🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_428 #سورہ_یازدهم #بخش_اول جزوہ را ورق میزنم و پا تند میڪنم،سارہ همانطور ڪہ ڪلاہ سویشرتش را روے سرش‌ مے ڪشد بلند مے گوید:آرومتر! سرم‌ را ڪمے بہ سمتش متمایل میڪنم:هیچے نخوندم! ساعتو‌ نگاہ! چهار بعد از ظهرہ! چطور میتونم این همہ جزو رو تا فردا هفت هشت صبح بخونم؟! شانہ اے بالا مے اندازد:من ڪہ از هفت دولت آزادم! چیزے نمیخونم!‌ طرف رسما خلہ!‌ آخہ آدم یهو میگہ ڪل اصول فقهو میخوام فردا ازتون امتحان بگیرم؟! اونوقت میگم پارسایے خل وضع میزنہ میگے غیبت نڪن! چپ چپ‌ نگاهش میڪنم اما در دل با حرف هایش موافقم! از دانشگاہ خارج میشویم،سارہ نگاهے بہ اطراف مے اندازد:شوهر جونت نمیاد دنبالت؟! جزوہ را مے بندم و دست بہ سینہ میشوم:نہ خیر! شوهر جونم بیڪار نیس هر روز بیاد دنبال من! ابرویے بالا مے اندازد و نچ نچے میڪند:آدم شوهرش مهندس باشہ! صاب شرڪت باشہ! یہ دیویست شیشم زیر پاش نباشہ؟! میدانم شوخے میڪند،همانطور ڪہ بہ سمت ایستگاہ اتوبوس قدم برمیدارم جواب میدهم:اولا چیزے ڪہ تو این مملڪت زیادہ مهندسہ اونم بیڪار! دوما شوهر من صاب شرڪت نیس! مدیر شرڪت و نمایندہ ے باباشہ! سرش را جدے تڪان میدهد:بلہ! بلہ! از برادر شوهرت چہ خبر؟ نمیخواد برگردہ ایران زن بگیرہ؟! با خندہ مے گویم:نچ! قیافہ اش پڪر میشود،سنگ ریزہ اے ڪہ جلوے پایش است را بہ سمتے پرتاب میڪند و‌ مے گوید:بخشڪہ شانس! یہ نفرم نیس بیاد مارو بگیرہ بیخیال این درس و دانشگاہ بشیم بریم بہ زندگے مون برسیم. با خندہ سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم،پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و ڪنار ایستگاہ اتوبوس مے ایستد. چادرم را مرتب میڪنم و ڪنارش قرار میگیرم،جمعیت تقریبا زیادے بہ انتظار اتوبوس ایستادہ اند. آرام ڪنار گوشم مے پرسد:جدیدا زیاد عق میزنے! گنگ نگاهش میڪنم،نگاهش را میان شڪم و صورتم مے گرداند. _خبریہ؟! سریع مے گویم:نہ بابا! چندوقتہ عصبے میشم معدہ م جوش‌ میارہ! لبخند میزند:مطمئنے؟! سرم را تڪان میدهم:آرہ! آرام مے گوید:گفتم نڪنہ حاملہ اے و بہ من نمیگے! حداقل بیام پرستار بچہ ت بشم! ولے ڪارے خوب میڪنے تا درسمون تموم نشدہ براے خودت دردسر درست نڪن! اتوبوس سر مے رسد و جمعیت بہ سمتش روانہ میشوند،میخواهم بہ سمت اتوبوس بروم ڪہ سارہ بازویم را مے ڪشد. _نرو! نمے بینے پر شدہ؟! درستہ هوا سردہ ولے تو فشار جمعیت‌ آبپز و خفہ میشیم! صاف سر جایم مے ایستم،میدانم مادر سارہ روانشناسے خواندہ! قصد میڪنم ڪمے درد و دل ڪنم و جویاے راہ حل بشوم! مردد لب میزنم:سارہ! خونسرد نگاهم میڪند:جونم! آب دهانم را فرو میدهم:هیچے! محڪم‌ با آرنج بہ بازویم مے ڪوبد،لبم را بہ دندان میگیرم و مے گویم:وحشے! چپ چپ نگاہ میڪند:مثل آدم حرفتو بزن! منو تو خمارے نذار. نفس عمیقے میڪشم،سریع مے گوید:جونت بیاد بالا بگو دیگہ! مردم از فضولے! سرفہ اے میڪنم و نگاهم