✍بخش دوم؛ نمی‌دانم چرا آن پنج دقیقه زمان تا رؤیت بی‌بی چک، آن‌قدر طولانی شد. نمی‌توانستم بخندم. نمی‌توانستم بنشینم. نمی‌توانستم بایستم. نمی‌توانستم چیزی بخورم‌. بنظرم همه چیز مردانه، حریص و طماع و متعرضانه می‌نمود. فقط دو دستی فرمان اعصابم را گرفته بودم تا توی جوب نفرت چپ نکنم. نفرت! نفرت از تو! نمی‌خواستم بدنم این‌بار چیزی از تو را ترجمه‌ و منتشر کند. خط دوم که ظاهر شد، اصلا شوخی نداشت. خط بطلان بود بر تمام شک‌ها و اگرها و امیدها. پررنگ و قوی و پُرخون‌. زدم زیر گریه. از آن گریستن‌های انفجاری نبود. اشک‌هایم بارش لاینقطعی بودند در سکوت سرد یک عصر پاییزی دل‌گیر. ذهنم پاورچین و بی‌‌اجازه رفت سراغ فایل عوارض بارداری و پوشه «گریه بی‌دلیل» را بیرون کشید. انصاف نبود. من تازه پنج ماه بود که عوارض بارداری دومم را آرشیو کرده بودم. هنوز دردهای پسازایمان ادامه داشت. وقتی از سر کار برگشتی، ماشین اعصابم صاف خورده بود توی جدول دو رنگ ناامیدی و استیصال. نزدیکم شدی. تنها چیزی‌که در آن لحظه نمی‌خواستم، همین لمس کردن بود. محکم و علیرغم تلاشم برای امتناع، بغلم کردی. روی لب‌هات « نترس» و «ناراحت نباش» و «از پسش برمیاییم» بود. اما صورتت را که به صورتم چسباندی، یک «متاسفم» روی پوستت سُر خورد. نمناکی محجوبی که خیلی سریع خودش را رساند به زبری و تراکم محاسن و ریش‌ها، تا محل اختفایش باشد. چیزی در من نه با این موجود، که با موجودیت خودم کنار نیامد. بیش از حد احساس آسیب‌پذیری می‌کردم و این میلم به انزوا را تشدید می‌کرد‌. تمام عواطف و مهربانی‌هایت مثل لبخندهای عابران بنظرم گذرا و بیگانه می‌آمد. دراز کشیدم روی تخت سونوگرافی و خیره شدم به سقف کرم رنگش. چهار ماه گذشته بود و وقتش بود دوست داشتنش در من تپش بگیرد. اما از سوزش معده و کمر درد خسته بودم. دلم می‌خواست به دکتر و دم و دستگاهش پشت کنم و لختی بخوابم. وقتی با خنده مایع لزج را روی تنم می‌سُراند، توی دلم خدا خدا می‌کردم که از آن دکترهای بانمک با سوال‌های «دوست داری جنسیتش رو دختر بگم یا پسر؟» نباشد. حوصله خوشمزگی نداشتم. با صدایش به‌خودم آمدم. «مانیتورو نگاه کن» یک توده سیاه و سفید ابری توی دنیای خودش، که بدن من بود، داشت انگشت‌ دست‌هایش را جلوی صورتش تکان می‌داد؛ جوری که انگار دارد روزهای مانده به تولدش را می‌شمارد‌. همان لحظه روی مهره‌ی کمرم، جایی بین دو کتفم احساس سرما کردم. جز آن، چیزی در من تغییر نکرد. چیزی‌که رنگ را به دنیای سیاه و سفید این بارداری ناخواسته برگرداند، استوری تو بود. داشتم بستنی می‌خوردم که اعلان قرمزش را گوشه واتساپ دیدم. با همان دستی که قاشق توش بود، رویش زدم و تا بالا بیاید شره‌ی کاکائویی رنگ بستنی را از کنار ظرف شیشه‌ایش با انگشت گرفتم و به دهانم بردم. روی عکس کفش پسرانه‌ی آبی بی‌اندازه کوچکی نوشته بودی: «به برگه‌ی شجره‌نامه‌ات نوشته شده حلال‌زاده غلامی ز دودمان نجف» و من مثل کسی که ناگهان حافظه‌اش برمی‌گردد یادم افتاد، که این فرزند قبل از این‌که مال تو باشد، مال من باشد، مال کس دیگری است. رزق و هویت و تعلّقی مخصوص به‌خودش دارد، آن هم به جایی که از دنیای من و تو هزاران بار بزرگتر است. من برای لبخند رسول خدا، برای اضافه شدن فرزندی به امتش، قلب کوچک پایین استوری را لمس کردم. زنگ زدی. پرسیدی: «بستنیش خوشمزه بود؟» نوک انگشت سبابه‌ام را مکیدم و گفتم: «شیرین بود. خیلی شیرین.» در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan