صدایت مرا به تماشای کودکیم می‌برد مرا با آب ، با بابا مرا با مردِ در باران مرا با درسِ شیرینِ توت مرا با صد دانه یاقوت ؛ می‌نشاند پای مشقِ عشق مرا به دشتِ پُر از گله می‌برد به مهمانی چوپان _ چوپانی که هرگز دروغ نگفت_ مرا به تحسین دهقان فداکار در خطوطِ ممتدِ عریان. تو از حساب و هندسه می‌گویی و من هراسان، تمامِ ساعت پیِ کودکیم می‌گردم. معلمِ عزیزم! تو راست می‌گفتی ولی کاش یادم می‌دادی که؛ همیشه دو دو تا ، چهار تا نمی‌شود من هنوز در ضرب و جمع آن مانده‌ام بیا این شاگردِ حیرانت را دریاب من هنوز انگشتم برای سوال بالاست هنوز! باور کن... @golchine_sher