حکمت 249 نهج البلاغه: و خداوند ایمان را برای پاکیزه ماندن از شرک و نماز را برای جلوگیری از غرور واجب کرد... امام این حکمت را به بیان علل پاره ای از فرایض و احکام خداوند اختصاص داده اند. کلام مذکور با توجه به اینکه پاسخ به پرسش شخص خاصی نبوده است، نشان دهنده آن است که هیچ مطلب و موضوعی، در دین بی فلسفه نیست. پس دین اسلام آگاهی از فلسفه احکام را منافی اخلاص نمیداند؛ بلکه سؤال و تحقیق را دلیل رشد مردمان میشناسد. این کلام انسان را از حالاتی چنین که پاره ای از عموم مردمان دارند و مثلاً میگویند «نماز می خوانیم چون خدا گفته است» و «به ما چه که علت آن چیست؟!» و «اینها وسوسه های شیطانی است» و...، یک درجه ترقی می دهد و شخص را به حدی از بینش و آگاهی می رساند که وظایف خود را با «شناخت» و «بصیرت» بیشتری انجام دهد. برداشتی از کتاب "با علی در صحرا" شرح دو حکمت از نهج البلاغه در کلام آیت الله حائری شیرازی برای خرید این کتاب با تخفیف ویژه روی لینک زیر کلیک کنید: mayaminbook.ir/?p=2105 💎 به میامین بپیوندید: https://eitaa.com/joinchat/2285044196Cc82aebfad0