🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #424 #سوره_ی_دهم #بخش_اول همانطور ڪہ سیبم را گاز میزنم،در خانہ قدم میزنم و جزوہ ام را میخوانم! صبح با انرژے روزبہ را راهے شرڪت ڪردم! دوبارہ با هم جان گرفتیم! باید از در دوستے و عشق وارد میشد! اما دست خودم نبودم گاهے تحملم سر مے آمد و از زبان و حرڪات تندم سرازیر میشد! چند دقیقہ ڪہ میگذرد صداے زنگ در بلند میشود،جزوہ را روے مبل مے اندازم و بہ سمت آیفون قدم برمیدارم. مقابل آیفون ڪہ مے رسم چشم هایم از تعجب گرد میشوند! تصویر ملتهب و عصبے شهاب در صفحہ نقش بستہ! دوبارہ زنگ را مے فشارد،مردد گوشے آیفون را برمیدارم. _بلہ؟! فریاد میڪشد:درو باز ڪن! گیج بہ تصویرش چشم میدوزم،دوبارہ انگشتش را روے زنگ میگذارد و پشت سر هم زنگ را مے فشارد! سریع‌ گوشے آیفون را میگذارم و بہ سمت موبایلم مے دوم! صداے زنگ در قطع نمیشود! موبایل را از روے میز برمیدارم و از حفظ شمارہ ے روزبہ را میگیرم. با استرس لبم را بہ دندان میگیرم و مقابل آیفون مے ایستم. شهاب همان جا ایستادہ و چهرہ اش عصبے تر بہ نظر مے رسد! روزبہ جواب نمیدهد،ڪلافہ موبایل را از گوشم جدا میڪنم و دوبارہ شمارہ اش را میگیرم. باز هم‌ جواب نمیدهد،سریع شمارہ ے شرڪت را میگیرم. چند لحظہ بعد صداے جدے خانم عزتے مے پیچد:سلام! شرڪت نوین سازان بفرمایید! نفس عمیقے میڪشم و مے گویم:سلام! خانم عزتے نیازے هستم! آیہ نیازے! صدایش رنگ مهربانے مے گیرد:حالتون خوبہ خانم نیازے؟! جانم در خدمتم! _مهندس ساجدے شرڪتن؟! میدانستم باید ابهتش را مقابل ڪارمندانش نشڪنم و خودمانے نشوم و نگویم روزبہ! _بلہ! جلسہ دارن! سریع مے گویم:میشہ بهشون بگید با من تماس بگیرن! ڪار فورے دارم! چند لحظہ مڪث میڪند و سپس میگوید:جلسہ تازہ شروع شدہ ولے چشم! بعد از تشڪر و خداحافظے ڪردن تماس را قطع میڪنم. شهاب از زنگ زدن دست برداشتہ اما هنوز از جلوے در تڪان نخوردہ! دلم آشوب میشود! حس میڪنم اتفاق بدے افتادہ! بیست دقیقہ میگذرد،خبرے از روزبہ نمیشود! پوفے میڪنم و موبایل را در دستم میفشارم،میخواهم براے تعویض لباس بہ سمت اتاق قدم بردارم ڪہ موبایلم زنگ میخورد. بدون معطلے جواب میدهم:الو روزبہ! خانم عزتے چقدر دیر بهت خبر داد! صداے پر انرژے اش مے پیچد:علیڪ سلام! ممنون عزیزم! شمام خستہ نباشے! بے اختیار لبخند میزنم:سلام! جدے مے گوید:جانم؟! خانم عزتے گفت ڪار فورے دارے! سریع مے گویم:شهاب! _شهاب چے؟! بہ تصویرش ڪہ در آیفون نقش بستہ خیرہ میشوم. _نیم ساعتہ اومدہ جلوے در وایسادہ و عصبے زنگ درو میزنہ! _یعنے چے؟! دستے بہ موهایم میڪشم:نمیدونم بہ خدا! تو شرڪت اتفاقے افتادہ؟! سریع مے گوید:نہ! درو باز نڪن الان خودمو میرسونم! تاڪید میڪنم آیہ! نہ درو باز