(از این کارها بپرهیز) ┄┅═══✼🦋✼═══┅ ...در ادامه‌ی حکمت دوم، امیرالمومنین علیه‌السلام به‌ اشاره می‌فرمایند: اگر کسی‌ سفره‌ی دل خویش را نزد این‌ و‌ آن باز کند(بدون هیچ فایده) و مشکلات خود را فاش کند، رضایت به ذلّت خود داده است. انسان، هرگاه نزد طبیب یا قاضی یا یک دوست، برای‌ حل‌ مشکلی رود، کار خلافی نکرده است؛ اما بیان مشکلات‌ نزد کسانی که‌ هیچ‌گونه توانایی ندارند اثری جز ذلّت و سرافکندگی ندارد. در این مواقع، نباید صحبت و درددلی بیان شود. جایی می‌‌توان سخن به میان آورد‌ که راه حلّی برای آن مشکل پیدا شود. این حکمت گهربار‌: کسی که زبانش رابر خود امیر سازد‌، شخصیّت او تحقیر می‌شود. منظور از امیر شدن زبان این‌ است که: زبان از تحت کنترل عقل و فکر خارج شود و هر چه بر زبان آید بگوید. در حدیث دیگری از مولا در سلسله همین کلمات قصار(خطبه ۳۴۹) می‌خوانیم‌: کسی که زیاد سخن بگوید اشتباهات زیادی‌ خواهد کرد. کوتاه سخن اینکه، باید زبانش را تحت اختیار عقلش قرار دهد نه عقل را تحت‌ اختیار زبان. اولی مایه و دومی‌ اسباب است. امام باقر (علیه السلام ) نیز می‌فرمایند: به راستی که زبان کلید همه خوبی‌ها و بدی‌هاست؛ پس بهتر است مومن بر زبان خود مهر زند، همانطور که بر کیسه جواهرات مهر می‌زند. ... ┄┅═❁.❖.❁═┅┄ @khadem_astan ┄┅═❁.❖.❁═┅┄