اَلْحَمْدُ لله الَّذی لَیْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا کَصُنْعِهِ صُنْعُ صانِعٍ وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ فَطَرَ اَجْناسَ الْبَدائِعِ واَتْقَنَ بِحِکْمَتِهِ الصَّنائِعَ لا تَخْفی عَلَیْهِ الطَّلایِعُ وَلا تَضیعُ عِنْدَهُ الْوَدائِعُ جازی کُلِّ صانِعٍ وَرائِشُ کُلِّ قانعٍ وَراحِمُ کُلِّ ضارِعٍ وَمُنْزِلُ الْمَنافِعِ وَالْکِتابِ الْجامِعِ بِالنُّورِ السّاطِعِ وَ هُوَ لِلدَّعَواتِ سامِعٌ وَلِلْکُرُباتِ دافِعٌ وَلِلدَّرَجاتِ رافِعٌ... عرفه، ذکر حبیب است و هفت شهر عشق و عرفان «مزار دل» ای مــاهِ برقـرار، نه ای بر مـــدارِ من هر صبح و شام روزِ من و روزگارِ من قندیل بست آه ز سردیِّ محرمان خشــکید سـاقه ی سخن میوه دارِ من ذکرِ حبیب و صحبتِ یاران حدیث ماست بشنو رسید نوبت شبهـــای تارِ من انت الّذی کَفیْتَ وَ انتَ الذی هَدیْتْ انشاتَنی اعطیتنی، پروردگارِ من یک سُفره با زمانه نشستم به آشتی قدری خبر نشد ز دل بیــــــقرارِ من چـِــل شب بر آستانه ی وادی سلامِ عشق گشتـم به انتظار و نگشت انتظارِ من بـــویِ تبرّک از رخِ محبوب دیده ایم هشـــــدار! زیر پا نکنی لِه غبارِ من این فرصتی که در رهِ گلزار ممکن است من آن گُلم که پرپر و ماندست زارِ من جـز سبزه نیست «چراغی» دعات گو آری همین گیاه ببوسد مــــزارِ من #مجموعه خلوت عشق #سروده محمدرضا چراغی #دبیر ادبیات ناحیه ۲