میڪنے نہ جوابشو میدے! همراہ سرم زبانم را تڪان میدهم:باشہ! منتظرم! تماس را قطع میڪنم و بہ سمت اتاق میروم،بلوز و شلوارم را با دامن و سارافونے زرشڪے رنگ تعویض میڪنم. شالے هم رنگ سارافون و دامن،روے سرم مے اندازم و چادر رنگے ام را روے ساعدم جاے میدهم. همانطور ڪہ در دل آیت الڪرسے میخوانم بہ پذیرایے برمیگردم. صداے زنگ در بلند میشود،آب دهانم را فرو میدهم. چهرہ ے شهاب را مے بینم،مشتے بہ آیفون مے ڪوبد و عقب مے رود! زمزمہ میڪنم:خدا بہ خیر ڪنہ! از مقابل آیفون دور میشوم و بہ سمت پنجرہ مے روم،پردہ را ڪمے ڪنار میڪشم و نگاهم را بہ داخل ڪوچہ میدوزم‌. دل توے دلم نیست! ڪمے بعد ماشین روزبہ را مے بینم ڪہ وارد ڪوچہ میشود،نفس راحتے میڪشم. ماشین را مقابل درب خانہ پارڪ میڪند و پیادہ میشود،همین ڪہ نگاہ شهاب بہ روزبہ مے افتد بہ سمتش مے رود و عصبے چیزهایے مے گوید! با دیدن روزبہ جرات مے گیرم و سریع چادرم را روے سرم مے اندازم. میترسم بحثشان بشود و شهاب دیوانہ بلایے بر سرش بیاورد! از او بعید نیست! با عجلہ از خانہ خارج میشوم و بیخیال آسانسور میشوم. پلہ ها را یڪے دو تا میڪنم و خودم را بہ حیاط مے رسانم،نفس نفس زنان در ڪوچہ را باز میڪنم. روزبہ ڪنار ماشینش ایستادہ و شهاب پشت بہ من،جملات نامفهومے مے گوید! نفس عمیقے میڪشم و مے پرسم:چے شدہ روزبہ؟! نگاہ روزبہ بہ سمت من روانہ میشود و شهاب بہ سمتم بر مے گردد. سرے تڪان میدهد و نگاہ خشمگینے نثار شهاب میڪند. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #424 #بخش_دوم _پشت تلفن چے تاڪید ڪردم؟! دوبارہ نفس عمیق میڪشم:از پشت پنجرہ دیدم اومدے! ڪتش را از تنش خارج میڪند و بہ سمتم مے آید. دستش را پشت ڪمرم میگذارد:بریم بالا! گیج نگاهم را میان روزبہ و شهاب مے چرخانم:نمیگے چے شدہ؟! روزبہ نگاهش را بہ شهاب مے دوزد:شهاب بیا بالا! سپس فشار خفیفے بہ ڪمرم وارد میڪند ڪہ حرڪت ڪنم! ناچار وارد حیاط میشوم و بہ سمت راہ پلہ مے روم. میخواهم بہ سمت پلہ ها بروم ڪہ روزبہ مے گوید:بذار نفست جا بیاد! بہ سمت آسانسور حرڪت میڪند،شهاب با چهرہ اے درهم پشت سرمان ایستادہ. دو دقیقہ بعد هر سہ نفرمان روے مبل نشستہ ایم. نگاہ سردم را بہ شهاب مے دوزم:میتونم بپرسم باز چہ اتفاق تازہ اے افتادہ ڪہ من بے خبرم؟ یا مربوط بہ گذشتہ ست؟! شهاب بہ زور روے مبل بند شدہ! پاهایش را مدام تڪان میدهد و انگشتانش را در هم قفل ڪردہ. عصبے نفسش را بیرون میدهد و چشمان خشمگینش را بہ چشمانم مے دوزد:آرزو! ابروهایم را بالا میدهم:آرزو چے؟! دستے بہ صورتش میڪشد،صدایش از شدت خشم دو رگہ شدہ! _دیشب سر ارتباطش با تو... روزبہ نگاہ سردے حوالہ اش میڪند و میان حرفش مے دود:شما! شهاب باز عصبے نفسش را بیرون میدهد! پوزخندے