سینه عاقل صندوقچه اسرار است، و صندوقچه نه باز است، نه به‌سادگی باز می‌شود، و نه برای همه باز می‌شود. صندوقچه اسرار تنها به وقتش و برای اهلش گشوده می‌شود. امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرماید: سینه عاقل همچون صندوقچه‌ای است که اسرار در آن محفوظ می‌ماند. و اسرار همان خوبی‌های خود و بدی‌های دیگران است. اگر کار خیری انجام داده‌ای یا حال خوشی داری، یا خواب خوشی دیده‌ای نباید آن را فاش کنی؛ بلکه همچون رازی گران‌بها در دل نگه‌دار، مگر برای اهل آن. اگر لغزشی از دیگران دیدی یا خطایی سراغ داشتی، آن هم راز است و باید در دل نگه‌داری و فاش نکنی، مگر آنکه ضرورتی پیش آید. این ویژگی انسان عاقل است. اگر کسی رازدار نباشد، عاقل نیست. دیوانه فقط دیوانه نیست؛ بلکه کسی هم که راز دیگران را فاش می کند خود دیوانه ای دیگر است . برخی همچون مشک سوراخ را می نمایند که هیچ‌چیزی در خود نگه نمی‌دارند. اما برخی دیگر مانند خاک که دانه‌ها را در خود حفظ می‌کند و تنها در فصل و وقت مناسب، آن‌ها را به جوانه‌زنی و ظهور می‌رساند. انسان عاقل همین‌گونه است. او اسرار را حفظ می‌کند و بدین‌وسیله، هم حرمت خود را نگاه می‌دارد و هم اعتماد دیگران را جلب می‌کند. رازداری نشان‌دهنده بلوغ فکری و کنترل احساسات است. انسانی که رازهای خود و دیگران را نگه می‌دارد، همچون سدی است که جریان خود را کنترل می‌کند و نمی‌گذارد سیل خشم و آشفتگی، همه‌چیز را با خود ببرد و اطراف را ویران کند. والبَشاشَةُ حِبالَةُ الْمَوَدَّةِ پروانه‌ها به‌دنبال غنچه‌ها نمی‌روند. غنچه‌ها گرفته و درهم‌اند. اما گل‌ها که شکفته و خندان‌اند، پروانه‌ها را به سوی خود جذب می‌کنند. زنبورهای عسل نیز تنها به گل‌ها توجه دارند، چون گل‌ها کام آن‌ها را شیرین می‌کنند. انسان عبوس و اخم آلود همچون غنچه‌ای است که کسی سراغش نمی‌رود. اما انسان خوشرو مانند گل شکفته‌ای است که همه هوایش را دارند و به سویش جذب می‌شوند. هرچه خوشرویی بیشتر باشد، محبت و هواداری نیز بیشتر است. گل‌هایی که عطر و بوی بیشتری دارند، پروانه‌ها و زنبورهای بیشتری را به خود جلب می‌کنند. لبخند و خوشرویی نیز پلی است که فاصله‌ها را کوتاه می‌کند. هرچه این رفتار طبیعی‌تر و بی‌ریاتر باشد، تأثیر بیشتری خواهد داشت. انسان‌ها نمی‌توانند از جذابیت رفتارهای محبت‌آمیز فاصله بگیرند؛ همان‌طور که پروانه‌ها نمی‌توانند از نور چشم‌نواز دست بکشند. انسان خوشرو، همچون آفتاب بهاری، گرما و حیاتی دلنشین به اطراف خود می‌بخشد. امام علی (ع) از خوشرویی به‌عنوان دام یاد می‌کند. این یعنی خوشرویی ابزاری مؤثر برای شکار عشق و علاقه دیگران است. انسانی که خوشرو نیست، مانند شکارچی‌ای است که دامی برای صید خود ندارد. والاحتمالُ قَبْرُ العُيوبِ؛ دریا وقتی آرام است، زیبا و تماشایی است، زیرا پاک و زلال است. اما وقتی طوفانی می‌شود، هرچه گل و لای و زباله در خود دارد، به سطح می‌آورد و چهره‌ای کریه پیدا می‌کند. در آن هنگام، همه از دریا فاصله می‌گیرند. امام علی (ع) می‌فرماید: «تحمّل، گور عیب‌هاست.» آرام بودن، آشفته نشدن و به‌هم‌ریختگی را کنار گذاشتن، عیب‌ها را پنهان می‌کند. عیب‌ها همان نقطه‌ضعف‌های آدمی است. درست مانند شیر فاسد که وقتی جوشیده شود، اگر ، بریده بریده و فاسد بودن خود را آشکار می‌کند. آدمی که به‌هم می‌ریزد و عصبانی می‌شود، از خود رفتاری نشان می‌دهد که خوشایند دیگران نیست. شخصیت او تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد، وقار و طمأنینه خود را از دست می‌دهد، و مثل اشک از چشم‌ها می‌افتد. چون حرف‌هایی می‌زند که نباید حرف‌هایی می‌زند که نباید و کارهایی می‌کند که نشاید. چه زیبا فرمود: تحمّل، گور عیب‌هاست. این یعنی عیب‌ها را همچون مرده‌ای باید گور کرد و زود هم گور کرد، وگرنه آسیب می‌زنند. همان‌طور که رودخانه وقتی آرام است، زلال و شفاف است، اما وقتی به تندی جاری شود، گل‌ولای را بالا می‌زند و نمای ناخوشایندی پیدا می‌کند. وَمَن رَضِيَ عَنْ نَفسِهِ كَثُرَ السَّاخِطُ عَلَيهِ؛ در ماه رمضان، همه به‌دنبال هلال ماه هستند و با دیدن هلال جشن می‌گیرند. اما هیچ‌کس توجهی به ماه کامل ندارد. کسی که خود را کامل و بی‌نقص ببیند، مردم به او بی‌اعتنا می‌شوند و حتی بدتر، دشمن او می‌شوند. چنین فردی دیگران را کوچک می‌بیند و ناخواسته، حس تحقیر، رقابت یا خشم را در اطرافیان برمی‌انگیزد. او به ندرت از موفقیت‌ها و توانایی‌های دیگران تعریف می‌کند و همین امر باعث از بین رفتن حس همدلی می‌شود. کسی که از خود راضی است، نمی‌پذیرد که اشتباه کرده است و اینجاست که دیگران در برابر او جبهه می‌گیرند. همیشه باید از خدا راضی باشی، از مردم راضی باشی اما از خود نه. روی خود حساب باز نکن. وگرنه نه خدا و نه مردم، هیچ‌کدام روی تو حساب باز نمی‌کنند. بلکه به حساب تو هم خواهند رسید.