📜 عنوان: «یادداشت دیدار» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ بعضی قرارها، هرچقدر هم دیر بهشون برسی، باز منتظرت می‌مونن... مثل قرار نماز. خدا توی آیه‌ای بسیار خاص، خطاب به حضرت موسی می‌فرماید: «وَ أَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي» یعنی: «نماز را برپا دار... برای یاد من» (طه / ۱۴) این "یاد"، فقط یک خاطره نیست. یادِ خدا، یعنی حضور او در لحظه‌لحظه‌ی زندگی‌ات؛ یعنی زنده شدنِ دل، وقتی همه‌چیز مرده. ✨ بخش اول: بعد فردی – نماز، تمرین حضور در عصر غیبت نماز، فقط خم و راست شدن نیست. یاد خداست در شلوغ‌ترین ساعت‌های روز؛ وقتی غرق کار و گوشی و استرس شدی، ناگهان مؤذن می‌گوید: "حَیَّ عَلَی خَیْرِ الْعَمَل" و خدا دعوتت می‌کند برای یک خلوت کوتاه. نماز یعنی: "بیا از بین همه گرفتاری‌ها، لحظه‌ای به من نگاه کن، که من همیشه نگاهم به تو بود." در دنیایی که آدم‌ها، خودشان را فراموش کرده‌اند، نماز مثل یک یادداشت است؛ یادداشتی از طرف خدا، برای یادآوری اینکه گم نشوی. 🏛️ بخش دوم: بعد اجتماعی – اگر نماز باشد، فساد نمی‌ماند در جامعه‌ای که نماز «یاد» شده باشد، ظلم جا ندارد. اگر مسئول نماز بخواند، به یاد خدا می‌افتد؛ و کسی که یاد خدا را در دل دارد، به مردم خیانت نمی‌کند، حق کسی را نمی‌خورد، بیت‌المال را خرج خوش‌گذرانی نمی‌کند. نماز در جامعه اگر زنده باشد، وجدان عمومی بیدار می‌شود. انقلاب اسلامی با نماز پیروز شد. میدان جنگ، با صدای اذان معنا پیدا می‌کرد. شهدا، اغلب آخرین حرفشان این بود: «نماز را سبک نشمارید.» امروز هم اگر بخواهیم جامعه‌ای مقاوم و آگاه بسازیم، باید نماز را از گوشه مسجد، به متن زندگی برگردانیم. نماز، فقط عبادت نیست؛ نقطه اتصال است. یادآور دیدار. چک‌پوینت بندگی. خدا نگفت: نماز بخوان «برای من» گفت: نماز را «برای یاد من» به پا دار؛ یعنی آنچه من از تو می‌خواهم، "بودن با من" است، نه فقط ادا کردن کلمات. بیایید این «قرار کوتاه» را جدی بگیریم؛ هم فردی، هم اجتماعی. خدایا! کمکمان کن نمازمان، فقط "خواندن" نباشد، بلکه "یاد" باشد. ✍ نگارنده: حسین ابراهیمی 🌿 منبرک قرآنی؛ هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani