✳️بسم الله الرحمن الرحیم فقه تعامل با رویکرد شاد کردن یکدیگر محمد جواد حیدری اسلام بر شاد کردن یگدیگر با رعایت مرزهای شرعی و اخلاقی و نیز پیشگیری ودرمان افسردگی از راه تعامل وایجاد شادی وخوشحال نمودن یکدیگر تاکید دارد۰ ما نیز می توانیم با استفاده از این هنر ممتاز وفاخر فرصت را مغتنم بدانیم وخانواده وجامعه ای شاد تربیت کنیم بررسی مدارک فقه تعامل با رویکرد شاد کردن یکدیگر وتبیین ایات وروایات وحکم عقل وسیره عقلا وعرف متشرعه در این خصوص نیازمند یک رساله دکتری است در این فرصت کوتاه به برخی احادیث اشاره می کنیم: عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ الرَّجُلُ يَكُونُ مَعَ الْقَوْمِ فَيَجْرِي بَيْنَهُمْ كَلَامٌ يَمْزَحُونَ وَ يَضْحَكُونَ فَقَالَ لَا بَأْسَ مَا لَمْ يَكُنْ فَظَنَنْتُ أَنَّهُ عَنَى الْفُحْشَ ثُمَّ قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص كَانَ يَأْتِيهِ الْأَعْرَابِيُّ فَيُهْدِي لَهُ الْهَدِيَّةَ ثُمَّ يَقُولُ مَكَانَهُ أَعْطِنَا ثَمَنَ هَدِيَّتِنَا فَيَضْحَكُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ كَانَ إِذَا اغْتَمَّ يَقُولُ مَا فَعَلَ الْأَعْرَابِيُّ لَيْتَهُ أَتَانَا. متن: سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ الرَّجُلُ يَكُونُ مَعَ الْقَوْمِ فَيَجْرِي بَيْنَهُمْ كَلَامٌ يَمْزَحُونَ وَ يَضْحَكُونَ فَقَالَ لَا بَأْسَ مَا لَمْ يَكُنْ فَظَنَنْتُ أَنَّهُ عَنَى الْفُحْشَ؛ همسویی و همراهی با برادران دینی و دوستان مومن برای تقویت ارتباطات جامعه دینی از هر جهت مورد تاکید اسلام است. یکی از مصادیق همسویی و همرایی مزاح و خنده همصدا با آنان است. البته امام به نیکی بر شرط مهمی تاکید فرمود که آن اجتناب از گفتار زشت وخنده های حرام است. ثُمَّ قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص كَانَ يَأْتِيهِ الْأَعْرَابِيُّ فَيُهْدِي لَهُ الْهَدِيَّةَ ثُمَّ يَقُولُ مَكَانَهُ أَعْطِنَا ثَمَنَ هَدِيَّتِنَا فَيَضْحَكُ رَسُولُ اللَّهِ ص؛ شوخی اعرابی بسیار جالب و بدون هیچ پیامد نامناسبی بود و در عین حال به اندازه کافی مایه مزاح داشت که رسول خدا (ص) را با آن جایگاه نزیه و جدی می خنداند. اینک که ما این صحنه را یاد می کنیم، هم چنان از قدرت خنداندن ما برخوردار است. وَ كَانَ إِذَا اغْتَمَّ يَقُولُ مَا فَعَلَ الْأَعْرَابِيُّ لَيْتَهُ أَتَانَا؛ همان گونه که قرآن با جمله «ما انا الا بشر یوحی الی» رسول خدا (ص) در کنار مقام رفیع رسالت، انسان و بشری بسان سایر مردم بود و طبق روال عادی احاد بشری وانسانی گاه به خاطر مواجه شدن با انواع ابتلائات ومصائب سنگین غم و اندوه به سراغ ایشان می آمد. مهم آن است که آن حضرت آن چنان برای آن اعرابی ارزش و اهمیت قائل بود که در چنین مواردی با حسرت می فرمود: کاش او بیاید و ما را شادمان کند. از این روایت درمی یابیم که از یک سو اسلام با باقی ماندن و استمرار و رسوخ اندوه در دل و ذهن مومنان به خاطر پیامدهای منفی آن موافق نیست و از سویی دیگر توصیه می کند تا مجالس و محافل شادی و سرور با رعایت اصول شرعی و اخلاقی برقرار شود تا گرد وغبار غم و اندوه از پرده دل زدوده گردد۱ در اینجا یاد وخاطره مرحوم والد حضرت ایت الله حاج شیخ علی حیدری را گرامی می داریم که حتی در درس اخلاق خویش از این هنر به خوبی استفاده می کرد به طوری که اکنون پس از گذشت سه دهه از ارتحال ایشان هنوز شاهد روحیات شاد وخندان شاگردان فاضل وممتاز ایشان هستیم واز اقای حجه الاسلام سید حسین بنی هاشمی می خواهیم تا گفته های شفاهی ایشان را در این خصوص به اثر مکتوب تبدیل نمایند ر۰ک به کتاب شرح کافی شریف، اثر استاد علی نصیری