را بہ خیابان مے دوزم:احساس میڪنم با روزبہ دچار چالش شدیم! یعنے... زندگے مون دارہ دچار بحران میشہ! ادامہ نمیدهم،سارہ دستش را روے ڪتفم میگذارد. _مامانم میگہ تو سال اول تا دوم ازدواج یہ سرے اختلافا طبیعیہ چون زوجین شناخت ڪافے از هم ندارن و تفاوت هاشون ڪمے اذیتشون میڪنہ. تو ڪہ مادرشوهرت روانشناسہ باید این چیزا رو بهتر بدونے! البتہ اگہ میخواے با آشنا مشورت نڪنے از مامانم آدرس چندتا از همڪاراے خوبشو میگیرم. لبخندے بہ رویش مے پاشم:خیلے ممنون! اتوبوس مے رسد،دستش را از روے ڪتفم بہ سمت انگشتانم سوق مے دهد و مے گوید:حالا بدو تا اتوبوس پر نشدہ! با هم سوار اتوبوس میشویم و سارہ دوبارہ شروع بہ بدگویے از پارسایے و اخلاق بدش میڪند! اهل فضولے و دخالت نیست! در مسائل جدے تا جایے ڪہ درست باشد صحبت میڪند و نظر نمیدهد! بے توجہ بہ صحبت هایش جزوہ را باز میڪنم تا بخوانم،جیغش مثل بچہ ها بلند میشود و جزوہ را از دستم میڪشد! سارہ دوبارہ شروع بہ صحبت میڪند و من نگاهم را بہ شهر نم خوردہ مے دوزم. اواسط فروردین ماہ است و باران گاهے سر و روے شهر را می شوید،صداے زنگ پیام موبایلم بلند میشود. روزبہ برایم نوشته: "سلام خانمم! خستہ نباشے،ڪلاست تموم شد؟ تازہ از شرڪت اومدم بیرون،ساسان اومدہ دنبالم بہ یاد قدیما بریم بیلیارد.شامو باهم بیرونیم. زنگ نزدم گفتم شاید سرڪلاس باشے. دوستت دارم آیہ ے جنون!" لبخندے ڪنج لبم مے نشیند،در این یڪ سال و شش ماہ دریافتہ ایم تنها چیز مشترڪے ڪہ بین مان وجود دارد "احساسات" است...! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_428 #بخش_دوم خستہ در را پشت سرم مے بندم و چادرم را از سرم برمیدارم. همانطور ڪہ ڪیفم را روے مبل میگذارم دم پایے هاے رو فرشے ام را بہ پا میڪنم و بہ سمت آشپزخانہ راہ مے افتم. هنوز بہ آشپزخانہ نرسیدہ موبایلم زنگ میخورد،عقب گرد میڪنم و بہ سمت ڪیفم ڪہ روے مبل افتادہ مے روم. خودم را روے مبل مے اندازم و موبایلم را از داخل ڪیف بیرون میڪشم. نام همتا روے صفحہ نقش بستہ،موبایل را دم گوشم میگذارم و پر انرژے جواب میدهم:جانم! صدایے نمے آید،صدایش میزنم:الو! همتا! نفس عمیقے میڪشد،صداے بغض آلودش قلبم را مے لرزاند! _آیہ! نگران مے پرسم:همتا خوبے؟! دارے گریہ میڪنے؟! بغضش را رها میڪند و نگرانے و تشویش را بیشتر بہ جانم مے ریزد! زمزمہ میڪنم:یا فاطمہ ے زهرا! چے شدہ؟! هق هقش شدت میگیرد:علے...علیرضا...پر...ڪشید! گیج و منگ بہ رو بہ رو نگاہ میڪنم و چینے بہ پیشانے ام مے اندازم! از ڪدام علیرضا حرف میزند؟! از آ سد علیرضاے یاس سادات؟! صدایش ڪار را تمام میڪند! _داریم میریم خونہ ے یاس! قلبم مچالہ میشود و چشمانم بستہ...