میزند:همون شما! با مامان بحثش شد! مامان از اول راضے نبود ڪہ آرزو با... با شما در ارتباط باشہ! مثل این ڪہ صبح من خونہ نبودم آرزو خواستہ بیاد اینجا باز بحثشون بالا گرفتہ و آرزو از خونہ رفتہ! مامان مدرسہ و خونہ ے دوستاشو زیر و رو ڪردہ،وقتے پیداش نڪرد زنگ زد بہ من گفت آدرس یا شمارہ ے شما رو بهش بدم. منم فڪر ڪردم شاید شما تحریڪش ڪردہ باشید! یہ مقدار ڪنترلمو از دست دادم! ردزبہ لبش را بہ دندان میگیرد و بعد از ڪمے مڪث رها میڪند. همانطور ڪہ آستین پیراهنش را بالا میزند مے گوید:شهاب! بذار بے رو در بایستے یہ چیزے رو بگم! نگاهے بہ من مے اندازد و ادامہ میدهد:هر مشڪلے ڪہ با خانوادہ ے نیازے دارے بہ من و آیہ و زندگے مون مربوط نمیشہ! اگہ قرار باشہ سر هر ڪشمڪشتون ما هم درگیر بشیم و استرس بڪشیم ڪہ من ترجیح میدم آیہ بہ ڪل با آرزو ارتباط نداشتہ باشہ! دلخور نگاهش میڪنم اما بہ روے خودم نمے آورم! شهاب مردد از من مے پرسد:آرزو باهاتون تماس نگرفتہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم و مے پرسم:پاتوقے چیزے ندارہ؟! یا دوست صمیمے اے ڪہ بخواد برہ پیشش و هواشو داشتہ باشہ؟! شهاب سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد و ڪلافہ سرش را میان دستانش میگیرد. _آخہ با این وضعیتش ڪجا میتونہ رفتہ باشہ...؟! اخم غلیظے میان ابروهاے روزبہ نشستہ،مشخص است بہ زور خودش را ڪنترل ڪردہ! نفس عمیقے میڪشد و از روے مبل بلند میشود:پاشو بریم ببینیم ڪجا میتونیم پیداش ڪنیم! شهاب دستانش را پایین مے اندازد و مردد مے ایستد،من هم بلند میشوم. آرام مے گویم:هر خبرے از آرزو شد لطفا بہ منم خبر بدید! دل نگرانشم! شهاب سرے تڪان میدهد و بہ سمت در راہ مے افتد. روزبہ ڪتش را از روے دستہ ے مبل برمیدارد و همانطور ڪہ بہ سمت شهاب مے رود مے گوید:مراقب خودت باش! اگہ آرزو باهات تماس گرفت بهم اطلاع بدہ! سرم را بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهم و پشت سرشان راہ مے افتم. روزبہ و شهاب از خانہ خارج میشوند،نفسم را پر صدا بیرون میدهم و در را مے بندم. چادرم را از روے سرم برمیدارم و زمزمہ میڪنم:آخہ با این شرایطتت ڪجا رفتے دختر؟! بہ سمت اتاق خواب میروم،همانطور ڪہ شالم را باز میڪنم موبایلم را در دست میگیرم. وارد لیست مخاطبینم میشوم و دنبال شمارہ ے آرزو میگردم. سریع شمارہ اش را میگیرم،صداے ضبط شدہ دل نگرانے ام را بیشتر میڪند! _دستگاہ مشترڪ مورد نظر خاموش است! پوفے میڪنم و موبایل را همراہ شالم روے تخت مے اندازم،میخواهم دڪمہ هاے سارافونم را باز ڪنم ڪہ صداے زنگ موبایلم بلند میشود! نگاهم را بہ نام تماس گیرندہ مے دوزم،نام پدرم روے صفحہ ے موبایل نقش بستہ! موبایل را از روے تخت برمیدارم و جواب میدهم. _بلہ بابا؟! صداے دو رگہ و لرزانش نگرانم میڪند! _الو آیہ! _سلام! خوبے بابا؟! نفس عمیقے میڪشد و سڪوت میڪند! مردد مے پرسم:اتفاقے افتادہ بابا؟! چرا صدات مے لرزہ؟! بعد از چند ثانیہ بریدہ بریدہ مے گوید:این...