یادش به خیر روزهای خوب دفاع مقدس. برادری، همدلی، همزبانی، مهربانی، همه اینها با هم آن جا جمع بود. دیگر کسی برای دیگری قیافه نمی گرفت، خودش را بالاتر نمی دانست. وقتی وارد جمع می شدی، نمی توانستی تشخیص دهی کی فرمانده است، مگر اینکه از قیافه او را می شناختی. فرمانده تیپ و لشکر مثل احمد متوسلیان، همت، رضا چراغی، عباس کریمی و... می آمد بین بچه ها می نشستن و صحبت می کردند و در خط مقدم جبهه به نیروها می‌گفتند بیایید نه بروید. آن روزها پول و مسئولیت مطرح نبود؛ مال و ریاست مطرح نبود. کسی نمی‌گفت فرمانده، می گفتند مسئول. مسئول بر دل های نیروهایش حکومت می کرد. اما برخی فرماندهان الان مدیریت می کند و از دل نیروهایش خبر ندارد.