📚 يکي از سنت هاي بسيار هوشمندانه در مدارس قديم، اين بود که طلبه، به محض اينکه يک کتاب سنتي (نه هر کتابي) را به دقت زير نظر استاد مي خواند، همان را بعد از مباحثه و تدقيق، فوراً تدريس مي کرد. 📖 طبيعتاً طلاب ديگر که عاشق علم بودند (نه عاشق تمام شدن کتاب و امتحان دادن و خداحافظي کردن!)، به استاداني تمايل پيدا مي کردند که به دقائق و ظرائف بيشتري توجه مي کردند. اينگونه بود که طلبه از همان اول به صورت کاملاً آزاد، طالبِ "مدرّسان پخته" بود، چون فضاي انتخاب استاد آزاد بود. با اين شيوه، افرادي که بي سواد بودند، خواه ناخواه از دايره خارج مي شدند و لاجرم، تنها ملاک و معيار براي تدريس، سواد و دانش بود نه حکم تدریس و شماره پایه و پارتی و ... . کسی هم حرص نمی زد تدریس کند! چون می دانست تنها راه مدرّس شدن، عالِم شدن است! 🔹 خواه ناخواه، بين اساتيد هم که احياناً به نظريات متفاوتي در تحليل عبارات مي رسيدند، چالش هاي علمي رخ مي داد و فضاي علمي طلاب را گرم تر مي کرد و گاهاً تا نيمه هاي شب، چراغ حجره ها روشن بود و مذاکره علمي در جريان! 👌👌 🔸 چقدر اين فضا متعالی بود. ديگر همه يادشان مي رفت که به جز کتاب و علم، چيز ديگري هم هست! 😭 الان متاسفانه اين طور نيست. هم فضاي آزاد گذشته از بين رفته و هم ملاک براي تدريس، عمدتاً چيزهاي ديگري شده است مانند مدرک و شماره پايه و غيره. فوقع ما وقع (فقط امیدوارم عاقّ علمای سابق نشویم) ————————————- ⚠️نشر مطالب، بدون ذکر آدرس کانال، جایز نیست. 🔺 راه ارتباطی: @hm1370 🌐 کانال #میراث_علمی_سلف 🔰🔰 ↘️http://eitaa.com/joinchat/702283798C36acb3a525 ↘️http://mirath.blog.ir