◾️در مقاتل وارد است که در جریان حادثه‌ی کربلا و تا پیش از شهادت امام حسین علیه السلام، حضرت زینب سلام الله علیها بسیار بی‌تاب حضرت سیدالشهداء بود. او واقف مواقف اضطرار است اما اضطرار وداع آخر، زینب را حسین محض کرد. به هنگام وداع با امام، حضرت اباعبدالله الحسین، ید ولایی خویش را بر صدر خواهر گرانقدرش گذاشت و اینجا بود که حضرت زینب آرام شد و فرمود: «یَابنَ اُمِّی، طِب نَفساً وَ قَرِّ عَیناً فَإنَّکَ تَجِدُنیِ کَمَا تُحِبُّ وَ تَرضی». با تأمل در این کلام ایشان، درمی‌یابیم که پس از وداع با اباعبدالله، حضرت زینب به مقامی بسیار عظیم نائل گشته است؛ «إنَّکَ تَجِدُنیِ کَمَا تُحِبُّ وَ تَرضی». امام، مأموم را به خود می‌خواند و تنها زمانی رضایت او حاصل می‌شود که مأموم به همان مرتبه‌ای که او در آن قرار دارد رسیده باشد؛ اینکه حضرت زینب می‌فرماید «إنَّکَ تَجِدُنیِ کَمَا تُحِبُّ وَ تَرضی» اشاره به همین مقام اعظم زینبی دارد. در کربلا، ایشان به مقام انسان کامل نائل شد هرچند که امام نبود؛ می‌بینیم که در مواردی چند، حضرت سیدالساجدین در سکوت است و این حضرت زینب است که قافله‌ی اسراء کربلا را رهبری اعنی امامت می‌کند. #ح_م