شهید حسین هوشیار از زبان مادر : اخلاق و رفتارش در بین تمام دوستان و اقوام زبانزد بود . یکی از دوستانش ، مادرش را از دست داده بود . هر وقت چیزی برایش می خریدم بلافاصله آن را کادو می کرد و به دوستش هدیه می داد. می گفت : من مادر دارم و برایم هدیه می خرد اما او چه ؟ فکر و ذکر حسین کمک به دیگران بود . او از همان دوران کودکی به دستورات اسلام توجه خاصی داشت ، اذان گوی مسجد بود و خیلی به نماز جمعه اهمیت می داد. به دوستش وصیت کرده بود بعد از شهادتم هر وقت به نمازجمعه رفتی ، سجاده مرا کنار خودت پهن کن و بدان که من همانجا هستم . با عشق و علاقه قلبی و همتی که داشت قرآن را بگونه ای یاد گرفت که توانست در مساجد و محله های محروم به دیگران قرآن تعلیم دهد . جنگ که شروع شد ، عزم رفتن کرد اما مسئول امور فرهنگی مسجد که دوست صمیمی اش بود ، موافقت نمی کرد و می گفت : وجود تو اینجا برای آموزش نوجوانان و جوانان ضروری تر است . وقتی دوستانش از جبهه می آمدند و از حال و هوای آنجا تعریف می کردند ، دلش پر می کشید و می گفت : می گویند نزدیک کربلایند ... یک بار همراه با پدرش در خیابان راه می رفتم که حسین را دیدیم . چنان سر به زیر قدم بر می داشت که اصلا متوجه اطرافش نبود طوری که به پدرش برخورد کرد . پدرش گفت : پسر جان ! چرا موقع راه رفتن سرت را بالا نمی گیری ؟ گفت : به خدا قسم می ترسم سرم را بالا بگیرم ، مادر شهدا را ببینم و شرمنده آنها شوم . من از آنها خجالت می کشم . نوروز سال 61 بود که بالاخره تصمیم گرفت به جبهه برود . بعد از سال تحویل گفت : گل بخریم تا به خانه شهدا برویم . در مسجد اعلام کردند آنهایی که قرار بود ششم فروردین اعزام شوند سه روز زودتر عازم جبهه می شوند . حسین از خوشحالی سر از پا نمی شناخت و بالا و پایین می پرید بگونه ای که موجب تعجب همه شده بود. آن روز تا 12 شب به خانه اقوام و همسایه ها و خانواده شهدا رفت و از همه خداحافظی کرد و گفت : حلالم کنید ، دیگر برنمی گردم . موقع خداحافظی می خواستم ببوسمش اما نگذاشت و گفت : می ترسم مهر مادری به دلم بیافتد و از راه باز بمانم . بگذار بروم به سعادت برسم. بالاخره راضی شد پیشانی اش را ببوسم. حسین فقط دو ماه در جبهه بود. نگرانی من پدرش را راهی منطقه کرد . آنجا پدرش به حسین گفت : مادرت آرام و قرار ندارد ، برگرد . حسین جواب داد : فرمانده مان که بدنش پر از ترکش است حرف از برگشت نمی زند ، من چطور برگردم ؟ چند بار پایش را به زمین کوبید و گفت : بابا ! این پوتین که با پول شما خریدم خیلی با غیرت است ! آخر چند جا را آزاد کرده امیدوارم خرمشهر را هم آزاد کند آنوقت بر می گردم .گفته بود به مامان بگویید قول می دهم فردای آزادی خرمشهر پیشش باشم . او به قولش وفا کرد و وقتی خبر آزادی خرمشهر به گوشمان رسید فردای آن روز خبر شهادت حسین را به ما دادند . @javad20jj کانال شهدای شهرک ولیعصر