ و هوش و حواس آدم را مے برد! وارد آشپزخانہ میشوم و بہ سمت گاز مے روم،در قابلمہ ے اول را برمیدارم بوے ادویہ ے ڪارے و خورشت مرغ در بینے ام مے پیچد. ظاهرا خورشت جا افتادہ،با قاشق ڪوچڪے ڪمے از خورشت برمیدارم و مے چشم. در قابلمہ را میگذارم و شعلہ ے گاز را ڪم میڪنم. نگاهے هم بہ خورشت فسنجان مے اندازم و از ڪنار گاز دل میڪنم. دوبارہ دستم را بہ سمت موهایم مے برم و مشغول خشڪ ڪردنشان میشوم. شش ماہ از شهادت علیرضا میگذرد،تا چند هفتہ بعد از شهادت علیرضا اصلا حالم خوب نبود! مدام بہ یاس سر میزدم و ڪنارش بودم،بہ قول خودش من بیشتر از هرڪسے حالش را مے فهمیدم! روزبہ راضے بہ نظر نمے آمد و رفتارش ڪمے سرد شدہ بود! دو سہ بارے خواست تا باهم بہ روان شناس مراجعہ ڪنیم. حس میڪردم از من خستہ شدہ و دوبارہ مثل قبل از ازدواج احساس ترحمش گل ڪردہ! میان مان فاصلہ افتادہ بود،من درگیر نفس هاے آخر دانشگاہ و فارغ التحصیلے و دلدارے دادن بہ یاس و سر زدن مدام بہ مزار هادے بودم،روزبہ هم بعد از مدتے سرش را بہ نحوے با شرڪت و دوستانش گرم ڪردہ بود! یڪے دوماہ اول داغ بودم و چیزے نمے فهمیدم. روزبہ هم ڪہ بحث روان شناس را پیش ڪشید عصبے شدم! او هم ڪم ڪم تغییر رویہ داد،ڪمتر بہ پر و پایم مے پیچید،ڪمتر قربان صدقہ ام مے رفت،ڪمتر نگاهم میڪرد،ڪمتر بود! روح و روانم حسابے بہ هم ریختہ بود،بین هادے و روزبہ ماندہ بودم! عذاب و حسرت براے دورے از هادے و ازدواجم با روزبہ روحم را در بر گرفتہ بود. آنقدر ڪہ از همہ ے تغییرات و سردے هاے روزبہ چشم پوشے میڪردم و برایم اهمیتے نداشت! با اتمام دانشگاہ و گرفتن مدرڪ لیسانس ڪمے وقتم آزاد شد. نمیدانم چرا ولے فڪرے مثل خورہ بہ جانم افتادہ بود ڪہ اگر بچہ دار شویم اوضاع بهتر میشود و وابستگے و علاقہ ے من بہ روزبہ بیشتر! در این دو سال زندگے مشترڪ با روزبہ متوجہ شدہ بودم عاشق بچہ هاست و اوایل براے پدر شدن عجلہ داشت! احساس میڪردم اگر موجودے از وجود من و روزبہ پا بہ زندگے مان بگذارد همہ چیز بهتر میشود. هم حال و هواے روزبہ هم حواس من از گذشتہ ڪاملا پرت میشود و از این دوگانگے خارج میشوم! چند بار با روزبہ این مسئلہ را مطرح ڪردم اما طفرہ رفت! تصمیم گرفتم براے این ڪہ خوشحالش ڪنم بہ مناسبت فارغ التحصیلے ام چند تن از دوستانش را براے شام دعوت ڪنم. دو روز قبل ڪہ گفتم چہ تصمیمے دارم ڪمے جا خورد اما قبول ڪرد و شمارہ ے دوستان صمیمے اش را در اختیارم گذاشت. از صبح مشغول تدارڪ مهمانے بودم و زودتر غذاها را آمادہ ڪردم تا هنگامے ڪہ مهمان ها آمدند درگیر آشپزخانہ و ڪارها نباشم! حولہ را از روے سرم آزاد میڪنم و از آشپزخانہ خارج میشوم. دوبارہ راہ اتاق خواب را در پیش میگیرم،در ڪمد را باز میڪنم و مشغول انتخاب ڪردن لباس میشوم. چند دقیقہ اے میگذرد تا پیراهنے بلند و سادہ بہ رنگ سبز ڪلہ غازے همراہ با روسرے ساتن شیرے رنگے ڪہ گل هاے متوسط صورتے و سبز ڪم رنگ دارد توجهم را جلب میڪند. فورے از ریخت آویز جدایشان میڪنم و در ڪمد را مے بندم. محتاط پیراهن و روسرے را مرتب روے تخت میگذارم و با رضایت نگاهشان میڪنم. حدود ساعت چهار و نیم در خانہ باز میشود و روزبہ وارد! همانطور ڪہ با پشت پا ڪفش هایش را در مے آورد هم زمان ڪت مشڪے رنگش را از تن جدا میڪند. با رویے گشادہ و لبخندے پر رنگ نزدیڪش میشوم:سلام مهندس! سر بلند میڪند و نگاہ خستہ اش را بہ صورتم مے دوزد:علیڪ سلام خانم وڪیل! ڪتش را از دستش میگیرم و لبخندم پر رنگ تر میشود:اوہ! حالا ڪو تا خانم وڪیل شدن؟! سرے تڪان میدهد و لب هایش روے پیشانے ام مے نشینند. _خیلے ام نموندہ! چندماہ دیگہ ڪنڪور ارشد میدے،فوق لیسانستو میگیرے بعدم تو آزمون وڪالت شرڪت میڪنے! پُر پُرِش سہ سال تا خانم وڪیل شدن ڪامل فاصلہ داشتہ باشے! ڪم ڪم دیگہ باید بیارمت شرڪت تا ڪامل همہ ے امور دست ساجدیا بیوفتہ! سپس ڪمے فاصلہ میگیرد و چشمڪ میزند! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش دوم #سورہ_یازدهم #بخش_دوم طرہ اے از موهایم را دور انگشت اشارہ ام مے پیچم و مظلوم نگاهش میڪنم:منم تا چند وقت پیش همین برنامہ ریزے رو داشتم ولے... روزبہ ابروهایش را بالا مے اندازد:ولے چے؟ مظلوم تر مے گویم:یہ تصمیم دیگہ گرفتم ڪہ برنامہ ے درس خوندنو یڪم عقب میندازہ! ڪنجڪاو نگاهم میڪند:چہ تصمیمے؟! لبخندم عمیق میشود و شرمگین:مادر شدن! چشمانش یخ میزنند و صورتش سرد میشود! _همین یہ ماہ پیش راجع بہ این مسئلہ صحبت ڪردیم! لبخند دندان نمایے میزنم:اوہ! میگے یہ ماہ پیش! نگاہ عجیبے بہ صورتم مے اندازد و بہ سمت اتاق مے رود،سریع بہ دنبالش مے روم. بدون توجہ بہ من و صحبت هایم مشغول باز ڪردن دڪمہ هاے پیراهنش میشود و از در دیگرے صحبت میڪند! _هوا سوز دارہ. باید ڪم ڪم شوفاژا رو راہ بندازیم. دلخور چشم مے دوزم بہ صورتش. _اصلا حرفامو شنیدے؟! همانطور ڪہ آخرین دڪمہ ے پیراهنش را باز میڪند جدے مے گوید:بلہ عزیزم! _خب نظرت؟! خنثے نگاهم میڪند:هنوز نظرم تغییر نڪردہ! بہ ابروها و چشمانم پیچ و تاب میدهم:آخہ چرا؟! اوایل ازدواج ڪہ خودت اصرار داشتے! بہ سمت ڪمد مے رود و جوابے نمیدهد. با زبان لبانم را تر میڪنم و ادامہ میدهم:بعدشم ڪہ من راغب شدم گفتے زودہ و درس دارے و این حرفا! حالا هم درسم تموم شدہ هم زود نیست! بہ سمتش قدم برمیدارم حولہ ے تن پوشش را بہ دست میگیرد و آرام مے گوید:بہ نظرم زودہ! _نہ! سال دوم ازدواجمون تموم شدہ وارد سال سوم شدیم! دیر نیست ولے زودم نیست! یڪهو مثل برق گرفتہ ها سرش را بالا میڪند و حولہ را روے زمین مے اندازد. صورتش ڪمے سرخ شدہ و تشویش در چشمانش موج میزند. بہ سمتم مے آید و چشمانش را ریز میڪند:نڪنہ دارے مقدمہ چینے میڪنے ڪہ بگے خبریہ؟! متعجب نگاهش میڪنم و شوڪہ مے گویم:خبرے هم باشہ ناراحتے و عصبانیت دارہ؟! چرا این شڪلے شدے روزبہ؟! تُن صدایش ڪمے بالا مے رود:حاملہ اے؟! گیج از رفتارش بے اختیار سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم. نفس آسودہ اے میڪشد و براے چند لحظہ چشمانش را مے بندد. بغض بہ گلویم چنگ مے اندازد و صدایم را ڪمے مے لرزاند:چے شدہ ڪہ دوست ندارے بچہ دار بشیم؟! هزار تا فڪر و خیال زَ... نمیگذارد ادامہ بدهم ڪلافہ مے گوید:نہ! نہ! نہ! مسئلہ دوست داشتن و دوست نداشتن نیست آیہ جان! بغضم را فرو میدهم:پس چے؟! دستے بہ موهایش میڪشد و محڪم جواب میدهد:جو