این...دخترہ... و باز مڪث میڪند! متعجب میپرسم:ڪدوم دخترہ؟! صداے مرد غریبہ اے بہ گوشم میخورد:فشارش بهترہ! سریع مے پرسم:بابا! چے شدہ؟! نفس عصبے اش مے ڪشد و جواب میدهد:خواهر شهاب! قلبم مے ریزد! _خواهر شهاب چے؟! _بہ خدا من ڪاریش نداشتم آیہ! خودش پا شد اومد مغازہ! "وای" اے میگویم و سریع بہ سمت ڪمد میروم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #424 #بخش_سوم همانطور ڪہ در ڪمد را باز میڪنم،موبایل را میان شانہ و گوشم قرار میدهم و مے پرسم:شما الان ڪجایید؟! چے شدہ؟! چادر و مانتوے فیروزہ اے رنگے بیرون میڪشم. صدایش بغض آلود است! _یڪے دو ساعت پیش اومد مغازہ! حواسم بهش نبود! یهو شروع ڪرد بہ داد و بیداد ڪردن و بد و بیراہ گفتن! اومدہ بود براے آبروریزے ڪردن! همہ ے مغازہ داراے پاساژ جمع شدہ بودن جلوے مغازہ و تماشا میڪردن! هرچے گفتم بس ڪنہ و برہ بیرون بدتر صداشو برد بالا و هرچے از دهنش در اومد بهم گفت! انقدر جیغ زد ڪہ یهو از حال رفت سرش خورد بہ لبہ ے میز و‌ بیهوش شد! شال و شلوارے بیرون میڪشم و بے اختیار فریاد میزنم:واے بابا! چرا همون‌ موقع ڪہ اومد مغازہ بهم زنگ نزدے؟! عصبے با صداے بلند میگوید:مگہ این با جیغ و دادا و فحشاش اجازہ داد ڪہ من ڪارے ڪنم؟! آبروم تو ڪل بازار رفت! از فردا چطور میتونم سر بلند ڪنم؟! عصبے مشغول تعویض لباس هایم میشوم و پوفے میڪنم‌. _الان اصلا نمیخوام باهاتون بحث ڪنم! فقط بگید ڪجایید! نفس عمیقے میڪشد:تو آمبولانس! نزدیڪ بیمارستان! نام بیمارستان را مے پرسم و تماس را قطع میڪنم. با عجلہ آمادہ میشوم و از خانہ خارج میشوم،سریع تاڪسے دربستے مے گیرم. در راہ خدا خدا میڪردم اتفاق خاصے براے آرزو نیوفتادہ باشد تا جنجال تازہ اے راہ بیوفتد! نیم ساعت بعد تاڪسے مقابل بیمارستان متوقف میشود،با عجلہ ڪرایہ ماشین را حساب میڪنم و بہ سمت بیمارستان راہ مے افتم. نفس نفس زنان وارد بیمارستان میشوم،با دست گوشہ ے چادرم را گرفتہ ام ڪہ زیر پایم گیر نڪند و زمین نخورم! بدون ثانیہ اے مڪث با قدم هاے بلند خودم را بہ پذیرش مے رسانم. نفس نفس زنان مقابل پرستار مے ایستم و دستانم را روے میز میگذارم. نفس عمیقے میڪشم و چشمانم را مے بندم! ڪمے نفس تازہ میڪنم و چشمانم را باز! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صدایے از پشت سر مے خواندم! _آیہ! سرم را برمیگردانم،پدرم را مے بینم ڪہ با شانہ هایے افتادہ و چهرہ اے ملتهب در چند قدمے ام ایستادہ! قدش ڪمے خمیدہ بہ نظر مے رسد،پوست صورت و گردنش ڪمے سرخ شدہ و رگ هاے گردنش متورم! چشمانم بہ خون نشستہ اند و غمے سنگین درشان موج میزند! موهایش سفیدتر بہ نظر مے آیند! دستے بہ ریش پر پشتش مے ڪشد و با نگاهش نقطہ اے را نشان میدهد! _اونجاست! بیهوشہ! چادرم را مرتب میڪنم و بہ سمتش قدم برمیدارم،چند بار دهانم را باز و بستہ میڪنم تا حرفے بزنم اما نمیتوانم! نمیتوانم خشمم را نشان بدهم! نمیتوانم سرزنشش ڪنم! حتے نمیتوانم حرفے بزنم ڪہ آرامش ڪنم! انگار بہ این مردے ڪہ پدم مے خوانمش هیچ حسے ندارم! سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم و بہ زور لبانم را تڪان مے دهم:حالش چطورہ؟! ڪتش را روے ساعدش جا بہ جا میڪند و نفس صدا دارے میڪشد! _انگار خوبہ! فشارش افتادہ بود و سرش شڪستہ! البتہ چیز خاصے نیست! چهار پنج تا بخیہ بیشتر نخوردہ! چشمانم را مے بندم و با انگشتانم شقیقہ هایم را مے فشارم:خداے بزرگ‌ بهم صبر بدہ! شهاب! چند ثانیہ بعد چشمانم را باز میڪنم و بہ سمت اتاقے ڪہ پدرم اشارہ ڪرد راہ مے افتم‌. صداے قدم هاے پدرم را از پشت سر مے شنوم. مقابل در میرسم،چند تقہ بہ در میزنم و وارد اتاقڪ میشوم. اتاقڪے بے نور و دلگیر ڪہ دیوارهاے سفید ڪدر شدہ اش توے ذوق مے زنند! آرزو با سرے پانسمان شدہ روے تختے فلزے دراز ڪشیدہ و چشمانش را بستہ. با قدم هاے ڪوتاہ خودم را ڪنار تخت مے رسانم،پوست گندمے اش بہ زردے میزند! صورتش معصوم تر از همیشہ بہ نظر مے رسد! سوزن سرم در دستش جا خوش ڪردہ و خوابش بردہ! آرام انگشت اشارہ ام را روے گونہ اش میڪشم،صداے پدرم سڪوت را مے شڪند! _نابیناییش...یعنے هیچ راهے ندارہ بتونہ ببینہ؟! بدون این نگاهش ڪنم جواب میدهم:ڪدوم دردِ این هیجدہ نوزدہ سالو براش دوا میڪنہ؟! نفس عمیقے میڪشم و انگشتم را از روے گونہ ے آرزو برمیدارم. موبایلم را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم و مردد براے روزبہ مے نویسم: "من الان پیش آرزوام!" و در ادامہ نام بیمارستان را برایش تایپ میڪنم و قبل از این ڪہ پشیمان بشوم پیام را ارسال میڪنم! بہ سمت پدرم برمیگردم،با حالت غریبے بہ آرزو چشم دوختہ! صدایش میزنم:بابا؟! بہ خودش مے آید،نگاهش را از آرزو میگیرد و مسیر نگاهش را روے صورت من تنظیم میڪند! سرم را تڪان میدهم:شهاب در بہ در دنبال آرزو میگردہ،با روزبہ رفتن! بہ روزبہ پیام دادم اینجاییم،لطفا شما برو! اینجا باشے اوضاع بدتر میشہ! ساڪت سرش را پایین مے اندازد و نگاهش را بہ سرامیڪ ها میدوزد‌. چقدر مظلوم بہ نظر میرسد! چقدر این حالتش را دوست ندارم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #424 #بخش_چهارم پوفے میڪنم و نگاهے بہ ساعت مچے ام مے اندازم. بیست دقیقہ در سڪوت گذشت،روزبہ چند بار تماس گرفت اما