خداوند عز و جل به موسى ع فرمود: يا موسى، احفظ وصيّتي لك بأربعة أشياء: أوّلهنّ: ما دمت لا ترى ذنوبك تغفر فلا تشتغل بعيوب غيرك. و الثانية: ما دمت لا ترى كنوزي قد نفدت فلا تغتمّ بسبب رزقك. و الثالثة: ما دمت لا ترى زوال ملكي فلا ترج أحدا غيري. و الرابعة: ما دمت لا ترى الشيطان ميّتا فلا تأمن مكره. اى موسى، اين چهار وصيت مرا به خاطرت بسپار. 1. مادامى كه نمى ‏دانى گناهانت بخشيده شده يا خير، به ذكر عيب ديگران مشغول نباش. 2. مادامى كه مى‏ بينى گنجينه ‏هاى روزى من از بين نرفته‏ اند به خاطر روزى‏ ات غم مخور. 3. مادامى كه مى‏ بينى من مُلكم باقى است، به غير از من اميدوار مباش. 4. مادامى كه مى‏ دانى شيطان نمرده، از مكر او ايمن مباش. ✍ واجب است كه ما اين حديث را چنين معنا كنيم كه: منظور از گناه موسی، ترك اولى مى‏ باشد (يعنى پيامبران بايد كوچكترين عملى را كه در نظر خداوند خوب است ترك نكنند). زيرا دلايل قطعى بر عصمت انبياء موجود است. بعضى از اصحاب حديث گفته ‏اند كه: انبياء و امامان عليهم السلام چون همه اوقاتشان‏ غرق توجه به جناب احديت و اطاعت از اوامر اوست و دلهايشان به طور جدى مشغول اطاعت خداوند است، لذا هر وقت براى عمل مباحی از قبيل خوردن و نوشيدن و ازدواج از توجه به خداوند منصرف مى‏ شدند، همين عمل را براى خود گناه شمرده ‏اند و از خداوند طلب مغفرت مى ‏كردند. 📚 الجواهر السنية في الأحاديث القدسية (كليات حديث قدسى)؛ ص107. 🆔 @huoooo