🏴 عجب روایتی ... كَـيْفَ اَصْبَـحْتَ يا ابْنَ رَسُـولِ اللّهِ صلي الله عليه و آله فَقالَ: اَصْبَـحْتُ وَلِىَ رَبٌّ فَوْقى، وَ النّـارُ اَمـامى، وَالْمَـوْتُ يَطْلُبُنى، وَالْحِسابُ مُحـْدِقٌ بى وَ اَنَامُـرْتَهِنٌ بِعَـمَلى، لا اَجِـدُ ما اُحِبُّ، وَ لا اَدْفَـعُ مـا أَكْرَهُ، وَ الاُْمُـورُ بِيَـدِ غَيْرى، فَاِنْ شـاءَ عَـذَّبَنى، وَ اِنْ شـاءَ عَفـا، فَـأىُّ فَقيـرٍ اَفْقـَرُ مِـنّى به امام حسين عليه السلام گفته شد: اى فرزند رسول خدا چگونه صبح كردى؟ فرمود: صبح كردم در حالى كه پروردگارم بالاى سر من است و آتش جهنم پيش رويم و مرگ در جستجوى من است و حساب مرا احاطه كرده و من در گرو عمل خودم هستم آنچه را دوست دارم نمى يابم و آنچه را دوست ندارم از خودم دور نمى كنم كارها دست ديگرى (يعنى خدا) است؛ چنانچه بخواهد عذابم مى كند و اگر مايل باشد مى بخشد. پس چه كسى از من نيازمندتر است؟ بحارالانوار/ جلد 76 / صفحه 15