#اسرار_نماز سرّ قرائت بسم الله الرحمن الرحیم نماز عبادتی است فراگیر که در آن با حالت های گوناگون بندگی، با خدا سخن می گوییم. خداوند نیز با سوره هایی که در نماز خوانده می شوند، با ما سخن می گوید. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: هر که شوق دیدار خدا را دارد، به سخن خدا گوش فرا دهد. قرائت نماز دو راز نهان دارد، یکی به لحاظ آن چه قرائت می شود و دیگری به اعتبار آن که یکی از حالت های نماز است. گواه آن که قرآن راز دارد، این آیه گرامی است: إِنَّا جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ، وَإِنَّهُ فِي أُمِّ الْكِتَابِ لَدَيْنَا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ. هنگامی که بنده‌ای فاتحة الکتاب و سوره پس از آن را بخواند، خداوند به فرشتگان خود می فرماید: آیا این بنده مرا نمی بیند که چگونه با قرائت سخن من لذت می برد؟ ای فرشتگانم! شما را گواه می گیرم که روز قیامت به او خواهم گفت: «در بهشت من قرائت کن و به رتبه های بالاتر رو! او همواره قرائت می کند و به شماره هر حرف، درجه ای به او داده می شود.» سرّ بلند شدن صدا در نماز علامه طباطبایی(ره) می نویسد: بلند کردن صدا در نماز، معنایش متعالی و والا بودن خداست. آهسته خواندن آن، معنایش نزدیک بودن او است، حتی نزدیک تر از رگ گردن. پس به هر دو گونه نماز خواندن، ادا کردن حق همه نام های خدا است. تسبیحات اربعه محمد بن عمران از حضرت صادق(ع) پرسید: چرا در رکعت های آخر نماز، تسبیحات اربعه برتر از قرائت است؟ امام فرمود: پیامبر گرامی(ص) در دو رکعت آخر نماز، بزرگی خداوند را مشاهده کرد و دلش از این عظمت هراسید و زبان به تسبیح خداوند گشود. از این رو، تسبیح خدا در رکعت های آخر نماز، برتر از قرائت است. 📚 منبع: اسرار نماز استاد باقی @mahdaviat_arak