زيارت حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام)
بنابه روایاتی که از ائمه اطهار علیهم السلام وارد شده، زیارت امام حسین علیه السلام برتر از زیارت امام زمان هر عصر و‌زمانی است . مثلا اگر زمانی که امام صادق عليه السلام در قيد حيات بودند و به خدمت ايشان مي رسيديم و با آنحضرت سخن مي گفتيم و ايشان با ما سخن مي گفت، زيارت امام حسين عليه السلام برتر از آن بود.
ابن ابي يعقوب نقل کرده است که چون به ديدار امام صادق عليه السلام رفتم به ايشان عرض کردم: شوق ديدار شما رنج و زحمت را بر من هموار کرد. امام فرمود: به خدا شک نکن ؛ به ديدار کسي که حق عظيم تري نسبت به من بر تو دارد نرفته اي.
راوی گوید: اين فرمايش حضرت که تو به ديدار کسي که حق عظيم تري نسبت به من بر تو دارد، نرفته اي، براي من سنگين تر بود از اينکه فرمود به خدا شک نکن.
پرسيدم: چه کسي بر من حق عظيم تري از شما دارد؟
امام صادق علیه السلام فرمود: حسين بن علي (عليهماالسلام). اگر به زيارت حسين عليه السلام نايل شدي، در کنار قبر ايشان دعا کن و رفع حاجت هايت را از خدا بخواه.
عَنِ اِبْنِ أَبِي يَعْفُورٍ قَالَ : قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ دَعَانِي اَلشَّوْقُ إِلَيْكَ - أَنْ تَجَشَّمْتُ إِلَيْكَ عَلَى مَشَقَّةٍ فَقَالَ لِي لاَ تَشْكُ رَبَّكَ فَهَلاَّ أَتَيْتَ مَنْ كَانَ أَعْظَمَ حَقّاً عَلَيْكَ مِنِّي فَكَانَ مِنْ قَوْلِهِ فَهَلاَّ أَتَيْتَ مَنْ كَانَ أَعْظَمَ حَقّاً عَلَيْكَ مِنِّي أَشَدَّ عَلَيَّ مِنْ قَوْلِهِ لاَ تَشْكُ رَبَّكَ قُلْتُ وَ مَنْ أَعْظَمُ عَلَيَّ حَقّاً مِنْكَ قَالَ اَلْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ أَلاَ [أَلاَّ] أَتَيْتَ اَلْحُسَيْنَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ فَدَعَوْتَ اَللَّهَ عِنْدَهُ وَ شَكَوْتَ إِلَيْهِ حَوَائِجَكَ .
کامل الزيارات، ج ۱، ص ۱۶۸
بحار الأنوار، ج ۹۸، ص ۴۶
مستدرک الوسائل، ج ۱۰، ص ۲۴۰
مطلب ديگر اينکه امام باقر عليه السلام به ديدار کساني که از زيارت قبر حسين عليه السلام باز مي گشتند، مي رفت. از حمران نقل شده است که گفت: قبر حسين عليه السلام را زيارت کردم و چون بازگشتم ابوجعفر عليه السلام به پيش من آمد، عمربن علي بن عبدالله بن علي نيز همراه ايشان بود. ابوجعفر عليه السلام فرمود: بشارت باد بر تو اي حمران! زيرا هر کس قبور شهداي آل محمد را به قصد قربت زيارت کند، تمام گناهانش آمرزيده مي شود و مانند روزي مي شود که از مادر متولد شده است.
حَدَّثَنِي حُمْرَانُ بْنُ أَعْيَنَ (رَحِمَهُ اَللَّهُ )، قَالَ: زُرْتُ قَبْرَ اَلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (عَلَيْهِمَا اَلسَّلاَمُ) ، فَلَمَّا قَدِمْتُ جَاءَنِي أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ (عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمُ) وَ عُمَرُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ عَلِيٍّ ، فَقَالَ لِي أَبُو جَعْفَرٍ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ) : أَبْشِرْ يَا حُمْرَانُ ، فَمَنْ زَارَ قُبُورَ شُهَدَاءِ آلِ مُحَمَّدٍ (عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمُ) يُرِيدُ اَللَّهَ بِذَلِكَ وُصْلَةَ نَبِيِّهِ ، خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ .
الأمالي (للطوسی) ج ۱، ص ۴۱۴
تفصیل وسائل الشیعة،ج ۱۴، ص ۳۳۱
بحار الأنوار، ج ۹۸، ص ۲۰
برگرفته از کتاب الخصائص الحسینیة