#رمان_عقیق_پارت_بیست‌و‌هشتم 📚 ...صادقی بزرگ لبخند با وقاری زد و گفت: اولا اینکه قابلتو نداره دخترم.. _اختیار دارید حاجی _ممنونم ولی دخترم این کار از کارهای درجه یک یکی از بهترین بافنده های اصفهانه که تقریبا شهرت جهانی داره... راستش از این قبیل کارها خیلی هم کم تو بازار پیدا میشه! _تو بی بدیل بودن این طرح و ظرافتش که شکی نیست ولی خب...جیب ما خیلی خالی تر از این حرفاست! صادقی بزرگ با خوش رویی تابلو فرش کم قیمت تری را به آیه نشان داد و گفت: خب من با توجه به قیمت مد نظر شما این کارو بهتون پیشنهاد میدم البته یکم از قیمت پیشنهادی شما بالا تره اما راه میاییم با هم... آیه لبخندی زد...پیدا کرده بود هر انچیزی را که میخواست...بلند نظری ، بلند طبعی تواضع و بزرگ منشی ، مردم داری...به نظرش آمد راه ابوذر آنقدرها هم که خودش و ابوذر فکر میکنند ناهموار نیست! **** سیب های قرمزی را که هیچ وقت پوست نمیکرد قطعه قطعه کرد و به سمت ابوذر گفت...ابوذر اما فارغ از دنیای اطرافش به فکر فرو رفته بود... _ابوذر من باید بشینم و به فکر فرو برم و غصه یک میلیون و دویست هزار تومن پولی که از چنته‌ام رفته رو بخورم نه تو میفهمی؟ من کل این یک ماهو باید با سیصد هزار تومن سر کنم...تو چرا تو فکری؟ تو چرا اینقدر تابلویی همه فهمیدن یه چیزیت هست! به خودش آمد و به آیه ای که پیش دستی به دست کنارش نشسته بود نگاهی انداخت: فرق و موی گیس خیلی بهت میاد! _میخوای یه تومن پولی رو که تو جوب ریختم با این حرفا فراموش کنم؟ ابوذر خسته لبخندی زد و گفت: گدا بهت پسش میدم...یه جوری ننه من غریبم بازی در میاری هرکی ندونه فکر میکنه گشنگی میدیم بهش! آیه نیز خندید و گفت: آره بهم پسش میدی...تو برو کاله خودتو بچسب که پس معرکه است نمیخوام بهم پول پس بدی چند روز دیگه تولد پرینازه میخوام به اون هدیه بدم! ابوذر متعجب نگاهش کرد و گفت: آیه من سبب خیر شدم و اونوقت تو اینقدر پر رویی؟ خواست جوابش را بدهد که کمیل از نظر ابوذر همیشه مزاحم سر و کله اش پیدا شد و دست در گردن آیه انداخت و گونه هایش را بوسید: احوال آبجی خانم ما چطوره؟ آیه هم با لبخند نگاهش کرد و در دلش بد و بیراهیی نثار ابوذر کرد که این روزها آنقدر فکرش را مشغول کرده که از برادر کوچکش که حالا حسابی بزرگ شده بود غافل شده بود! _خوبم داداش کوچیکه..تو رو که میبینم با این قد دیالق و قیافه به بلوغ رسیده شبیه مارمولکت بهترم میشم! کمیل و ابوذر هر دو قهقه ای زدند که توجه سامره هم به آنها جلبشد...حسودی سامره در آن خانواده زبانزد بود همیشه از نزدیکی کسی به آیه حسودی اش میشد...کودکانه دوید سمت آیه و بی صدا خودش را بین کمیل و آیه جا کرد و تهدید کنان به کمیل گفت: آبجی خودمه! کمیل هم چشمهایش را لوچ کرد و گفت: خب توام عتیقه بیا همش مال تو! بعد رو به آیه گفت: میگم آیه تو خسته نمیشی اینقدر به این ابوذر توجه میکنی؟ بابا به خدا تو داداش دیگه ای هم داریا! ابوذر خم شد و آهسته ضربه ای پس گردن کمیل زد و گفت: زشته با این قد دیالق و ریش و پشم رو صورتت حسودی میکنی! سامره کودکانه و شیرین خندید که باعث شد کمیل و ابوذر یک صدا جانمی نثارش کنند! محمد و پریناز با لذت به جمع چهار نفره دوس داشتنی رو به رویشان نگاه میکردند!....📚 #ادامہ_دارد..... @dokhtaranchadorii