داستان«ماه آفتاب سوخته» #قسمت_بیست_سوم🎬: زنان و کودکان حسین برکجاوه نشستند و حسین مظلوم راه مدینه را درپیش گرفت، هنوز شتران کاروان قدمی برنداشته بودند که حربن یزید ریاحی دستور داد تا راه برکاروان حسین ببندند. حسین روبه روی حرّ قرار گرفت و فرمود: «مادرت به عزایت بنشیند، راه بر پسر پیغمبرت می بندی؟! آیا قصد جنگ با من داری؟!» حرّ شرمنده از کاری که کرده بود سرش را به زیر افکند و گفت: حیف که پسر فاطمه دختر پیغمبری وگرنه جور دیگری با شما رفتار می کردم، من قصد جنگ با شما ندارم چرا که می دانم شما نسب از پیامبر داری، شما پسر پیامبرم هستید و هرکس با شما وارد جنگ شود خسرالدنیا والاخره می شود، اما از ابن زیاد دستور دارم که مانع برگشتنتان شوم، پس بیا برای اینکه من توبیخ نشوم، نه به سمت کوفه برو و نه به سمت مدینه، اینجا سه راهی ست، راه سوم را در پیش بگیر.. حسین حرف حرّ را پذیرفت و وارد راه سوم که خوب میدانست به کجا ختم میشود شد. رباب از بالای کجاوه راه خشک و سوزان را مینگرید و در دل دعا می کرد که این راه به کربلا نرسد، چون روایات زیادی شنیده بود که کربلا قتلگاه تمام جان و روحش، دلبرش، مولایش حسین است. اما تقدیر آنگونه است که پیامبر از آن خبرداده بود.. کاروان در راه سوزان میرفت و سپاهیان حر هم سایه به سایه کاروان میرفتند و حربن یزید برای ابن زیاد نوشت که حسین حاضر به بیعت با یزید نشده و به راهی غیر از کوفه و مدینه میرود و ما در تعقیب آنهاییم ،هر چه امر کنید همان کنیم. کاروان پیش میرفت و در هر منزل دل خداجویی به این کاروان شهادت می پیوست. تا اینکه روز دوم محرم، قاصد ابن زیاد به حربن یزید رسید که پیامش اینگونه بود: کاروان حسین را هر کجا که این پیغام به دستت رسید متوقف کن و مراقب باش نزدیک رود و برکه ای نباشند و در بیابان سوزان آنها را محاصره کنید. حربن یزید این پیغام را به حسین رساند و گفت: باید توقف کنید. حسین به حر فرمودند: اینجا نه آبی ست و نه آبادی، کمی جلوتر نخلستانی به چشم می خورد، بگذار آنجا اتراق کنیم. حربن یزید که شرم داشت خواسته حسین را رد کند گفت: باشد همانجا توقف کنید، فقط نزدیک رودخانه نباید خیمه زنید. حسین قبول کرد و تاریخ نشان داده که حسین زیر قول و عهدش حتی با دشمنش نمیزند،چرا که در طول راه تنی چند ازیارانش به او پیشنهاد دادند به کوه هایی که در بین راه مدینه بود پناه برند تا جانشان در امان باشد و از حمایت قبایل آنان که تعداد زیادی هم بودند برخوردار شود...اما حسین حجت خداست و کارهایش رنگ خدایی دارد،چون با حربن یزید عهد کرده بود در راه مدینه نرود، قبول نکرد و همان راه سوم را در پیش گرفت. کاروان به نخلستان رسید و شیپور توقف نواختند. رباب از هر کس میدید سوال میکرد اینجا نامش چیست؟ قارب در جواب بانویش گفت: شنیده ام به اینجا نینوا می گویند. رباب نفس راحتی کشید، چرا که هنوز به کربلا نرسیده بودند، هنوز میتوانست چند روزی قامت رعنای همسرش را ببیند و سیر نگاهش کند، که ناگهان صدای ملکوتی حسین به گوشش رسید: بار بگذارید که اینجا کربلاست.. آب و خاکش با دل و جان آشناست.. ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c 🖤🌿🖤🌿🖤🌿🖤