لقد خلقنا الإنسان في الکبد ؛ آدمی را در کوره‌ی رنج و غم ساخته‌اند طبیعی‌ست گاهی خسته شود ، نااُمید شود ، بی‌قرار شود . . لذا هرگاه روح ِبی‌نهایت ِاو محزون و مطرود می‌شود ، هیچ ملجأ و پناهی جز پروردگار احد و واحد نمی‌یابد ! گر چه اطراف او مملوء ز بندگان خدا باشد ؛ وجود هیچ‌کدام از آنها پاسخ ِآرام و قرار او را نمی‌دهد . . چرا که روح ِآدمی با روح ِملطفت خدا آمیخته گشته و تنها در آغوش اوست که آرامش ، معنای حقیقی خود را برجسته می‌کند . . میگویی چرا تطمئن‌القلوب ، مطلقاً از آن ِاوست ؟ از این رو که نیمی از وجود او ، در وجود مخلوق است ‌(:‌