برگی زرین از #چهل_حدیث امام خمینی (۲۱۲)
فصل
پوشیده نیست که کلام حضرت ابی ذرّ، رضی الله عنه، در این مقام کلام جامع و دستور محکمی است که انسان باید مواظبت بر آن نماید. پس از آنکه حضرت ابی ذرّ فرمود اعمالتان را به کتاب خدا عرضه دارید، و خداوند می فرماید:
«مردم دو طایفه اند:
ابرار، و آنها در نعیم اند،
و فجّار، و آنها در جحیم اند.»
آن مرد تشبث به ذیل رحمت کرد که اگر این طور است، رحمت حق تعالی پس کجاست؟
جواب داد رحمت حق نیز جزاف نیست، و آن قریب به نیکوکاران است.
بدان که شیطان ملعون و نفس خبیث امّاره بالسوء انسان را از طرق بسیاری مغرور می کنند و به هلاکت ابدی همیشگی می کشانند.
و آخر تیری که در کمان دارند مغرور کردن انسان است،
در اوایل امر به رحمت حق.
و انسان را به واسطه این غرور از عمل باز می دارند.
و این اتکال به رحمت از مکاید شیطان و غرور آن است.
و شاهد و دلیل آن این است که ما در امور دنیایی به هیچ وجه اتکال به رحمت حق تعالی نداریم و یکسره اسباب طبیعی و ظاهری را مستقل و کارکن می دانیم، به طوری که گویی در عالم مؤثری جز اسباب ظاهری نیست.
و در امور اخروی غالبا اتکال به رحمت حق در گمان خود می کنیم و از دستورات خدا و رسول، صلّی الله علیه و آله، غفلت می نماییم، گویی خداوند ما را قدرت عمل نداده و راه صحت و سقم نیاموخته.
بالجمله، در امور دنیایی تفویضی مسلک، و در امور آخرتی جبری مسلک می شویم، غافل از اینکه این هر دو باطل و غلط و خلاف دستورات انبیا، صلّی الله علیهم، و طریقه مستمره ائمه هدی و اولیای مقربین است.
@nyaz_ir