جوابش را ندادم تا خودش بیاید! نگاهے بہ آرزو مے اندازم و بہ سمت پدرم مے روم. آرام زمزمہ میڪنم:بهترہ ما بیرون منتظر باشیم! الاناست ڪہ برسن! بدون حرف بہ سمت در مے رود و من هم پشت سرش. در را باز میڪند و از آن اتاقڪ دلگیر خارج میشویم. همین ڪہ وارد راهرو میشویم،شهاب را مے بینم ڪہ عصبے مقابل مسئول پذیرش ایستادہ و صحبت میڪند. روزبہ هم ڪنارش ایستادہ و سعے دارد آرامش ڪند! نگاهے بہ پدرم مے اندازم،بے تفاوت و آرام قدم برمیدارد! میخواهم دهان باز ڪنم ڪه‌ نگاہ شهاب بہ ما مے افتد،همین ڪہ پدرم را مے بیند خون جلوے سبزے چشمانش را مے گیرد! با چنان سرعتے بہ سمتمان مے دود ڪہ شوڪہ میشوم،روزبہ پشت سرش مے دود و صدایش میزند! با چشم هاے گشاد شدہ از ترس دست پدرم را میگیرم و میڪشم. در ڪمتر از دہ ثانیہ شهاب بہ ما مے رسد و یقہ ے پدرم را مے گیرد! فریاد میزند:مے ڪشمت! از اولم باید نفستو مے گرفتم ڪہ یہ جماعت از دستت راحت بشن! روزبہ با اخم هاے درهم سعے دارد شهاب را از پدرم جدا ڪند،پرستارے با اخم بہ سمتمان مے آید و بلند میگوید:آقاے محترم اینجا بیمارستانہ! لطفا تشریف ببرید بیرون از اینجا یقہ ڪشیاتونو انجام بدید! شهاب بدون توجہ بہ پرستار،گلوے پدرم را مے فشارد و فریاد میزند:با خواهرم چے ڪار ڪردے؟! هان؟! پدرم محڪم دستم را مے فشارد،جیغ خفیفے میڪشم و مے گویم:بابامو ول ڪن! پرستار عصبے رو بہ ڪسے میگوید:زنگ بزن نگهبانے! روزبہ با زور شهاب را از پدرم جدا میڪند و عقب میڪشد! نگران بہ چهرہ ے ڪبود شدہ ے پدرم خیرہ میشوم و مے پرسم:خوبے بابا؟! سرے تڪان میدهد و خودش را روے صندلے مے اندازد. ڪنارش مے نشینم و آرام شانہ اش را ماساژ میدهم،روزبہ شهاب را روے صندلے مے نشاند و مشغول صحبت ڪردن با نگهبان بیمارستان مے شود! آرام مے پرسم:بابا! مطمئن باشم شما روے آرزو دست بلند نڪردے؟! سرش را تڪان میدهد و چشمانش را مے بندد،سرش را بہ دیوار تڪیہ میدهد. روزبہ نگاهے بہ شهاب مے اندازد و بہ سمتمان مے آید،نگاهش را بہ پدرم مے دوزد. _سلام جناب نیازے! حالتون خوبہ؟! پدرم بدون این ڪہ چشمانش را باز ڪند بہ تڪان دادن سرے اڪتفا میڪند. روزبه‌ نگاهے بہ من مے اندازد و اشارہ میڪند بہ دنبالش بروم. مردد از روے صندلے بلند میشوم و دنبالش راہ مے افتم. ڪمے از پدرم فاصلہ مے گیریم،شهاب از روے صندلے بلند میشود و بہ سمت اتاقڪے ڪہ آرزو در آن قرار دارد میرود! نفس راحتے میڪشم و چشمانم را بہ روزبہ مے دوزم. ڪلافہ دستے بہ موهایش میڪشد و مے پرسد:چے شدہ؟! آرزو چش شدہ؟! بابات اینجا چے ڪار میڪنہ؟! لبم را بہ دندان میگیرم:آرزو رفتہ مغازہ ے بابا داد و بیداد راہ انداختہ،خودش از حال رفتہ سرش خوردہ بہ لبہ ے میز،بابام آوردتش بیمارستان! بہ منم خودش زنگ زد خبر داد! ابروهایش را بالا مے اندازد:تو بابا رو ببر بوفہ یہ آبے آبمیوہ اے چیزے براش بگیر و بعدش یہ ماشین بگیر برہ خونہ! منم با شهاب حرف بزنم دیونہ بازے درنیارہ! لب میزنم:باشہ! میخواهم‌ بہ سمت پدرم برگردم ڪہ دستم را مے گیرد. منتظر نگاهش میڪنم،نگران مے پرسد:خوبے؟! رنگت پریدہ عزیزم! لبخند ڪم رنگے میزنم:بخاطرہ استرسہ!