آدم است دیگر؛ هوس می‌کند. مثلا هوس می‌کند با این‌که هنوز چند روز به ماه عزیز شعبان باقی مانده، برود سراغ مناجات شعبانیه و هی خدا را قسم بدهد: «بک علیک الا الحقتنی بمحل اهل طاعتک و المثوی الصالح من مرضاتک... به خودت قسم که [چیزی نمی‌خواهم] الا این‌که مرا به جایگاه اهل طاعتت ملحق کنی» و بعد شباهتی احساس کند بین این عبارت با عبارتی که همین امروز صبح اواخرِ «زیارت حضرت زهرا در روز یکشنبه» خوانده: «و انا اسئلک ان کنتُ صدّقتکِ الا الحقتِنی بتصدیقی لهما... و من از شما درخواست می‌کنم ـ حالا که شما را تصدیق کردم ـ الا این‌که مرا به پیامبر و امیرالمومنین ملحق کنی» و بعد برود به فکر این‌که انگار کسی که واسطه می‌شود تا ما در مناجات شعبانیه جرات کنیم و بخواهیم که به جایگاه اهل اطاعت ـ که حقیقتش را فقط پیامبر و امیرالمومنین دانسته‌اند و توانسته‌اند ـ ملحق شویم، حضرت مادر است که بیشترین دلسوزی را برای بچه‌شیعه‌ها دارد و اصلا در ماه شعبان که ماه نبی‌اکرم است خیلی طبیعی است که مناجات شعبانیه هم از نور فاطمه منوّر شود؛ فاطمه‌ای که جگرگوشه و دل‌گرمی و پاره‌ی تن پیامبر است «بضعه لحمه و فلذه کبده و صمیم قلبه». خدا جز لذت و بهجت و نعمت برای مخلوقش نخواسته و عزیزترین مخلوقش هم کسی جز محمد و علی نیست و آنها که بیشترین لذت و بهجت را می‌خواهند نباید آرزویی داشته باشند جز همسایگیِ نبی و وصیّ در خانه‌های بهشتی و ملحق‌شدن به محل اهل اطاعت در دنیا و سپس در آخرت آن‌هم به وساطت و شفاعتِ حضرت مادر؛ فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی. البته این آرزوها برای الواط و اراذلی مثل من بیشتر به مسخره‌بازی شبیه است؛ ولی چه کنم؟ آدم است دیگر؛ هوس می‌کند. #شعبانیه 🆔 @msnote