☘دهۀ اوّل ذی‌الحجّه، مدرسۀ انقطاع و توحید☘ ▪️ده روز نخست ماه ذی‌الحجّه افضل ایّام سال برای عبادت است و هیچ عمل خیر و عبادتی در هیچ روزی به فضیلت عبادت در ده روز نخستین این ماه نمی‌رسد. ▪️همان‌طور که دهه‌هایی را به ائمّۀ معصومین علیهم السّلام منتسب می‌دانیم، اگر بخواهیم برای این ده روز نامی بنهیم، باید این ده روز را « #دهۀ_الهیّه» یا « #دهۀ_توحیدیّه» بنامیم. ☘رسیدن به حقیقت توحید در جنبۀ نظری و عملی☘ ▪️جز خدا را در عالم ندیدن هم مراتبی دارد که در این ده روز باید تکمیل شود. چون گاهی سالک از غیرخدا قطع توجّه می‌کند؛ امّا خود این قطع توجّه او نوعی التفات و توجّه است. ▪️همین که اراده می‌کند که توجّه خود را از غیرخدا قطع کند، ظهور یک نوع توجّه است. این « #مقام_قطع» است و « #توحید_تام» بالاتر از این است. ▪️مرتبۀ بالاتر، « #مقام_انقطاع» است. در مقام انقطاع این اراده، التفات و توجّه نیست؛ خود به‌ خود غیرخدا دیده نمی‌شود؛ نه اینکه شخص اراده کند غیرخدا را نبیند. این «مرتبۀ انقطاع» است. ▪️و اوج مرتبۀ توحید، «مرتبۀ کمال انقطاع» است؛ که در مناجات شعبانیه از خدا می‌خواهیم «اِلٰهِی هَبْ لِی #كمالَ_اْلاِنْقِطاعِ اِلَیکَ» .... ◾️استاد مهدی طیّب، ۹۲/۰۷/۱۱◾️ @mohamad_hosein_tabatabaei