او که می‌پنداشت من لبریز از خوشحالی‌ام پی نبُرد از خنده‌ی تلخم به دستِ خالی‌ام نارفیقانم چه آسان انگِ بی‌دردی زدند تا که پنهان‌ شد به لبخندی، پریشان‌حالی‌ام سال‌ها کنج قفس آواز خوش سر داده‌ام تا نداند هیچ‌کس زندانی «بی‌بالی» ام شادم از عمری که زخمم منتِ مرهم نبُرد گفت هرکس: « حال و روزت چیست؟»، گفتم: « عالی‌ام! » #سجاد_رشیدی‌پور