بسیاری از سازمان‌های دولتی در همه جای عالم زمان‌مند هستند و مادام العمر طراحی نمی‌شوند مثلاً اداره‌ی بهزیستی تا روزگاری به کار ادامه می‌دهد که خدماتِ تأمینِ اجتماعی فراگیر نشده باشد و معلولان و آسیب دیدگان دچار مشکل باشند. نهضتِ سوادآموزی تا روزی چراغش روشن است که بیسوادی وجود داشته باشد. طبیعتاً با کمتر شدنِ بیسوادان، نهضت باید کوچکتر شود اما در عمل اتفاقِ دیگری می‌افتد. در یک دولتِ بزرگ، هر سال آمار می‌دهیم که وضع بهتر شده است مثلاً وضعیتِ معلولانِ جسمی مناسبت‌تر شده است و آمارِ بیسوادی پایین آمده است، اما هر سال آمارِ کارمندان و هزینه‌ها و ساختمان‌های نهادهای مرتبط افزایش پیدا می‌کند! چگونه این رشدِ سرطانی در یک ساز و کارِ عقلانی ممکن است؟! من هم شنیده‌ام که ستاره‌ی دریایی اگر کفِ دریا بازویش زیرِ سنگ گیر بیافتد، از خیرِ بازو می‌گذرد، خود را تکانی می‌دهد و بازو را قطع می‌کند و فاصله می‌گیرد از سنگ.... اما این مالِ وقتی است که ستاره بیم داشته باشد از خطر.... دولت تا نفت دارد، خطری تهدیدش نمی‌کند!! 📚 نفحات نفت، جستاری در فرهنگ نفتی و مدیریت دولتی ✍ رضا امیرخانی @rasagarnews کانال رساگرنیوز http://eitaa.com/joinchat/2174550018Cba2925bc59