... به سراغ جعبه‌ی امداد با آن علامتِ «+» قرمز و بزرگش می‌روم... اما پاسخ تمنّایم منفی ست! 😔 از این بدتر نمی‌شود! مسکّن تمام کرده ایم! 🤬 حالا وقتش بود؟ 🤨 مانده‌ام حالا که همسرم نیست؛ این ساعت از شب، با این حجم از درد، چطور پشت فرمان بنشینم و به داروخانه بروم؟!😓 از شدت درد و عصبانیت، دندان‌هایم را به هم می‌فشارم و راهی داروخانه‌ می‌شوم! 🙄😤 آخ که چقدر جای خالی همسرم را بیشتر حس می‌کنم...😭 بی حوصله پشت پیشخوان داروخانه می‌روم: «دو بسته استامینوفن ۵۰۰ میخواستم!» تشکری نه چندان نمایان می‌کنم و سوار ماشین می‌شوم! حالا یک لیوان پر از آب و یک قرص سفید رنگ بی‌روح، راهی جان خسته‌ام می‌شوند!🤒 همان‌جا، یک گوشه‌ می‌نشینم و دورتا دور آشپزخانه را از زیر نگاهم می‌گذرانم؛ 😕 هیچ چیز سر جایش نیست! نه تنها آشپزخانه، که کل خانه در همان نصف روز زیر و رو شده! 🤕 به دخترکانم می‌نگرم که غمگین و بی‌حوصله روبروی تلویزیون، به صف، دراز کشیده‌اند و برنامه‌ی نه چندان دلنشینی را از قاب نهال می‌بینند! 😞 حتی دختر کوچکم که از دیدن لبخند گرم و در آغوش کشیدن مادرانه‌ام مایوس شده، به تقلید از خواهرانش دراز کشیده و به تصاویر نامفهوم تلویزیون خیره شده! 😢 «اصلا وقتی مادرها مریض باشند، هیچ چیز سرجایش نیست!» انگار بیماریشان مویرگی به جای جای خانه و قلب اهالیش رسوخ می‌کند و آن‌ها را به بند غم میکشاند! 😭 حالا کمی از سردردم کم شده... آهی از نهاد می‌کشم و ناگاه... ❗️ «مــــادری» را می‌بینم، دردمند در بستر آرَمیده! 🥀 سینه‌اش گلگون، پهلویش زخمی، صورتش نیلی و جای فرزند نرسیده‌اش، خالی... 😭😭😭 پسر بزرگش اشک می ریزد، اشک غیرت؛ گیسوی دخترکانش پریشان و حسینش... حسین هنوز خیلی کوچک است و جانش به جان مادر وابسته... 💞 و همسرش؛ همسرش؛ همسرش... 😭😭😭😭 همین کافی‌ست که همسرش علیِ خیبر شکن باشد و درب خانه‌اش سوخته... ❤️‍🔥 امام جامعه باشد و تنها در گوشه‌ی خانه به بند صبر کشیده! ذوالفقارش در غلاف باشد و غلاف شمشیر بر بازوی فاطمه... 😭 همین کافی‌ست که «علی» باشد و فاطمه این‌چنین باشد! علی به چشمان فاطمه چشم دوخته و التماس از نگاهش می‌بارد: «ببین می‌توانی بمانی، بمان؛ عزیزم تو خیلی جوانی،بمان...» 😭😭😭 فاطمه؛ چشمان خسته‌اش را می‌گشاید... خانه و اهلش را از نگاه می‌گذارند... نگاهش به نگاه ملتمس علی گره می‌خورد 😔 همین نگاه کافی‌ست؛ همین که فاطمه باشد و خانه این‌چنین باشد... همین که فاطمه باشد و علی غمین باشد... 😭 یک دست به دیوار، یک دست به پهلو، رنگ پریده و گونه‌اش نیلی، صورتش را می پوشاند از علی... 😭 آهسته برمی‌خیزد؛ اصرارهای فضه برای در بستر ماندن «مـــادر» بی ‌فایده‌است... 😔 دورتادور خانه را با آخرین سوسوی چراغ زندگیش گرم می‌کند! ❤️ حسن را دلداری می‌دهد، حسین را آهسته به سینه‌ی شکسته اش می‌چسباند و زیر گلویش را می‌بوسد؛ 😭 زینب را صدا می زند و موهایش را شانه می‌زد و رازی مادرانه در گوش دخترش به امانت می‌ سپارد... ‼️ این راز هر چه هست مربوط به آن بقچه ست! ❗️ آن بقچه و پیراهن کهنه‌ی درونش... 😔 آن پیراهن و حسین و... 😭 کور‌سوی چراغ مادر هم، حالا خاموش شده و در خانه‌ی غمزده‌‌یشان، به برکت آخرین حضور و حرکت مادر، همه چیز سرجایش است؛🥀 اما... مادر دیگر سرجایش نیست... 😭 اشک روضه‌ی نخوانده ام را از گونه برمی‌گیرم و به مدد نامش برای گرما بخشیدن به خانه برمیخزم... 😢 حالا به مدد ذکر «مــــــادر» همه چیز سرجایش است ❤️ و دیگر خبری از «سر‌درد» نیست... 🖤 فدای نام شفابخشت، «حضرت عشق، حضرت مــــــادر» ༺༻السلام علیک یا فاطمه الزهرا༺༻ ✍آينــــــــــﮫ #مادر_بیمار_قسمت۲ #فاطمیه #نشر_با_منبع_زیباتر_است لینک کانال ما در ایتا: https://eitaa.com/Ayenehmadari لینک کانال ما در بله: https://ble.ir/ayenehmadari