#قسمت196 چــرخ ماشــین ها، لیــز می خوردنــد و بــه یخ هــا چنــگ می زدنــد، و یک بــاره حرکــت می کردند، بقیۀ مردم با حســرت به تاکســی هایی که دور می شــدند، نگاه می کردند و انتظار می کشــیدند تا تاکســی بعدی برســد و باز تکرار آن صحنۀ قبل. کفش هایم خیس بود و جوراب هایم از آن خیس تر. انگشــت پاهایم از ســرما گزگز می کرد. پوست صورتم می سوخت. احساس می کردم، خون توی رگ هایم، یخ زده که یک باره، گره پلاستیک کشک از دستم شل شد و افتاد. به سختی انگشتانم را به هم رساندم و کشک را برداشتم. نه یارای راه رفتن داشتم و نه ماشــینی می ایســتاد. یک آن دلم برای خودم و بچه ای که توی شــکم داشــتم، سوخت، گریه ام گرفت و یک راننده تاکسی، جلویم ترمز کرد. شاید او هم برای یک زن یکه و تنها توی این یخبندان، دلش ســوخت. از ســرما دندان هایم به هم می زد. با اشارۀ دست پرسید: «کجا؟» گفتم: «چالۀ قامِ دین» شیشه بالا بود. راننده نشنید. به اندازۀ یک بند انگشت شیشه را پایین آورد و کلافه از اینکه هوای گرم داخل تاکســی دارد خارج می شــود، با اخم دوباره پرســید: «کجا؟» کلمات به زور از لابه لای دندان های به هم چفت شــده ام، بیرون آمد: «چا..له قا..مِ دی» انگشتانم نا نداشت، در را باز کنم. راننده خم شد و در را باز کرد. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313