زندگے ما براے بچہ دار شدن مناسب نیست! سپس خم میشود و حولہ را از روے زمین برمیدارد. _از دستم ناراحت نشو میدونے ڪہ چقدر برام عزیزے! میدونے چقدر دوستت دارم! میدونے دلم براے داشتن یہ بچہ پر میزنہ! میدونے ڪہ دیگہ دارہ یڪم برام دیر میشہ و تردید دارم ولے نمیتونم این ظلمو در حق نفر سوم زندگیمون بڪنم! حیران از جملاتش مے پرسم:ظلم؟! لبش را بہ دندان مے گیرد و جوابے نمیدهد،بعد از ڪمے مڪث پشتش را بہ من میڪند و بہ سمت حمام مے رود. سریع مے گویم:دارے گیجم میڪنے لعنتے! چِتہ؟! سرش را ڪمے بہ سمتم بر مے گرداند:بهترہ اینو از خودت بپرسے! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ در حمام بستہ میشود‌. این بار بغض طاقت نمے آورد و مے شود اشڪ... از سردے ها و بے توجهے هاے روزبہ،زانوهایم تا میشوند و روے زمین پخش... اجازہ نمیدهم اشڪ زیاد ببارد! با حرص اشڪ هایم را پاڪ میڪنم و از جا بلند میشوم‌. زیر لب زمزمہ میڪنم:بچرخ تا بچرخیم! بہ درڪ! سپس از اتاق خارج میشوم،ظرف چند دقیقہ دست و صورتم را آب میزنم و آمادہ میشوم. با دقت خودم را در آینہ نگاہ میڪنم،بدنم از آن حالت استخوانے و لاغرے درآمدہ و ڪمے پر شدہ. پیراهن بہ خوبے در تنم نشستہ و قد متوسطم را ڪمے ڪشیدہ تر نشان میدهد. صداے تڪان خوردن دستگیرہ ے در حمام بلند میشود،براے این ڪہ با روزبہ رو در رو نشوم از اتاق بیرون میروم و خودم را در آشپزخانہ مشغول میڪنم. نیم ساعت میگذرد اما خبرے از روزبہ نمیشود،با حرص لبم را مے جوم و روے میز ضرب میگیرم. چند ثانیہ بعد صداے زنگ آیفون بلند میشود،نفسم را آسودہ بیرون میدهم و زمزمہ میڪنم:خدا رو شڪر! بہ سمت آیفون مے روم،تصویر مجید و مهسا روے صفحہ نقش بستہ. لبخندے روے لبم مے نشیند،گوشے آیفون را برمیدارم و همانطور ڪہ دڪمہ را مے فشارم مے گویم:بفرمایید! قفل در ورودے را باز میڪنم و بہ سمت اتاق مے روم. روزبہ با لباس راحتے روے تخت دراز ڪشیدہ و ساعدش را روے چشمانش گذاشته‌. نگاهم را از او میگیرم و روسرے ام را از روے تخت برمیداردم. با بلند شدن صدایش جا میخورم! _ڪیہ؟! سرد جواب میدهم:مجید و مهسا! تڪانے نمیخورد،مقابل آینہ مے ایستم و روسرے ام را مدل لبنانے میبندم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش دوم #سورہ_یازدهم #بخش_سوم میخواهم چادر رنگے ام را بردارم ڪہ صداے روزبہ بلند میشود. _تو ڪہ لباست پوشیدہ ست حالا حتما لازمہ تو خونہ جلو مهمونام چادر سر ڪنے؟! متعجب نگاهش میڪنم،چشمان مشڪے اش خستہ اند و ڪمے خشمگین! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ سوالش سردرگمم میڪند. _از ڪے چادرے شدے؟! با چشمانے گشاد شدہ نگاهش میڪنم:خوبے؟! روے تخت مے نشیند:آرہ! سر تا پایم را برانداز میڪند:جوابمو ندادے! _بعد از دو سہ سال زندگے این سوال برات پیش اومدہ؟! خونسرد بہ صورتم چشم دوخته:آرہ! شانہ اے بالا مے اندازم:فڪر ڪنم از نہ سالگے! قبلش هم چادر سر میڪردم ولے یہ خط در میون براے این ڪہ عادت ڪنم! _یعنے تازگیا چادرے نشدے؟! مثلا پنج شیش سال پیش! _نہ چِط... حرف در دهانم مے ماند! حدود زمان مربوط بہ بودن هادے را گفت! ابروهایم را بالا مے