‌ سرے تڪان میدهد و از داخل جیبش ڪیف پولش را بیرون میڪشد و بہ دستم میدهد. _پس خودتم یہ چیزے بخور تا بیام ببرمت پیش یہ دڪتر! رنگ و رو برات نموندہ! شانہ اے بالا مے اندازم:یڪم سردرد گرفتم! همین! پیشانے اش را بالا میدهد:میدونے ڪہ دستور دادن تو خونمہ! پس دختر حرف گوش ڪنے باش! لبخندم عمیق تر میشود:چشم رئیس! لبخندے میزند و بہ سمت اتاقڪ میرود،بہ سمت پدرم میروم و آرام مے گویم:بابا! چشمانش را باز میڪند،دستش را میگیرم. _پاشو بریم یہ آبمیوہ بخوریم! حالت اصلا خوب نیست! بدون حرف مے ایستد و دستم را پس میزند! خشڪ مے گوید:خدا بهم دست و پا دادہ! باز در پوستہ ے خشڪ و مغرورش فرو میرود! بدون حرف ڪنارش قدم برمیدارم،چند دقیقہ بعد همراہ پدرم در بوفہ ے بیمارستان آبمیوہ و ڪیڪے بہ زور قورت دادیم. با اصرارهاے من،پدرم ماشینے گرفت و راهے خانہ شد! بعد از راهے ڪردن پدرم،داخل بیمارستان برگشتم و راهے اتاق آرزو شدم. صداے عصبے بازخواست و سرزنش هاے شهاب از داخل اتاق بہ گوش مے رسید. تحمل حرف ها و ڪلہ شق بازے هایش را نداشتم‌. ڪمے از در فاصلہ گرفتم،میخواهم بہ سمت حیاط بروم ڪہ ضجہ هاے زنے از انتهاے سالن توجهم را جلب میڪند! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

: 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #424 #بخش_پنجم متعجب بہ انتهاے سالن خیرہ میشوم،دختر جوانے همسن و سال هاے خودم انتهاے سالن ایستادہ و زار میزند. نگاهم بہ سمت شڪم برآمدہ اش مے رود! حتما زمان زایمانش رسیدہ! میخواهم بہ سمت عقب برگردم ڪہ ضجہ هایش بیشتر میشود! بے اختیار نگاهش میڪنم،دو زن با لباس هاے مشڪے بازوهایش را گرفتہ اند و قربان صدقہ اش مے روند و پا بہ پایش اشڪ مے ریزند! پرستار و پزشڪے مقابلش ایستادہ اند و متاثر نگاهش میڪنند. ناگهان دختر جیغ مے ڪشد:ولم ڪنید! هیچڪدومتون درد منو نمے فهمید! هیچڪدومتون! خدااااااااا! فریاد خدا زدنش تنم را مے لرزاند! بے اختیار بہ سمتشان مے دوم. بہ چند قدمے اش مے رسم،حالا چهرہ اش را واضح مے بینم! صورت سفید و تپلش از شدت درد سرخ شدہ و جاے چند چنگ روے گونہ هایش دیدہ میشود! چادر مشڪے اش روے شانہ هاش افتادہ و تلاشے براے جمع ڪردنش نمے ڪند! یڪے از زن ها با عجز میگوید:لااقل بہ بچہ ے تو شڪمت رحم ڪن! از دست رفت! متعجب رو بہ پرستار میگویم:چرا این بندہ خدا رو نمے برید اتاق زایمان؟! از دست رفت ڪہ! پرستارے سرے تڪان میدهد و آرام جواب میدهد:وقت زایمانش نیست! دخترڪ دوبارہ هق هق میڪند و این بار روے زمین مے نشیند! هر دو زن ڪنارش مے نشینند و سعے دارند از روے زمین بلندش ڪنند. بے توجہ چشمان نیمہ جانش را باز میڪند و رو بہ زنے ڪہ مسن تر است مے گوید:بگو بیان! بگو همہ ے مردمے ڪہ تو این چند وقت بهم طعنہ و زخم زبون زدن بیان حالمو ببینن! رضا دیگہ نمیاد خونہ! و ناگهان فریاد مے ڪشد:مامان! رضا دیگہ برنمیگردہ! رضا دیگہ برنمیگردہ! و هق هقش شدت میگیرد! نمیدانم چرا قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر مے خورد! چند قدم بہ سمت عقب برمیدارم ڪہ صداے پرستارے در جا خشڪم میڪند! _بیچارہ هفت ماهہ باردارہ! شوهرش مدافع حرم بود،امروز خبر شهادتشو دادن! حالش بد شدہ آوردنش بیمارستان! صداے تاسف و دلسوزے هاے چند نفر بہ گوشم میخورد و من را بہ چهار سال و نیم قبل پرت مے ڪند! تنم مے لرزد! قلبم مے لرزد! پلڪم مے لرزد! جانم مے لرزد! میخواهم از جمعیت دور بشوم،میخواهم فرار ڪنم! تازہ آرام گرفتہ ام! تازہ فراموش ڪردہ ام! تازہ قلبم دوبارہ جان گرفتہ! بہ زور چند قدم برمیدارم و دستم را روے پیشانے ام میگذارم. صداے دخترڪ باعث میشود روح از تنم پرواز ڪند! _رِ...رضا...دیگہ...دیگہ...نَ‌.‌..فس...نمے...ڪشہ! صداے پچ پچ ها در گوشم سوت میڪشد! مے ایستم،صداے همهمہ،صداے نالہ،صداے پچ پچ،صداے گریہ،صداے لالایے خواندن،صداے خندہ هاے هادے،صداے ضجہ زدن هاے خودم. همہ در گوشم هم زمان صدا مے ڪنند! نفس عمیقے میڪشم،دستم از روے پیشانے ام سر میخورد و بہ دیوار دست مے اندازد ڪہ زمین نخورم! صداے یاس در سرم مے پیچد:هادے شهید شدہ آیہ! صداے خودم از اعماق گذشتہ ها در گوشم زنگ میخورد:"فقط بگو ڪہ هادے هنوز براے آیہ نفس میڪشہ!" صداے خندہ هاے هادے از دور مے آید،صداے تفهیم گفتن هایش! صداے لالایے خواندن فرزانہ! صداے زمین خوردنم پاے تابوت! صداے یا زهرا گفتن بابا مهدے! صداے قلبم! صداے احساستم ڪہ فرو ریخت! صداے بیل زدن آن پیرمرد در قبرستان! صداے لا اللہ الا اللہ گفتن ها! صداے هق هق هاے همتا و یڪتا! صداے زار زدن هایم! صداے شڪستنم! همہ و همہ در گوشم صدا مے ڪنند! قلبم مے سوزد! آتش میگیرد! خاڪستر میشود! دوبارہ صداے هق هق هاے دخترڪ سوهان روحم میشود! زنے از جنس من! چهار پنج سال قبلِ من! و صداے تڪان خوردن هاے حلقہ اے ڪہ در گردبندم منتظر بود تیر خلاص را بعد از گذشت چهار سال و نیم بہ قلبم مے زند! و دوبارہ صداے یاس! _سہ شب پیش تو عملیات بہ قلبش تیر میخورہ! هادے شهید شدہ آیہ! و باز صداے هق هق ڪہ نہ،صداے جان دادن آن دخترڪ در گوشم مے پیچد! چشمانم سیاهے مے روند... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے