مقام علمی امام صادق علیه‌السلام
نام امام ششم شیعیان «جعفر»، كنیه‌اش «ابوعبدالله»، لقبش «صادق»، پدر بزرگوارش امام باقرعلیه السلام، و مادر مكرمه‌اش «ام فروه» می‌باشد. آن حضرت در هفدهم ربیع الاول سال 83 هجری قمری دیده به جهان گشود. و در سال 114 به امامت رسید. امامت حضرت همزمان بود با خلافت هشام، ولید، یزید بن ولید، ابراهیم بن ولید و مروان حمار از خلفای بنی امیه، و عبدالله بن محمد سفاح، منصور دوانیقی از خلفای بنی عباس.
بیشترین ستم از طرف منصور بر آن حضرت روا داشته شد، تا آنجا كه گاه شبانه به منزل آن حضرت هجوم می‌بردند و با وضع دلخراشی او را نزد منصور می‌بردند.
منصور جسارت را به آنجا رساند كه به دستور او خانه امام صادق علیه السلام را در حالی كه همسر و فرزندانش داخل آن بودند، آتش زدند.
سرانجام منصور دوانیقی آن حضرت را در سن 65 سالگی، در روز 25 شوال سال 148 ه. ق در مدینه منوره به وسیله انگور زهرآلودی به شهادت رساند و در قبرستان بقیع به خاك سپرده شد.
آنچه پیش رو دارید نگاهی است گذرا به جایگاه و موقعیت علمی و شخصیتی آن حضرت در تاریخ اسلام و نزد شخصیتهای جهان اسلام.
حضرت صادق (ع) در کلام دیگران
در عظمت و شخصیت و جامعیت امام صادق علیه السلام نزد شیعیان و علمای شیعه جای هیچ سخن و گفتگویی نیست؛ چرا كه او آنقدر عظمت دارد كه مذهب تشیع به نام او شهرت یافته و به اسم او مزین شده، و مكتب جعفری یاد می‌شود.
ولی:
خوشتر آن باشد كه وصف دلبران گفته آید بر زبان دیگران
جالب این است كه مخالفان و پیروان مذاهب دیگر نیز به عظمت او اقرار و اعتراف داشته اند. اینك به نمونه‌هایی در این زمینه اشاره می‌شود:
1. منصور دوانیقی: او كه دشمن جان حضرت صادق علیه السلام بود، با این حال تحت تأثیر عظمت و جایگاه او قرار گرفته می‌گوید: «إنَّ جَعْفَرَ بْنَ مُحمَّدٍ كانَ مِمَّنْ قالَ اللَّه فیهِ «ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتابَ الَّذِینَ اصْطَفَینا مِنْ عِبادِنا» وَ كانَ مِمَّنْ اصْطَفَی اللَّهُ وَ كانَ مِنَ السّابِقینَ بِالْخَیراتِ؛ (1) به راستی جعفر بن محمد از كسانی بود كه خدا درباره آنها می‌فرماید: «سپس این كتاب [آسمانی] را به گروهی از بندگان برگزیده خود به ارث دادیم.» و او از كسانی بود كه خدا او را برگزیده بود، و او از پیشتازان انجام خیرات بود.»
2. مالك بن انس: پیشوای فرقه مالكی می‌گوید: «مدتی نزد جعفر بن محمد رفت و آمد می‌كردم، او را همواره در یكی از سه حالت دیدم: یا نماز می‌خواند یا روزه بود و یا قرآن تلاوت می‌كرد، و هرگز او را ندیدم كه بدون وضو حدیث نقل كند.» (2) و اضافه می‌كند: «ما رَاَتْ عَینٌ وَلا سَمِعَتْ اُذُنٌ وَلاخَطَرَ عَلی قَلْبِ بَشَرٍ اَفْضَلُ مِنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصّادِقِ عِلْماً وَ عِبادَةً وَ وَرَعاً؛ (3) در علم و عبادت و پرهیزكاری، برتر از جعفربن محمد هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده و به قلب هیچ بشری خطور نكرده است.»
3. ابن خَلِّكان: این مورخ مشهور می‌نویسد: «او یكی از امامان دوازده گانه در مذهب امامیه، و از بزرگان خاندان پیامبر است كه به علت راستی و درستی در گفتار، وی را صادق می‌خوانند. فضل و بزرگواری او مشهورتر از آن است كه نیاز به توضیح باشد.» (4)
4. عبدالرحمان بن ابی حاتم رازی: او می‌گوید: از پدرم شنیدم كه همیشه می‌گفت: «جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ثِقَةٌ لایسْئَلُ عَنْهُ؛ جعفر بن محمد فرد مورد اعتمادی است كه هرگز [از آنچه می‌گوید و نقل می‌كند] مورد پرسش قرار نمی‌گیرد.» (5) یعنی، هر چه می‌گوید و نقل می‌كند درست و مطابق واقع است.
5. ابو حاتم محمد بن حیان (354 ه) : او می‌گوید: « [جعفربن محمد] كانَ مِنْ ساداتِ اَهْلِ الْبَیتِ فِقْهاً وَ عِلْماً وَ فَضْلاً؛ [جعفر بن محمد] از بزرگان اهل بیت از نظر فقاهت و دانش و فضیلت بود.» (6)
6. ابو عبدالرحمان اسلمی (412 - 325 ه) : وی می‌گوید:
«فاقَ جَمیعَ اَقْرانِهِ مِنْ اَهْلِ الْبَیتِ علیهم السلام وَ هُوَ ذُو عِلْمٍ غَزیرٍ وَ زُهْدٍ بالِغٍ فِی الدُّنْیا وَ وَرَعٍ تامٍّ عَنِ الشَّهَواتِ وَ اَدَبٍ كامِلٍ فِی الْحِكْمَةِ؛ [جعفربن محمد] بر تمامی نزدیكان خویش از اهل بیت برتری داشت، و او دارای علم فراوان، زهد كامل نسبت به دنیا و پرهیزگاری تمام از شهوات و تمایلات و ادب كامل در حكمت بود.» (7)
7. محمد بن طلحه شافعی (م 652 ه) : وی درباره اوصاف و جایگاه و عظمت امام صادق علیه السلام كلام جامع و زیبایی دارد. او می‌گوید: «جعفر بن محمد از بزرگان اهل بیت علیهم السلام و رؤسای آنان بود. قرآن زیاد تلاوت می‌كرد، در معانی آن جستجو می‌كرد و گنجهایی از دریای آن استخراج نموده، و شگفتیها و عجایب قرآن را به نمایش می‌گذاشت. او اوقات خویش را بر اقسام طاعت و بندگی تقسیم نموده بود، به گونه‌ای كه نفس خویش را بر آن حسابرسی می‌نمود.
کانال مهندسی شخصیت و توسعه
@MohammadJavadHeidari