زن_مرد، ❤️رفاقت یا 💔رقابت؟
✍️پیچیدگی «نگاه زنانه به مرد» و «نگاه مردانه به زن»، مستقل از آموزه‌ها و معارف الهی، از جایی شروع می‌شود که هر کدام با فهم و تجربه جنسیتی خود، با فرض این‌که فهمی درست و کامل و دقیق و عمیق باشد، به خودش اجازه می‌دهد تا «جنس دیگر» را که ساختار بیولوژیک و کارویژه‌های ذهنی و شرایط روانی او که دقیقاً «مکمل خود اوست»، سهل‌اندیشانه «همانند خودش» تصور کرده و درباره او به قضاوت بنشیند؛...
✔️این قضاوت که ناشی از «سوءتفاهم» بنیادین است، قطعاً تولید «سوءظن» دائمی میان «زنان و مردان» می‌کند و اشتباهی نیست که به سادگی قابل جبران باشد.
🔰در این‌جا، فعلاً تشریح نگاه آشفته فیمینیستی «زن به مرد» در روزگار کنونی مورد بحث نیست؛ اما دو نگرش کلی متضاد و متعارض نسبت به روابط میان زنان و مردان وجود دارد که یکی الهی و دیگری نفسانی است و اصلاً موضوع جدیدی نیستند، بلکه دوران به دوران، در میان تمام نسل‌های بشری، در بینش و نگرش و گرایش افراد تکرار شده و می شوند.
✍️مروری به این «دو منظر» تکراری مبتنی بر «خودخواهی یا غیرخواهی»، مفید است؛ بویژه آن‌که همواره زنانی «خودخواه/خودپرست» تلاش کرده‌اند تا از فهم و باور این واقعیات بگریزند و رؤیای خویش را در دنیای تخیلی «زنان بدون مرد» یا «مردان زنانه» تصویر و تصور کنند؛ همچنان‌که مردانی «خودپسند/خودپرست»، واقعیات را وارونه دیده و بد عمل کرده و پشیمان شده‌اند:
➕از منظر اولی، «زن» بستر خلقت، امانت‌دار خالق هستی و خلّاق اخلاق بشری است که نباید زیر سلطه شرارت اشرار، کرامت انسانی‌ش در وانهادگی اجتماعی، پایمال امیال نفسانی قرار گیرد.
✖️از منظر دومی که بیزار از برداشت اولی است، خلقت «زن» طفیلی مرد است که در بهشت آغازین، فریب شیطان را خورده و با عشوه‌گری و طنازی «آدم» را فریب داده و باعث هبوط و سقوط آدمیان به زمین نفرین شده کنونی شده است؛ بنابراین، مأموریت یا خاصیت همیشگی او در زمین، فقط طنازی و عشوه-گری برای بهره‌برداری مردان روی زمین است و بس.
➕اولی،«زن» را گنجینه الطاف الهی و لطیفه‌ی ظرافت‌های انسانی می‌داند که آرامش و امنیت و سعادت او، تنها راه رشد و تعالی و تکامل مرد می‌باشد.
✖️دومی، مطالبه همیشگی‌ش، همانا لذت‌جویی بصری همگانی و کام‌جویی آزاد و متنوع و متناوب از هر زنی است که بتواند او را اغوا کند تا بهره‌کشی آزادانه جنسی و بیگاری همه جانبه از خودش را «آزادی زنانه» پندارد.
➕اولی، «زن» را اسرار زیبایی زندگی و تجلی روح پاک انسانی و راز مهربانی خود می‌بیند که عبودیت و بندگی خدا را پر از شور و نشاط می‌سازد و هر فداکاری در راه ساختن یک زندگی مشترک با «زن» را با جان و دل می‌پذیرد.
✖️دومی، گسستن از هرنوع تعهد و قید و بند در زندگی را «آزادی از اسارت و بردگی» خود می‌بیند و در عین حال برای تأمین نیازهای جنسی، هرگونه عواطف انسانی را بی‌رحمانه در خودش سرکوب می‌کند و کمک گرفتن از خباثت روانی و خیانت رفتاری (مانند معتاد کردن و فراری دادن دختران از پناهگاه خانواده خودشان) را نشانه‌ی «زرنگی» خویش می‌انگارد.
➕اولی،«زن» را مجمع الفضائل الهی در جامعه انسانی می‌شناسد که نسل هابیلیان را تکثیر می‌کند تا در نهایت جامعه آرمانی و مطلوب پروردگار در روی زمین شکل بگیرد.
✖️دومی، «زن» را بسان مجمع الرذائلی می‌شناسد که فقط می‌خواهد سربار زندگی و مانع آزادی عمل مرد باشد و فرزندآوری او را هم یک نکبت و مصیبت غیرقابل تحمل می‌بیند که قابیلیان شرور را به وجود می‌آورد.
➕اولی، زن را برای زندگی جاودانه مشترک، سرشار از اعتماد و اطمینان قلبی برای تکامل روحی و آرامش معنوی مشترک و به مثابه فرصتی برای بندگی خدا می‌خواهد.
✖️دومی، زن را برای یک «زندگی رها»، بدون هر قیدوبندی، «گذرا و متنوع»، بدون وفاداری و تعهد، بدون تحمل کهنسالی و ناتوانی و نازیبایی و بدون پذیرش تفاوت‌های ذاتی یا اکتسابی دیگری، می‌خواهد.
✍️ ادامه دارد...
۱۴فروردین۱۴۰۲/ محمدعلی رامین
صفحات‌مجازی محمدعلی رامین:
eitaa.com/maramin ایتا
splus.ir/mohammadali_ramin سروش