قطرہ ے اشڪ داغے خودش را بہ گونہ ے سردم مے رساند! نایے براے جواب دادن بہ "الو الو" گفتن هاے همتا ندارم. صداے یاس در سرم مے پیچد: "تو آخرین نامہ ش نوشتہ یاسم! انگار مادر و عمہ مون خیلے دوستت دارن ڪہ منو براے شهادت قبول نمیڪنن تا دخترشون آشفتہ نشہ! منظورش حضرت فاطمہ و حضرت زینبہ!" چشمانم را باز میڪنم،پس بالاخرہ توانستے دل بڪنے یاسِ آسد علیرضا؟! بالاخرہ دل ڪندنت علیرضا را پرواز داد؟! دوبارہ موبایل را بہ گوشم مے چسبانم و آرام میگویم:منم دارم میام خونہ ے یاس! نمیفهمم چطور تماس را قطع میڪنم و از خانہ خارج میشوم،نمیفهمم چطور با آژانس سر خیابان راهے خانہ ے یاس میشوم. فقط میفهمم حال خوبے ندارم! نہ آرامم نہ آشفتہ! حال بدم را هم نمیفهمم! رانندہ ڪہ توقف میڪند،پاهایم قفل میشوند! چطور با خودم ڪنار بیایم ڪہ یاس را در همچین حالے ببینم؟! نگاهم بہ ساختمان مے افتد،چند دہ مرد با لباس هاے مشڪے مقابل در ایستادہ اند و چهرہ هایشان پریشان است! مثل تشیع جنازہ ے هادے! صحنہ هاے چند سال قبل مقابل چشمانم رژہ مے روند،همان روزے ڪہ فهمیدم هادے مدافع حرم است! همان روزے ڪہ براے یاس خرید ڪردیم! همان روزے ڪہ یاس تمام پلہ ها را با روحے از تن خارج شدہ تا در دویدہ بود ڪہ خبر جانباز شدن علیرضا را بشنود نہ شهادتش را! هوا را مے بلعم و زیر لب "خدایا خودت ڪمڪ ڪنی" مے گویم! پول آژانس را حساب میڪنم و پیادہ میشوم،صداے همهمہ ے مردان و زمزمہ هایشان بہ گوشم مے رسد. آب دهانم را فرو میدهم و با قدم هایے ڪند بہ ساختمان نزدیڪ میشوم! فڪرش هم آدم را دیوانہ میڪند ڪہ دیگر آ سد علیرضاے محجوب یاس سادات دیگر قرار نیست بہ این خانہ برگردد! نگاہ مضطربم را بہ جمعیت مے دوزم و آرام خودم را از ڪنارشان بہ در مے رسانم. در ساختمان باز است،نگاهے بہ راہ پلہ مے اندازم و وارد میشوم. پاهایم ڪم توان شدہ اند،میخواهم پایم را روے پلہ بگذارم ڪہ دستے روے شانہ ام مے نشیند. سریع سر بر مے گردانم،همتا را مے بینم ڪہ مشڪے پوش و با چشمانے پف ڪردہ پشت سرم ایستادہ. بدون هیچ حرفے در آغوشش میگیرم،شانہ هایش مے لرزند! _داغ نبودن هادے تازہ شد! سرم را تڪان میدهم و مبهوت مے پرسم:همتا! یعنے همہ چے دوبارہ واقعیہ؟! یعنے علیرضام دیگہ قرار نیس برگردہ؟! پس هادے چے میشہ؟! یاس؟! هق هقش شدت میگیرد:مامان گفت طاقت ندارہ بیاد یڪتا موند پیشش. ما چقدر جون سختیم آیہ! بمیرم براے یاس! بغض بہ گلویم چنگ مے اندازد اما اشڪ نمے ریزم. همتا از آغوشم جدا میشود و بینے اش را بالا میڪشد:بریم بالا! جلوے در مرد هست! همراہ هم از پلہ ها عبور میڪنیم و من لحظہ اے حس میڪنم ڪنار هادے بہ این خانہ قدم گذاشتہ ام! همتا زنگ در را مے فشارد و با دست اشڪ هایش را پاڪ میڪند. چند ثانیہ بعد زنے جوان همانطور ڪہ سعے دارد چادر مشڪے اش را مرتب ڪند در را بہ رویمان باز میڪند. با صدایے گرفتہ خوش آمد میگوید و تعارفمان میڪند داخل شویم. دلم براے وارد شدن بہ این خانہ رضا نیست! خانہ اے ڪہ تا چندے پیش گرما و محبت در رگ هایت جارے میڪرد و حالا... صداے نالہ ها و شیون هاے بلند یڪ زن سوهان میشود روے رحم! انگار ڪسے معدہ ام را در دستش گرفتہ و مے فشارد! خودم را نگہ میدارم تا عق نزنم! زن ڪنار مے رود و همتا براے ورود پیش قدم میشود،من اما مردد مقابل در ایستادہ ام و حالم هیچ خوش نیست! همتا نگاهے بہ صورتم مے اندازد و مے گوید:اگہ اذیت میشے نیا! بہ یاس میگم ڪہ... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_428 #بخش_سوم نمیگذارم حرفش تمام بشود و وارد خانہ میشوم،دلم میگیرد از جمعیت زنان سیاہ پوشے ڪہ مے بینم. تازہ بہ خودم مے آیم ڪہ با همان مقنعہ و فرم دانشگاہ آمدہ ام! چنان از خود بے خود شدہ بودم ڪہ فراموش ڪردم براے عاقبت بہ خیرے آسد علیرضاے یاس سادات باید مشڪے بہ تن ڪنم! دو راهے عجیبے ست،از طرفے دلدارت بہ بهترین عاقبت رسیدہ و تو دلت بہ زندگے و شادے نمے رود! نبودنش سخت است آنقدر سخت ڪہ گویے هر ثانیہ مے میرے و دوبارہ زندہ میشوے و دوبارہ مے میرے و ... و این چرخہ تا ابد ادامہ دارد! تا ابد مے سوزے! متوجہ میشوم زنے ڪہ بیشتر از بقیہ بے قرارے میڪند مادر علیرضاست،عدہ اے اشڪ مے ریزند و نوحہ مے خوانند و عدہ اے پچ پچ و افسوس خوردن بہ حال یاس و هادے ڪوچڪش! نگاهم را میان جمعیت مے چرخانم خبرے از یاس نیست! همتا بہ سمت مادر علیرضا مے رود و من از زنے ڪہ نزدیڪ آشپزخانہ ایستادہ سراغ یاس را میگیرم. با انگشت اشارہ بہ اتاق خواب مشترڪ علیرضا و یاس اشارہ میڪند و لب میزند:حالش خوب نیس! انگشت هاے یخ زدہ ام را در هم مے فشارم و بہ سمت اتاق قدم برمیدارم. بہ زور جان در انگشتانم مے ریزم و براے ڪوبیدن بہ در مشتشان میڪنم. آرام تقہ اے بہ در میزنم،صداے زن میانسالے مے پیچد:بلہ؟! دستگیرہ ے در را مے فشارم و در را ڪمے باز میڪنم،اتاق خواب ڪمے تاریڪ است! وارد اتاق میشوم و در را مے بندم،یاس گوشہ ے اتاق ڪنار تخت خواب نشستہ،روسرے گلبهے رنگش ڪمے نامرتب و پیراهن سفیدش ڪمے خیس است! زانوهایش را بہ شڪمش فشردہ و چیزے بینشان گذاشتہ و بہ آن خیرہ شدہ! صورتش را خوب نمے بینم! عطیہ سر تا پا مشڪے پوش ڪنارش نشستہ و هادے ڪوچڪ را در بغل گرفتہ. زن میانسالے رو بہ روے یاس زانو زدہ و بہ من چشم دوختہ. زمزمہ میڪنم:سلام! نگاہ یاس و عطیہ بہ سمت من مے آید! با دیدن صورتش روح از تنم پرواز میڪند! دو چشم عسلے اش بہ خون نشستہ اند و هیچ جانے در چهرہ اش نیست! انگار ڪہ تمام غم هاے عالم را بہ وجودش ریختہ باشند!انگار ڪہ مردہ باشد! مثل چهار پنج سال پیش من... اشڪ دیگر طاقت نمے آورد و روانہ میشود... با شروع بارش اشڪ هاے من،چانہ ے یاس هم مے لرزد و دستانش را بہ سمتم دراز میڪند. با قدم هایے بلند بہ سمتش مے روم و محڪم در آغوشش میگیرم! هق هق میڪند و شانہ هاے من هم مے لرزند،فریاد میزند:آیہ! علیرضا دیگہ بر نمے گردہ! دیگہ بر نمے گردہ! و این جملہ ے آشنایش براے تازہ شدن داغ دلم ڪافیست،هق هقم اوج میگیرد! دستانش را دور ڪمرم مے فشارد:بہ خدا من هنوز ازش دل نڪندہ بودم! منتظر بودم امروز برگردہ! مگہ قرار نبود تا ازشون دل نڪنیم نرن؟! سرم را روے شانہ اش میگذارم و چشمانم را مے بندم:مگہ روزے مے رسید ڪہ دل بڪنیم؟! صداے گریہ ے هادے یڪ سال و نیمہ هم بلند میشود،اما یاس در حال خودش نیست. _هیچ...هیچ...هیچڪس...بہ...اندازہ...ے...تو...حا...حالہ...منو...نمے...فهمہ! ریزش اشڪ هایش شدت مے گیرند و چادرم را تر مے ڪنند:قول دادہ بود زود بیاد و تا تو راهے مون دنیا نیومدہ نرہ! علیرضام بد قول نبود! حالا میگن دیگہ نمیاد! حتے جنازہ شم نمیاد! تیڪہ پارہ شدہ! میگن از علے من هیچے نموندہ! تو باورت میشہ آیہ؟! با صدایے خفہ مے گویم:نہ! سرش را بہ شانہ ام مے چسباند و گُر میگیرد:نڪنہ دل تو ازم غصہ دار شد؟! نڪنہ وقتے خبر شهادت هادیو برات آوردم برام آہ ڪشیدے؟! یہ عمر نگاہ اون روزت روم سنگینے ڪرد آیہ! حالا معنے اون نگاهتو میفهمم! چیزے نمے گویم،آرام با ڪف دست شانہ و ڪمرش را نوازش میڪنم. مدام صحنہ هاے تشیع جنازہ هادے و حرف هاے روزبہ در سرم مے پیچند! مادر یاس با گوشہ ے روسرے اشڪش را مے گیرد و صاف مے ایستد،بہ عطیہ اشارہ میڪند ڪہ بلند شود! عطیہ مردد نگاهش را بہ من و یاس مے دوزد،همانطور یاعلے اے مے گوید و بلند میشود. هادے در آغوشش بغ ڪردہ و نگاهش را بہ یاس دوختہ! سیاهے چشمانش بہ علیرضا رفتہ اند! عطیہ موهاے مشڪے اش را مرتب میڪند و بوسہ اے روے گونہ اش مے ڪارد. همراہ مادر یاس از اتاق خارج میشوند،یاس بدون حرف در آغوشم جا خوش ڪردہ. با صدایے بغض آلود مے پرسم:حاملہ اے؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد! بے اختیار مے گویم:وقتے هادے شهید شد همہ ے حسرت و گلہ م از خدا این بود ڪہ میذاشت حداقل یہ مدت ڪوتاہ ڪنار هم زندگے ڪنیم و یہ یادگارے از هادے برام بمونہ! سرش را بلند میڪند و چشمان بے جانش را بہ نگاهم گرہ میزند! _وصیت نامہ ے هادیو خوندے؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم. لبانش مے لرزند:دل هادے نبودہ ڪہ بیشتر از این پاگیرت ڪنہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_428 #بخش_چهارم علیرضا میگفت دقیقا شب قبل از شهادتش نشست ڪنار من بغ ڪرد! پرسید:علیرضا! چطورے با وجود یاس سادات میتونے بیاے اینجا؟! گفت اولش نفهمیدم چرا دارہ مے پرسہ! بعدش ڪہ دوزاریم افتاد هادے سریع خودش گفت من ڪہ تازہ چندوقتہ دلمو بہ آیہ بستم نمیتونم طاقت بیارم! یہ دلم اینجاس یہ دلم ایران! براے بار اول دو دل شدم! حاج مهدے دوست نداشت اینا رو بدونے و اذیت بشے! حتے خواست فیلماے هادیو بهت نشون ندیم! گیج مے پرسم:چہ فیلمایے؟! یاس آب دهانش را قورت میدهد:اصلا چے شد من اینا رو گفتم؟! پیشانے ام را بالا میدهم:چیزے هست ڪہ من نمیدونم؟! سریع مے گوید:نہ! اما اشڪ جمع شدہ در چشمانش این را نمے گویند! _من چے از هادے نمیدونم؟! یاس چشمانش را مے بندد! _بہ خدا هیچے! چندتا فیلم مربوط بہ اعزام آخرش همین! لعنت بہ دهنے ڪہ بے موقع باز شہ! بغضم را قورت میدهم. _میخوام ببینمشون! چشمانش را باز میڪند و خیرہ میشود بہ چشمانم! _بعد از پنج سال چرا میخواے نبش قبر ڪنے؟! از تہ دل مے گویم:ڪہ شاید دلم یہ خوردہ آروم بگیرہ! متعجب نگاهم میڪند:دلت پیش شوهرت آروم نیس؟! تنم یخ مے بندد از این جملات... نگاهم را بہ فرش مے دوزم:هادے انقدر برام گنگ بودہ ڪہ تو زندگیم حل نشدہ! سپس سر بلند میڪنم و حق بہ جانب مے پرسم:مگہ اون فیلما چیہ ڪہ پنج سال ازم پنهون ڪردید؟! الان هیچے! قبل ازدواجم‌ چرا نشونم ندادید؟! یاس با دست سرش را مے گیرد و مے نالد:علیرضا ازم قول گرفتہ بود بهت نشونشون ندم! میگفت بیشتر از این ڪہ دلتو آروم ڪنہ براے تنهایے و غم هادے پاگیرت میڪنہ! موبایلے ڪہ از میان زانوهایش روے زمین افتاد را برمے دارد و بعد دو سہ دقیقہ بہ دستم مے دهد. _پنج سال پیش گفتم فیلما و وصیت نامہ ے هادیو بدید بہ آیہ! همہ ے ما از هادے بیشتر از آیہ شناخت و خاطرہ داریم اما حاج مهدے و علیرضا میگفتن اذیت میشے! ڪنجڪاو نگاهم را بہ صفحہ ے موبایل مے دوزم و روے ڪلیپ میزنم. صورت خندان علیرضا مقابل دوربین قرار دارد،با عجلہ از سالنے خالے میگذرد و انگشت اشارہ اش را بہ نشانہ ے سڪوت روے لب ها و بینے اش قرار میدهد! آرام زمزمہ میڪند:هیس! بیاید! بیاید! بدون در زدن در اتاقے را باز میڪند و وارد میشود،دوربین را بہ سمت زمین میگیرد. تنها موڪت تیرہ رنگ اتاق دیدہ میشود،ڪمے بعد دوربین بالاتر مے رود و تخت فلزے اے دو طبقہ دیدہ میشود. روے طبقہ ے اول مردے با لباس نظامے بہ خواب رفتہ و روے تخت طبقہ ے دوم مردے آشنا نشستہ و متفڪر بہ دفترے خیرہ شدہ. دوربین جلوتر مے رود و نیم رخ متفڪر هادے دیدہ میشود! چیزے در قلبم ڪہ نہ... در تمام وجودم مے شڪند! نمیدانم دلیل این نفس تنگے چیست؟! انگار بعد از پنج سال مے بینمش! واقعے! بعد از پنج سال دیدگانم بہ رویش باز میشوند و تَر! بغض دوبارہ در گلویم خانہ میڪند و چیزے قلبم را مے سوزاند! دوربین جلوتر مے رود و هادے بہ آن زل میزند! اخم شیرینے میان ابروهایش مے نشاند و آرام مے گوید:از چے فیلم میگیرے؟! علیرضا مے خندد:از نامہ نگاریاے تو! آقا یہ درصد فڪر ڪن دیگہ برنگردے ایران! یہ فیلمے یادگارے اے چیزے باید ازت داشتہ باشیم اخوے! هادے لبخند تلخے میزند،قلبم مچالہ میشود! علیرضا با شیطنت مے گوید:نبینم ساڪت باشے! یڪم پیش داشتے بہ من چے میگفتے؟! هادے جدے مے گوید:چے میگفتم؟! من ڪہ چیزے یادم نمیاد! برق چشمانش از پشت صفحہ ے بے جان موبایل هم گیراست! _ڪہ دلت تنگ شدہ! ڪہ نمیتونے طاقت بیارے! ڪہ خواب دیدے نے نے دار شدے! هادے قهقهہ میزند و انگشتش را روے بینے اش میگذارد! _تو رو خدا علے! آبرومو بردے! سپس با دست بہ تخت پایینے اشارہ میڪند!