ثمره ی رنج... ما را از اول تربیت نکردند؛ ما را به غذای خوشمزه و پیراهن قشنگ‌تر و پیراهن مطابق مُد تربیت کردند! همه این‌ها در حیطه حیوانیت است. اصلاً برای آن حیاط انسانی تربیت نکردند! در گذشتۀ فرهنگ ایرانی که فرهنگ مسلمانی بود، تربیت‌ها کمی رنج داشت. در آن فرهنگ، رنج کشیدن و سختی کشیدن جزئی از تربیت بود. می‌گفتند انسان باید دود چراغ بخورد، باید استخوان خرد کند. مثلاً علما تا صبح یک کتاب را همراه با رنج مطالعه می‌کردند. ... آن زمان رنج و سختی را اصلاً بد نمی‌دانستند و خلاصه تمدنی همراه با رنج وجود داشت. البته سخن این نیست که الان هم مثل گذشته مثلاً رخت را با آب سرد بشوییم؛ بلکه مقصودمان این است که اصل رنج کشیدن، یک چیز پذیرفته شده بود؛ سخن این است که از رنج فرار کردن بد است. آدم شدن و به‌دست آوردن آن حیات ابدی، ثمره رنج است و اگر راحت زندگی کنیم، به آن حیات نمی‌رسیم. اگر به آن حیات رسیدیم، دیگر برای همیشه به راحت رسیده‌ایم؛ اما اگر این‌جا به راحتی بگذرانیم، باید آنجا رنج تحمل کنیم. دو راحتی و دو رنج با هم جمع نمی‌شوند. در حدیثی فرمودند: «بهشت با ناخوشی‌ها پیچیده شده است»؛ وسعت بهشتمان به مقدار زحمت ماست. 📚 دروس «اخلاقیات» - جلد دوم "دوتا کافی نیست"| عضو شوید👇 https://eitaa.com/dotakafinist https://eitaa.com/dotakafinist