اهمیت اصالت زبان:
وقتی شاعر یا نویسنده ای تجربه اصیل و دست اول دارد زبانش هم پویاست، در حالی که زبان در دست نویسنده و شاعر دوره انحطاط چیزی است مرده و ایستا و هر کلمه یک شبکه خاص به همراه خود دارد که از حوزه آن‌ها تجاوز نمی‌کند مثل شعر عصر تیموری.
یکی از‌مواردی که باعث پویایی زبان می‌شود و در نتیجه شعر را از تقلید دور می‌کند و باعث می‌شود زبان اصیل از تجربه اصیل برآید، شکستن نرم و هنجار در زبان است که به شکل‌های مختلفی مثل آرکائیسم، آشنایی زدایی، پارادوکس و... بروز می‌کند.
این مسئله در مورد تجربه عرفانی هم که نوعی تجربه هنری است با زبان عرفان کاملا صدق می‌کند، بدین معنی که زبان سالم در پی تجربه اصیل است و حال متعالی در قال نازل قابل تصور نیست.
📖کتاب: دفتر روشنائی (دکتر شفیعی کدکنی)
آرایه های ادبی