علیرضا دست بردار نیست! _بچہ تون دختر بود یا پسر؟! هادے با هر دو دست روے سرش مے ڪوبد و با خندہ هایش روانم را بہ هم مے ریزد! _غلط ڪردم برات یہ چیزے تعریف ڪردم! بیخیال شو تو رو خدا! علیرضا روے تخت مے رود و ڪنار هادے مے نشیند. دوربین را مقابل صورت هایشان مے گیرید،تہ ریش هادے ڪمے پر شدہ و چهرہ اش را میان لباس نظامے با ابهت ڪردہ! هادے دستے بہ موهایش مے ڪشد،علیرضا مے گوید:آیہ خانم! آقا هادے از اینجا براتون ڪلے گل یاس جمع ڪردہ! یعنے ڪم موندہ از سوریہ بہ جرم قاچاق گل یاس بیرون مون ڪنن! هادے مے خندد و سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد. علیرضا ادامہ میدهد:دیشبم تو خواب ڪلے صفا ڪردہ! بابا شدہ! ذوق مرگ شدہ بیاد ایران! تو پایگاہ بند نمیشہ همش یا دارہ با شما حرف میزنہ یا نامہ مینویسہ یا عین عروسا گل مے چینہ یا خواب میبینہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_428 #بخش_پنجم در ڪل خواهر من! بیا این عاشقتو بردار ببر ڪہ دیگہ بہ درد ما نمیخورہ! هوش و حواس براش نموندہ! ارزونے خودت و مامان پسر دوستش! سپس موبایل را بہ سمت هادے میگیرد و مے گوید:خودت باهاش حرف بزن فیلمو براش بفرس! هادے ابروهایش را بالا مے اندازد:نہ! علیرضا رو بہ دوربین مے گوید:من عذر میخوام خجالت میڪشہ! سپس پس گردنے اے بہ هادے میزند و موبایل را بہ دست هادے میدهد. صدایش دور میشود:اخوے با خانمت خوب اختلاط ڪن تا چند روز دیگہ ببینہ! هادے لبخند شیرینے میزند و بہ دوربین چشم مے دوزد. نفس عمیقے میڪشد و لبش را بہ دندان میگیرد،ڪمے این طرف و آن طرفش را نگاہ میڪند و دوبارہ دوربین را میخڪوب چشمانش میڪند! زمزمہ وار مے گوید:سلام! لبخندش عمیق میشود:الان حدودا سہ هفتہ س ڪہ ندیدمت! برات نامہ نوشتم اما...خب...فعلا روم نمیشہ برات بفرستمشون! ان شاء اللہ بعد از عقد ڪہ یخمون باز شد! از این دیونہ بازیاے علیرضام بلد نیستم! هول میشود و سریع اضافہ میڪند:نہ ڪہ بے احساس باشما! نہ! الان خیلے راحت نیستم! یعنے یڪم راحتم! بلافاصلہ بعد از این جملہ مے خندد:دارم چے میگم؟! خوبہ الان رو بہ روم نیستے! تبسمے میزند از آن دلبرانہ ها! _یعنے هستے! از وقتے ڪہ اومدم سوریہ تو رو ڪنارم حس میڪنم! تو قلبم! با شرم ادامہ میدهد:قضیہ ے این خوابے ام ڪہ علیرضاے دیونہ میگہ...اینہ ڪہ...اووووم...خب... نگاهش را بہ سقف مے دوزد! _خواب دیدم بچہ دار شدیم! یعنے نمیدونم بچہ ے ما بود یا ڪسے دیگہ! اما تو جا افتادہ تر شدہ بودے و یہ نوزاد پسر تو بغلت بود! ولے من ازتون دور بودم! حالا شاید تعبیرش اینہ قرارہ یہ عمر با این شرایط وبال گردنت باشم و مجبور باشے تا ابد منو درگیریامو تحمل ڪنے! نگاہ مهربانش را دوبارہ بہ دوربین مے دوزد. _چون این خوابو اینجا دیدم دوست دارم اگہ راضے باشے وقتے پسردار شدیم اسمشو بذاریم امیرعباس! قشنگہ نہ؟! انگشت اشارہ اش را روے صفحہ ے موبایل میڪشد حتما بہ جاے نوازش صورت من! بغض میڪند ‌و برق چشمانش بیشتر میشود! _جات خیلے پیشم خالیہ! آیہ ے هادے! سپس ڪلیپ تمام میشود! قلبم آب میشود و از چشمانم جارے... یڪ چیزے در قلبم گر میگیرد و نمڪ میپاشد بہ این زخم ڪهنہ! میخواهم هق هق ڪنم ڪہ حضور ڪسے را بالاے سرم احساس میڪنم... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے