یک عمر دویدیم و به کویَت نرسیدیم دل از تو شکستیم؛ ولی دل نبریدیم روی تو گل انداخت ز شرمِ گنهِ ما ما از گل روی تو خجالت نکشیدیم خال لب تو دانه ی ما بود و صد افسوس کاندر طلب دانه به هر دام پریدیم رفتیم و دویدیم همه عمر و نگفتیم دنبال که رفتیم؟ به سوی که دویدیم؟ توسینه ی صد چاک ز ما خواستی و ما حتی ز فراق تو گریبان ندریدیم عالم همه جا بود محیط کرم تو افسوس که ما قطره ای از آن نچشیدیم بودیم سرافراز به مِهر تو هماره هرچند ز بار گنه خویش خمیدیم 🔹 🔹