اندازم:منظورت... صداے پر انرژے مجید مے پیچد:صاب خونہ! نیستید؟! سپس آرام تر مے گوید:مهسا بریم! مثل این ڪہ اشتباہ اومدیم! سریع مے گویم:بفرمایید! چادرم را روے سر مے اندازم،میخواهم در را باز ڪنم ڪہ روزبہ دوبارہ دراز میڪشد. _بگو روزبہ خستہ بود یڪم دیگہ میاد! سرے تڪان میدهم و از اتاق خارج میشوم،سعے میڪنم خشم و ناراحتے را از چهرہ ام دور ڪنم. وارد پذیرایے ڪہ میشوم مے بینم مجید روے مبل تڪ نفرہ اے نشستہ. مهسا دستہ گل بہ دست نزدیڪ در ایستادہ،بہ سمتش مے روم و سلام میڪنم. مهربان نگاهم میڪند،مانتوے بلند و راحت آبے ڪاربنے رنگے همراہ با شالے مشڪے رنگ بہ تن ڪردہ. سریع بہ سمتم مے آید و در آغوشم مے ڪشد:سلام آیہ خانم! خانم ڪم پیدا و بے معرفت! بہ خودم مے فشارمش:شما بذار بہ پاے درس و مشغلہ. دیگہ درس تموم شد! گونہ ام را گرم مے بوسد:پس بهونہ ت تموم شد! همانطور ڪہ از آغوشش بیرون مے آیم چشمڪ میزنم:شاید هم نہ! حالا ڪو تا ارشد و دڪترا! یہ چند سالے بهونہ دارم. با اخم ساختگے نگاهم میڪند و با آرنج آرام بہ پهلویم مے ڪوبد:بچہ پررو! سپس گل را بہ دستم مے دهد،با ذوق بہ گل هاے رز سفید و صورتے رنگ نگاہ میڪنم و مے گویم:آخہ چرا زحمت ڪشیدید؟! تو خودت گلے! مجید سرفہ اے میڪند و مے گوید:منم خار گلم! سریع سلام میڪنم و خوش آمد مے گویم‌. _ببخشید آقا مجید! حواسم بود اما محو مهسا جون شدم یادم رفت سلام ڪنم. مجید از روے مبل بلند میشود و لبخند میزند:شوخے میڪنم. پس ڪو این رفیق شفیق ما؟! لبخند ڪم رنگے نثارش میڪنم:یڪم خستہ بود خوابش برد. یڪم دیگہ میاد! مجید همانطور ڪہ مے نشیند مے گوید:این روزا هروقت سراغشو میگیرم شرڪتہ! انگار دارہ خودشو با ڪار خفہ میڪنہ! یڪے نیست بگہ مرد حسابے حالا بہ جاے میلیارد میلیارد پول درآوردن بہ فڪر ملیون ملیون باش! یڪم خودتو هم سطح ما فقیر فقرا بدون! چیہ چسبیدے بہ این مال دنیا؟! مهسا چشم غرہ اے نثارش میڪند و روے مبل مے نشیند. سپس بہ جعبہ ے شیرینے اے ڪہ روے میز است اشارہ میڪند. _آیہ جان بے زحمت ڪیڪو بذار تو یخچال تا آب نشدہ! پشت بندش مجید مے گوید:مناسبت دارہ چہ مناسبتے! ڪنجڪاو نگاهشان میڪنم:چہ خبرہ؟! مجید مے خندد:خبر بدبختے من! متعجب نگاهش میڪنم،مهسا بشگونے از بازویش مے گیرد و سریع جعبہ ے شیرینے را از روے میز برمیدارد. دستش را پشت ڪمر من میگذارد و مے گوید:مجیدو ول ڪن ڪہ حرف بیخود زیاد میزنہ! بیا بریم آشپزخونہ! دنبالش بہ سمت آشپزخانہ مے روم،همین ڪہ وارد آشپزخانہ میشویم چشمانش را مے بندد و بو مے ڪشد. _واے چہ بویے راہ انداختے دختر! سپس چشم باز میڪند و آب دهانش را با شدت قورت میدهد. _نمیدونے چند وقتہ هوس فسنجون ڪردم! _عزیزم! پس تلہ پاتے داریم! شالش را از روے سر برمیدارد:امشب من بہ ڪسے امون نمیدم! فسنجون فقط مالہ خودمہ! _بهت نمیاد انقدر شڪمو باشیا! همانطور ڪہ جعبہ ے شیرینے را داخل یخچال میگذارد مے گوید:شدم دیگہ! سپس مے خندد،مردد نگاهش میڪنم ڪہ دڪمہ هاے مانتویش را باز میڪند. شڪمش ڪمے باد دارد! با ذوق جیغ خفیفے میڪشم و محڪم بغلش میڪنم. _واے خدا! یعنے الان یہ فسقلے پیشمونہ؟! مے خندد:نشنیدے مجید گفت بدبخت شدہ؟! بوسہ ے آبدارے روے گونہ اش میڪارم و مے گویم:نمیدونے چقدر خوشحال شدم مهسا؟! تبریڪ میگم عزیزم خیلے مبارڪہ! مهربان نگاهم میڪند:مرسے عزیزدلم! نمیدونے تو این مدت چے ڪشیدم! اشارہ اے بہ صندلے مے ڪند و مے پرسد:بشینیم؟! _آرہ آرہ حتما! سپس هر دو پشت میز جاے میگیریم. با ذوق مے پرسم:چندوقتہ؟! _چهار ماہ! با اخم نگاهش میڪنم:اونوقت الان خبر میدے؟! بعد بہ من میگے بے معرفت! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش دوم #سورہ_یازدهم #بخش_چهارم ڪمے مڪث میڪند و سپس مے گوید:تو ڪہ غریبہ نیستے عزیزم منو مجید سال اول تصمیم گرفتیم بچہ دار بشیم اما متوجہ شدیم براے باردارے یڪم مشڪل دارم! بعد از یہ مدت درمان،این فسقلے قدم رو دیدہ ے ما گذشت. دکتر گفت باید خیلی مراقبت ڪنیم و سہ ماہ اول خیلے برامون حساسہ. خیلے استرس داشتم صبر ڪردیم تا وقتے مطمئن بشیم مشڪلے نیست و فسقلمون موندنیہ! آرام دستش را مے فشارم و دهان باز میڪنم:خدا رو شڪر! الان همہ چے خوبہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد. _حالا فسقلمون دخترہ یا پسر؟ آرام شڪمش را نوازش میڪند:دختر! _خالہ آیہ قربونش! _خدانڪنہ خالہ! دستم را میگیرد و آرام روے شڪمش میگذارد:ببین! چند وقتہ یہ تڪونایے میخورہ! چند لحظہ بعد فشار خفیفے زیر دستم احساس میڪنم و نمیدانم چرا بغضم میگیرد! دلم بیشتر هوایے میشود! _مجید دیونہ از حرڪاتش میترسہ! میگہ چطور تحمل میڪنے؟! میگم تازہ اولشہ! بذار بزرگ بشہ پدرمو درمیارہ! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام مے لغزد:خیلے حس خوبیہ نہ؟ صورتش از هم باز میشود و لبانش مے خندند. _خیلے! دستم را عقب میڪشم و نگاهے حسرت بار بہ شڪمش مے اندازم. همانطور ڪہ بلند میشوم مے گویم:الان برات یہ ذرہ فسنجون میارم تو دل دخترمون نمونہ! مظلوم نگاهم میڪند:میدونستے خیلے خوبہ؟! _اینو نگے چے بگے؟! مے خندد،خورشت خورے اے برمیدارم و برایش از خورشت فسنجان پر میڪنم. همین ڪہ ظرف خورشت را مقابلش میگذارم صداے زنگ آیفون بلند میشود. چادرم را مرتب میڪنم و از آشپزخانہ خارج میشوم،مجید پیشانے اش را بالا میدهد:شما خانما خوب همو پیدا میڪنیدا! مے خندم:پدر شدنتون مبارڪ باشہ! لبخند عمیقے میزند:خیلے ممنون! مقابل آیفون مے رسم،تصویر ساسان و بنفشہ روے صفحہ نقش بسته‌. گوشے آیفون را برمیدارم:بفرمایید! دڪمہ را مے فشارم و بہ سمت در ورودے میروم‌. دو سہ دقیقہ بعد ساسان و بنفشہ همراہ دخترے ناشناس از آسانسور پیادہ میشوند. بنفشہ از ساسان جلو میزند و بہ سمتم مے آید. _بہ بہ خانم وڪیل! در آغوشم میگیرمش و مے گویم:سلام خانم! خوش اومدے! حالا تا وڪیل شدن موندہ! از آغوشم بیرون مے آید:شما از نظر ما خانم وڪیلے تموم شدہ رفتہ! لبخند محبت آمیزے بہ رویش مے پاشم،ساسان جدے نگاهمان میڪند:میخواید ادامہ ے روبوسے و احوال پرسیو بذارید براے تو خونہ؟ سریع بہ خودم مے آیم و مے گویم:واے ببخشید! انقدر فاصلہ ے دیدارا زیادہ تا مے بینمتون محو میشوم! سپس تعارفشان میڪنم داخل،ساسان بہ دخترے ڪہ ڪنارش ایستادہ اشارہ میڪند و مے گوید:دریا از دوستاے قدیمے مونہ. از بچہ هاے دانشگاه‌. نگاهم بہ سمت دختر ڪشیدہ میشود،قد نسبتا بلندے دارد و اندامے لاغر‌. پوست صورتش سفید است و بسیار صاف! لبان متوسط صورتے رنگش مثل غنچہ ے گلے روے صورتش نشستہ اند. بینے اش بہ صورتش مے آید‌‌. زیباترین چیز در صورتش چشمان یشمے رنگش هستند ڪہ بین مژہ هاے قهوہ اے رنگش محاصرہ شدہ اند! ابروها و موهایش قهوہ اے رنگ هستند با رگہ هاے از رنگ طلایے. شال مشڪے رنگے را آزاد روے سرش رها ڪردہ و مانتوے یشمے ڪوتاهے بہ تن‌. آستین هایش را ڪمے بالا زدہ،روے ساعدش تتویے یا طرح یڪ غنچہ گل رز دیدہ میشود. با حالت عجیب و گنگے نگاهم میڪند،سعے میڪنم تعجب در چشمانم ننشیند. دستم را بہ سمتش دراز میڪنم و مے گویم:سلام! خیلے خوشوقتم! آیہ هستم! لبخند ڪم رنگے میزند و آرام دستم را مے فشارد. _سلام! دریام! از دوستان قدیمے روزبہ. ڪنار مے ایستم و مے گویم:بفرمایید داخل! بنفشہ اول وارد میشود و پشت سرش دریا و ساسان‌. در را مے بندم و بہ سمت مبل ها هدایتشان میڪنم،مجید تا چشمش بہ ساسان مے افتد گل از گلش مے شڪفد. _بہ بہ ساسے آمریڪایے! از نوع لحنش خندہ ام میگیرد،ساسان بہ سمتش مے رود و مردانہ در آغوشش میڪشد:خداے اعتماد بہ نفس و نمڪ! مجید میخواهد چیزے بگوید ڪہ نگاهش بہ دریا مے افتد. متعجب نگاهش میڪند:دریا؟! دریا رضوے؟! دریا لبخند محوے میزند:بلہ جناب مجید رحمتے! مجید ابروهایش را بالا مے اندازد:پارسال دوست امسال آشنا! ازتون خبرے نداشتیم! بہ سمت مجید مے رود و دستش را دراز میڪند:افتخار ارتباط ندادید وگرنہ من راہ دورے نبودم همین ڪنار دبے! سپس نگاهش را بہ من مے دوزد:مزاحم ڪہ نشدم؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم:این چہ حرفیہ؟! خیلے خوش اومدید! چند لحظہ بعد مهسا هم بہ جمع مے پیوندد و با همہ سلام و احوال پرسے میڪند. بنفشہ و مهسا و دریا شال ها و مانتوهایشان را درآوردہ اند و راحت نشستہ اند. سعے میڪنم برایم مهم نباشد و شب را بگذرانم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش دوم #سورہ_یازدهم #بخش_پنجم براے همہ چاے مے آورم و ڪنارشان مینشینم. ساسان مے پرسد:پس این مهندس ڪو؟! میدونہ مهمون دارہ؟! از روے مبل بلند میشوم:الان بیدارش میڪنم! هنوز ڪامل از جایم بلند نشدم ڪہ صداے روزبہ مے پیچد:لازم نیست عزیزم! سر بر مے گردانم،روزبہ بہ سمتمان مے آید. پیراهن سفیدے همراہ با شلوار ڪتان مشڪے رنگے بہ تن ڪردہ و چهرہ اش ڪمے خستہ و گرفتہ است. نگاهش بہ دریا ڪہ مے افتد متعجب نگاهش میڪند:خانم دریا رضوے؟! دریا آرام و موقر از جایش بلند میشود و با حالت عجیبے بہ صورت روزبہ چشم مے دوزد. _سلام! _شما ڪجا اینجا ڪجا؟! دریا لبخند زیبایے میزند:تازہ برگشتم ایران! امروز رفتم بہ ساسان و بنفشہ سر بزنم ڪہ گفتن میان اینجا. منم بہ خودم اجازہ دادم مزاحم همڪلاسیاے سابقم بشم. روزبہ لبخند میزند:خیلے خوش اومدے! سپس بدون توجہ بہ نگاہ هاے سنگین دریا بہ سمت مجید و ساسان مے رود و مشغول احوال پرسے و خوش آمدگویے میشود. ڪمے بعد بہ سمت بنفشہ و مهسا و دریا مے رود،با آن ها هم سلام و احوالپرسے میڪند و دست میدهد. با تشویش لبم را مے جوم و نگاهم را از آن ها میگیرم،روزبہ ڪنارم مے نشیند. همہ بہ من و روزبہ بابت فارغ التحصیلے