بسم الله شاید آخرالزمان، سختیش به این باشد که بی‌وقفه باید اولویت ببندیم و نبندیم. با دقت کوله بچینیم و بی بار باشیم. دقت کنیم کدام از شماره‌هایی که برای امروز نوشته‌ایم بالای کدام قرار می‌گیرد و آماده باشیم که روی شماره‌ها خط بکشیم. تصمیم‌گیری آن به آن بکنیم و آماده باشیم که رام و تسلیم از هر تصمیمی دور شویم. بی‌وقفه به ورودی‌های ذهن ستاره بدهیم، این چهار ستاره می‌گیرد، این سه ستاره، این چهار و نیم. داوری مدام کنیم و حواسمان به داده‌ای باشد که وقتی بدهند وقت تلف داوریش نکنیم و جا نمانیم. شاید آخرالزمان سختیش به این باشد که در همه لحظات وقتی با تعصب و جدیت، شماره‌های کاری امروز را جلو می‌بری باید حواست به اولویت ناگهان، به اتفاق غافلگیر باشد. آیا من آماده‌ام که با همان جدیت که امروز را مطابق برنامه پیش می‌برم، برنامه را بهم بریزم و سر از پا نشناخته به سمت دعوتی بدوم که صف ایستادن من در جهان را رقم می‌زند. آیا اولویت پنهان، پشت همه طرح‌ها و رویاهای من ایستاده است ولی با تمام وجود و تعصب، با تمام تلاش دارم طرح و رویایی را جلو می‌برم؟ ایستادن روی این لبه، شاید همان آتش توی مشت باشد. - نفیسه مرشدزاده @maae_maein