ام تبریڪ میگویند. دریا بہ صورتم خیرہ میشود:حقوق خوندید؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:بلہ! _دفتر وڪالتتون ڪجاست؟! _هنوز نمیتونم دفتر بزنم. متعجب نگاهم میڪند:مگہ بعد از گرفتن ارشد نمیشہ تو آزمون وڪالت شرڪت ڪرد؟! تازہ ارشدتونو گرفتید؟! من فڪر ڪردم تو مقطع دڪترا فارغ التحصیل شدید! متعجب نگاهش میڪنم:نہ! ڪارشناسے حقوق دارم! ابروهایش را بالا مے اندازد،روزبہ سریع مے گوید:آیہ جان بیست و سہ سالشہ! دریا نگاہ متعجبش را میان من و روزبہ مے چرخاند. _بہ چهرہ شون میخورہ ڪم سن و سال باشن اما فڪر ڪردم سنشون بہ ما نزدیڪہ. _شما چندسالتونہ؟ لبخند میزند:سے و چهار! چشمانم گرد میشوند:ماشاللہ! اصلا بهتون نمیخورہ! نگاهش را بہ روزبہ مے دوزد:چہ خبرا؟ ڪار چطورہ؟ ساسان پشت بند دریا مے گوید:پسر مغرور و غد و پاستوریزہ ے دانشگاہ! همہ مے خندند،ساسان چشمڪے نثار مجید میڪند:اڪثر بچہ ها یہ نیمچہ شیطنتا و بچہ بازیایے داشتن بہ جز جناب ساجدے! لبخند دریا عمیق تر میشود و قلبِ من پر تلاطم! رفتارش یڪ جوریست،همہ مشغول صحبت و خاطرہ گویے میشوند. دریا آرام است و ڪم حرف. نگاهش میان همہ میگردد بیشتر بین من و روزبہ! نیم ساعت بعد آرام از جایش بلند میشود و از من مے پرسد:تراس دارید؟! سرم را تڪان میدهم:آرہ! تو اتاق اولے! میخواهم بلند شوم ڪہ روزبہ مے گوید:تو بشین! من راهنماییشون میڪنم! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:دیگہ نمیتونم طاقت بیارم و امروز یہ نخ سیگار نڪشم! دلخور و نگران نگاهش میڪنم،سیگار ڪشیدن هایش هم بیشتر شدہ! روزبہ همانطور ڪہ بلند مے شود رو بہ دریا مے گوید:بفرمایید! دریا دنبال روزبہ بہ سمت اتاق خواب مے رود،از رفتار دریا خوشم نمے آید! نگاهش بہ من و روزبہ یڪ جوریست! یڪ جورے ڪہ حس ڪنجڪاوے زنانہ را بر مے انگیزد. بنفشہ و مهسا و مجید و ساسان ڪہ سرشان گرم میشود بہ بهانہ اے از جا بر مے خیزم و بہ سمت اتاق مے روم. در اتاق نیمہ باز است،محتاط از میان فاصلہ ے در و دیوار رد میشوم. در تراس باز است و باد پردہ ها را بہ بازے گرفتہ. خودم را نزدیڪ دیوار مے ڪشانم،سرڪے بہ تراس میڪشم. روزبہ و دریا با فاصلہ ڪنار هم پشت بہ من ایستادہ اند. روزبہ پڪے بہ سیگارش میزند و تڪیہ اش را بہ نردہ ها مے دهد. دریا نفس عمیقے میڪشد و مے گوید:اصلا تغییر نڪردے! صورتت! رفتارت! حرف زدند! حتے نگاهت! روزبہ چیزے نمے گوید؛ادامہ میدهد:فڪر میڪردم باید با آوا ببینمت! البتہ قبل اومدن بچہ ها گفتن ڪہ نامزدیت با آوا بہ هم خوردہ و ازدواج ڪردے! جداییت از آوا برام اصلا جاے تعجب نداشت اون موقعم همہ تعجب ڪردن ڪہ چرا آوا را انتخاب ڪردے! روزبہ سڪوت را میشڪند:بالاخرہ آدم یہ اشتباهاتے تو زندگیش دارہ،اون موقع یہ پسر بیست و چهار پنج سالہ بودم! آوا اشتباهے بود ڪہ زود جمع شد! _نمیدونم این حرفا الان درستہ یا نہ ولے اون موقع خیلے سعے ڪردم بہ خاطرہ خودت بهت بفهمونم آوا آدم تو نیست ولے تو اصلا توجهے بہ من نداشتے ڪہ هیچ! باهام سر لجم افتادہ بودے! صداے دریا مے خندد:دفعہ ے اول ڪہ سر ڪلاس دیدمت ازت بدم اومد! بیست سالت بیشتر نبود ولے عین این مرداے سن بالاے عصاقورت دادہ بودے! چقدر مسخرہ ت میڪردم! نہ این ڪہ تیپ و قیافہ ت ایرادے داشتہ باشہ نہ! نوع صحبت ڪردن و رفتار ڪردنت تو دانشگاہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_430 /بخش دوم #سورہ_یازدهم #بخش_ششم اون موقع پسرایے تو مرڪز توجہ بودن ڪہ خیلے مهربون و بامزہ و زبون دار بودن! فڪر ڪنم یہ سال ڪہ گذشت بہ خودم اومدم دیدم و از اون پسر عصاقورت دادہ خوشم اومدہ! خیلے ام خوشم اومدہ! اول با خودم جنگیدم اما وقتے دیدم توجہ بعضے دختراے دانشگاهم بهش جلب شدہ نتونستم عقب بڪشم! هیچڪس بہ چشمت نمے اومد،سرت همش تو درس و جزوہ بود یا دنبال استادا بودے براے بحث و دونستن بیشتر! استاد موسوے همیشہ میگفت ساجدے مدیر لایقے میشہ! تو خونشہ! تو وجودشہ! درایت و شهامت و قاطعیتشو دارہ! همینطور یہ مهندس ڪاربلد میشہ! نمیدونم چرا ولے وقتے این حرفا رو میشنیدم ڪیف میڪردم! حتے دیگہ از اخما و بے توجهیاے اون پسر عصاقورت دادہ خوشم مے اومد! گذشت و گذشت هرڪارے ڪردم پسرہ منو ندید! انگار نہ انگار من وجود داشتم! دیگہ ڪلافہ شدہ بودم یہ روز تو ڪلاس خلوت جلوش وایسادم و گفتم ازش خوشم اومدہ دوست دارم بشنامسش! اونم زل زد تو چشمام و خیلے جدے گفت منو خوب میشناسہ! جلف ترین و سبڪ سر ترین دختر دانشگاهم! بعد خونسرد از ڪنارم رد شد و رفت،چقدر حرص خوردم چقدر فحشش دادم چقدر براش نقشہ ڪشیدم! اما ڪجا دل آدم حرف آدمیزاد حالیش میشہ؟! چند وقت بعد رفتم سراغش و پرسیدم چرا نظرش راجع بہ من اینطوریہ؟! گفت چون خیلے بے پروایے،خیلے بلند میخندے با همہ راحت ارتباط میگیرے شوخے میڪنے،بچہ بازے درمیارے،با تتو زدنو نشون دادنش و سیگار ڪشیدن میخواے خودتو بزرگ نشون بدے! نگاهے بہ نخ سیگار روزبہ مے اندازد:از اون روز دیگہ سیگار نڪشیدم! _این یادآورے گذشتہ درست نیست! براے خودت! دریا بدون توجہ بہ حرف روزبہ مے گوید:انتخاب دومت خیلے غافلگیرم ڪرد! روزبہ آخرین پڪ را بہ سیگارش میزند:آیہ منو قلبمم رو هم خیلے غافلگیر ڪرد! _دختر خوب و آرومے بہ نظر میرسہ! روزبہ اضافہ میڪند:و فوق العادہ دوست داشتنے! لبخند دریا رنگ غم میگیرد:باید خیلے خوشحال باشہ ڪہ تو رو دارہ! روزبہ تہ سیگارش را داخل سطل زبالہ ے ڪوچڪ داخل تراس مے اندازد‌. جملہ ے دریا خونم را بہ جوش مے آورد:چقدر بہ حالش غبطہ میخورم! بہ این ڪہ تو رو دارہ! روزبہ دستانش را داخل جیب هایش مے برد:میتونے بہ خودش بگے و برامون آرزوے خوشبختے ڪنے! دریا نفس عمیقے میڪشد:حتما! با خشم چشمانم را باز و بستہ میڪنم،روزبہ میخواهد بہ سمت اتاق برگردد ڪہ دریا مے پرسد:فقط میخوام بپرسم چرا؟! انتخاب دومت هم براے همہ... روزبہ با خشم انگشت اشارہ اش را بہ سمت دریا میگیرد:انتخاب من انتخاب منہ! بہ هیچ احدے الناسے ام ربطے ندارہ ڪہ انتخابم چطورہ! چندسالشہ! چند سال از من ڪوچیڪترہ! با من اختلاف عقیدہ دارہ یا نہ! فهمیدے؟! صدایے از پذیرایے میخواندم:آیہ جان! ڪجایے پس؟! نفس در سینہ ام حبس میشود،قبل از این ڪہ نگاہ روزبہ بہ سمت من بچرخد خودم را پشت دیوار پنهان میڪنم و سریع از اتاق خارج میشوم! دلم یڪ جورے میشود... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے